Wanneer je tegen iemand zegt, tijdens een geamuseerd gesprek onder het genot van een bakje koffie en een kokosbiesje, dat je al zeker negen jaren ‘op’ Abrabroki woont, krijg je vaak meteen de reactie: “Pfffff. Abrabroki, nee hoor, mij niet gezien, gevaarlijk daar hoor”.
Het zijn de reacties van mensen die deze volksbuurt niet kennen. Het zijn de reacties van mensen die bevooroordeeld zijn en slecht geïnformeerd.
Gevaarlijk?? Tja, zoals in bijna elke buurt van Paramaribo wordt er wel eens een gasbom gestolen. Dat maakt een buurt niet meteen tot een gevaarlijke buurt. En in elke buurt wonen wel een paar kwajongens die het niet zo nauw nemen met wet- en regelgeving. En als er eens een wet wordt overtreden, dan worden de veelal jonge daders vaak snel in de kraag gevat. Ook hierin is Abrabroki niet uniek.
Abrabroki is een mooie buurt met een diversiteit aan bewoners die er allemaal zijn neergedaald met hun eigen gewoonten en culturen. Hindoestanen, Chinezen, Javanen, bewoners uit het binnenland, ze wonen er allemaal. Het is een multiculturele buurt. In een buurt als Abrabroki kunnen buitenstaanders Suriname leren kennen, proeven, ruiken. Suriname leer je niet kennen op het terras van een horecagelegenheid in de omgeving van de Torarica-bolwerken of op een of ander luxe beveiligd bouwproject waar woningen staan die voor de gewone Surinamers onbetaalbaar zijn.
Kleine kinderen spelen op straat, op blote voetjes, slechts gekleed in een broekje. Dat kan in Abrabroki, het is daar een normaal straatbeeld. En ja, ook Abrabroki kent zijn hangjongeren. Maar, wie heeft last van ze? Als bewoners bemoei je je met niemand en niemand bemoeit zich met jou. Iedereen groet elkaar vriendelijk op straat, de hele dag door. Gedraag jij je correct en fatsoenlijk als bewoner, dan heb je niets te vrezen.
Je kunt rustig wonen in Abrabroki. In je tuin kun je ook in deze buurt leguanen, hagedissen, vlinders, vogels, kikkertjes, kamrawintjes en ‘s avonds awari’s over de schutting zien rennen. Je hoeft niet ver te gaan om van de Surinaamse natuur te kunnen genieten, die natuur is in de eigen tuin en op het eigen erf te zien en te ruiken.
Maar, zoals in volksbuurten over het algemeen het geval is zijn ook in Abrabroki verstopte trenzen te zien, volgedumpt met allerlei afval. Overigens, er rijdt tweemaal in de week, op vaste dagen en tijden, een vuilniswagen door de buurt. Het afval van bewoners wordt dus netjes opgehaald. En ja, ook in Abrabroki zijn bouwvallige oude houten huisjes die op instorten staan. Maar de bewoners leven er gelukkig en de kinderen die er wonen stralen. Hier en daar verrijzen in de buurt op percelen waar eerst die oude houten bouwvallige huisjes stonden, nieuwe stenen laagbouwwoningen die tegen forse prijzen worden verhuurd. Ook dat is Abrabroki.
Minpuntje is dat het in de wijk ontbreekt aan een buurtcentrum – zoals bijvoorbeeld te Wintiwai of Latour -, waar bewoners – oud en jong – terecht kunnen voor wat gezelligheid, een luisterend oor, een spelletje dam of schaak. Ook is er geen speelveld waar de jeugd kan voetballen of slagballen. Daar zou eens door de verantwoordelijke autoriteiten wel wat aandacht voor moeten komen.
Maar, zoals gezegd: er is niets mis met Abrabroki. Voor wie rondloopt met het idee dat het een gevaarlijke, niet prettige woonbuurt is, luidt de oproep: alvorens zo bevooroordeeld en negatief te zijn, kom er eens kijken! Maak eens een wandeling door de buurt en kom vervolgens tot de conclusie, dat het in Abrabroki misschien wel leuker en veiliger is dan in menig andere buurt van Paramaribo.
PK
