De Verkeersautoriteit die op voordracht van de minister van JusPol (lees: de ABOP) moet worden opgericht is overbodig. Het is puur bedoeld als een middel om aan een aantal vrienden en familie van de ABOP hoge lonen te betalen in de eerste plaats. In de tweede plaats zal deze bij wet opgerichte rechtspersoon, afhankelijk worden van subsidiegelden die elders besteed kunnen worden zoals in de verkeerspolitie en de Wegenautoriteit. De directie zal de bevoegdheid krijgen om consultancies in te huren en personeel in dienst te nemen. Daar zal weer corruptie en vrienden en familie om de hoek kijken. De Verkeersautoriteit zal bemenst worden door de mensen van de ABOP en het zal dienen als middel voor de verkiezingen van 2025.
De regering die in 2025 aan de macht komt zal, als de ABOP er niet in zit, zogenaamd tot de ontdekking komen dat er wurgcontracten zijn getekend. In elk geval moeten wij zeggen dat de commissie van rapporteurs van de ABOP niet overtuigend is geweest in het aangeven van de noodzaak van deze autoriteit. Overigens moet in Suriname ook een evaluatie worden gemaakt in welke mate deze autoriteiten allemaal hebben bijgedragen aan rendement en vooruitgang. Wij hebben de indruk dat dit alles niet heeft geleid tot het effect.
We nemen als voorbeeld een bekende: de Wegenautoriteit. De Surinaamse straten zijn de vuilste van heel de Caribbean. Er staan mensen zo af en toe zogenaamd bij de rotondes om te vegen. Wanneer ze aangespoord worden om hun werk grondig te doen, geven ze aan dat hun bezems niet goed zijn en helemaal versleten. Verder zien we dat heel vaak wegmeubilair overwoekerd is door onkruid en dat het jaren zo blijft totdat een burger bij toeval het weghaalt. Een buitenlander die niet goed op de hoogte is, zou nooit vermoeden dat er een Wegenautoriteit bestaat in Suriname. Verder zien we 0,0 aan vernieuwing en innovatie op de Surinaamse wegen.
De Wegenautoriteit is nu een politieke slangenkuil waarin mensen soms ook van dezelfde politieke partij elkaar bestrijden, omdat iedereen plotseling een hoge functie wil bekleden. Dat is het min of meer bij alle autoriteiten, nv’s en soms ook stichtingen die door de regering in het leven zijn geroepen. Wij zouden niet vreemd opkijken als een directeur en onderdirecteuren en RvT-leden al in hun handen wrijvend zitten te wachten op de goedkeuring van de wet. Deze hele autoriteit draait om het accommoderen van hoge lonen, verdelen van jobs en opdrachten, tussenpersonen die voor aankoop goederen en diensten commissies zullen opstrijken en het beheren van middelen en het stoeien daarmee.
Terugkomend op de motivering door de commissie van rapporteurs: die raakt kant noch wal. Hij gaf bijvoorbeeld aan dat de autoriteit moet zorgen voor acties en programma’s gericht op de vermindering van verkeersongevallen. Dat is een taak van de politie die daarvoor een voorlichtingsdienst heeft. De verkeersafdeling van de politie kan ook voorstellen doen voor preventieve programma’s. Daarvoor hoeft geen geldverslindende autoriteit te worden opgericht.
Houden van beter toezicht en handhaven van wetten met betrekking tot de openbare wegen, is ook een taak die aan instanties is toebedeeld. We denken zeker aan de Verkeerspolitie en wat betreft de staat van de infrastructuur en het wegmeubilair aan de Wegenautoriteit. We krijgen dus een autoriteit op een autoriteit en uitholling van de politie.
Wij zijn het er niet mee eens dat elke keer wanneer beleid ook raakvlakken heeft met verschillende ministeries er steeds een coördinerende autoriteit moet worden opgericht. Want in dat geval zullen we honderden autoriteiten moeten oprichten en dan kunnen we ministeries opdoeken.
Verder is het een onzin dat verkeersdeelnemers naar een autoriteit kunnen gaan als hun rechten zijn geschonden. In het verkeer worden als zodanig geen rechten geschonden. Suriname wordt een uniek land met een ombudsman voor verkeersdeelnemers. Straks krijgen we ook nog een bond van verkeersdeelnemers. De vraag is ook wie de rechten van verkeersdeelnemers schendt en wat deze rechten zijn. Naar ons weten is alles al in de verkeerswetgeving geregeld en zijn de instanties die moeten handhaven, in place en functioneel. Er is in Suriname reeds een Verkeersveiligheidsinstituut en wij denken dat al mooi genoeg is, misschien is dit instituut ook overbodig. Van een VVI wordt in de praktijk niet veel vernomen.
Er is gesproken over een slachtofferfonds, maar hiervoor hoeft er geen autoriteit te worden opgericht. Bovendien is er al een waarborgfonds en kan dat worden uitgebreid.
Wij vinden concluderend, dat er geen overtuigende overwegingen zijn aangedragen om zo een autoriteit te rechtvaardigen en een SRD 10 miljoen op hun rekening te storten. Bovendien is het een ondenkbare zaak dat verzekeringsbedrijven 10% van hun premieopbrengsten over moeten dragen aan deze overbodige autoriteit. Uit deze regeling blijkt de bedoeling van de bedenkers van de autoriteit: graaien in- en feestvieren met middelen die men niet zelf heeft verdiend.
