In een wonderbaarlijk universum waar de politieke arena transformeert in een spirituele vredesmissie tijdens de heilige maand, belooft elke politicus plotseling een halal-waardige beleidsvoering. De heer Mohammed, dwaalt lichtjes in verbazing over hoe de heilige ramadan de politieke landschapsarchitectuur herontwerpt. “Het is alsof elke stem hét ticket is naar het paradijs, en elke politieke belofte de zegen van boven heeft”, mompelt hij met een scheef glimlachje.
Vervolgens duiken uit de diepste krochten van politieke archieven verouderde beloftes op, lichtjes bedekt onder een dunne laag stof. De kunst van ‘copy-paste’ bereikt spirituele hoogtes; dezelfde beloftes krijgen een magische ‘halal’ sticker, klaar om nogmaals gediend te worden aan de goedgelovige burger. “Hallo stemgerechtigden, hier dezelfde belofte – maar dan nu extra halal”, verkondigt men trots.
Is het de hoop dat de religieus georiënteerde stemmers nu blindelings het vakje naast hun naam zullen kleuren, gezegend door de aloude tactiek van hemelse goedkeuring? Het concept van ‘halal politiek’ doet de ronde, waarbij beloftes niet meer vanuit het hart, maar rechtstreeks uit de hemel lijken te komen. “U stemt toch ook voor onze hemels goedgekeurde agenda?” wordt de nieuwe leus, waarbij angstig sidderen voor goddelijke vergelding de ultieme verkiezingsstrategie wordt.
Terwijl Mohammed hoofdschuddend toekijkt, vraagt hij zich af wanneer politiek terug zal keren van deze pelgrimstocht vol met heilige beloftes en zal beginnen met het werkelijk dienen van het volk. Maar ach, wie zijn wij om te oordelen? Misschien leidt deze spirituele renaissance ergens naar… Of misschien ook niet. In de wereld van de heilige verkiezingsstrijd blijft alles mogelijk – zolang het maar halal is.
