Ooit was een thuis een heiligdom, een bastion van veiligheid in een onvoorspelbare wereld. Echter, uit recente gebeurtenissen blijkt duidelijk dat onze huizen niets meer zijn dan, laten we zeggen, potentiële locaties voor de laatste misdaadserie – en we hoeven er niet eens een abonnement voor te nemen!
In de afgelopen twee weken heeft de gemeenschap de schokkende ontdekking gedaan dat twee van onze eigen bewoners binnen hun vertrouwde muren zijn vermoord. En alsof dat nog niet genoeg was, werden nog twee mensen, die gewoon van een rustig moment op straat genoten, het slachtoffer van een hitman. Het lijkt erop dat openbare- en privéruimtes nu officieel zijn omgedoopt tot spelborden voor de criminele elite.
De minister van Justitie en Politie, de onbetwiste held van onze tijd, blijkt onze verwachtingen glorierijk niet te hebben waargemaakt. Na vier jaar van intensief …, nadenken, laat hij ons achter met een indrukwekkend spoor van niet gebakken beleid en holle beloften over een veiliger samenleving. De man lijkt meer op een mythische figuur die belooft de regen te stoppen, maar het laat regenen bij elke gelegenheid.
Nu, als de partijvoorzitter en vicepresident van onze gewaardeerde minister verrast zijn door de opkomst van de criminaliteit, wat kunnen de gewone burgers dan nog verwachten? Rust en veiligheid lijken verre dromen te zijn in een realiteit waar zelfs een leger van ex-politiecommissarissen het schip niet kan redden van zinken.
Dit script kan zo dramatisch lijken dat het bijna lachwekkend is. Maar wie weet? Misschien is dit het begin van een heel nieuw genre in crisismanagement: creatieve misdaadadministratie. Waarom zou je een probleem oplossen als je het met een spectaculaire mislukking kan versieren? Applaus, iedereen; de show gaat door, of je nu wilt of niet.
