De redactie van Dagblad Suriname sprak met een paar bewoners van Huize Ashiana en met directrice Brenda van Daal. Duidelijk werd uit de gesprekken, dat de bewoners tevreden zijn, ondanks dat er wel eens wat issues zijn.
Directrice Van Daal: “Er is een goede samenwerking tussen de directie en het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting, maar het kan beter. Ik weet alles wat er gebeurt in het tehuis.”
De missie en doelstelling van het bekende tehuis zijn om op een verantwoordelijke wijze huisvesting en kwalitatieve verpleging en zorg te bieden aan senioren burgers van 60 jaar en ouder, die vanwege sociale-, medische- en/of verpleegkundige redenen niet meer zelfstandig kunnen functioneren en elders daartoe de mogelijkheid niet hebben.
Volgens Van Daal is in de statuten opgenomen, dat er van overheidswege twee keer per jaar subsidie aangevraagd wordt en dat het halfjaarlijks wordt verdeeld over de twaalf maanden. “Als er een tekort is aan financiële middelen, dan kloppen wij aan bij de donateurs. Wij werken met de middelen die er zijn. Het gebeurt ook weleens dat wij aankloppen bij de vicepresident”, zegt mevrouw Van Daal.
Ook zegt zij, dat elke klacht wordt aangehoord en dat vervolgens samen wordt gewerkt aan een oplossing. “De bewoners staan in hun recht om te klagen als ze bijvoorbeeld slechte en ongezonde maaltijden krijgen.”
Bewoonster Rebecca A. vertelt: “Ik ben 82 jaar oud en ik voel me hier gelukkig. Mijn familie komt me wel zien, vooral mijn broertje en brengt soms lekker eten mee met mijn favoriete sodawater en mini groen of sherry. Klagen hoef ik niet, zoals ik eerder al zei, ik voel me gelukkig.”
Een ander bewoner, Samson H. zegt in gesprek met Dagblad Suriname: “Mi breti toe fa mi tang djaso. Mi ben tang na wan huurhuis en a afstand ben fara. Plotseling wan dei mi siekie, dan mi tjin brada jepi mi nanga wang toe vrouw san altijd loekoe mi. De laatste tijd a njang tranga. Toch mi de tevreden, omdat mi kan go koirie naa winkri foe bai mi lekkers.” (Nederlandse vertaling: “Ik ben blij dat ik hier ben komen wonen. Ik bleef alleen in een huurhuis en de afstand was ver. Plotseling werd ik op een dag ziek en ik kreeg hulp van mijn broertje en een mevrouw,zij keek altijd naar me om. De laatste tijd is het eten hard. Ondanks dat ben ik tevreden omdat ik zelf naar de winkel kan wandelen om lekkers te kopen.“)
CS
