Bijna een kwart eeuw lang, sinds het jaar 2000 in het partijprogramma van NAYA KADAM, heb ik me beijverd voor het tot stand brengen van bestuurlijke hervormingen. Immers het huidig bestuur van het land is ontsproten aan het brein van politici, voor wie economische ontwikkeling en vooruitgang niet belangrijk was maar die wel heil zagen in een besturingssysteem die hun persoonlijke belangen en etnische belangen kon veiligstellen. Grondwet kiesstelsel en besturingssysteem moeten op de schop, de resultaten spreken boekdelen. Ondanks meer dan 60 miljard Amerikaanse dollars aan inkomsten sinds 1987 glijdt Suriname onafwendbaar af naar het niveau van Haïti.
De oude politiek moet op de schop
Het districtenkiesstelsel was de live lijn van de oude politiek. Er is een nieuw kiesstelsel aangenomen in de DNA, dat van landelijke evenredige vertegenwoordiging, echter die wet is nog steeds niet gepubliceerd en dus niet van kracht. Dan wordt duidelijk dat de oude politiek weer zal proberen via achterbakse methoden de nieuwe kieswet te saboteren. Het kiesstelsel van landelijke evenredige vertegenwoordiging is het instrument om de oude politiek te dirigeren naar de vuilnishoop van de geschiedenis. Echter al zou morgen landelijke evenredige vertegenwoordiging een feit zijn dan nog heeft de oude politiek genoeg troeven in handen om de ontwikkeling en vooruitgang van Suriname grondig te saboteren. Immers de grondwet schrijft een bestuurssysteem voor welke nergens ter wereld voorkomt.
We hebben een president die haast absolute macht bezit zonder dat hij mandaat heeft van de kiezer. Zeer ondemocratische president dus. Een presidentschap met een executief karakter hoort rechtstreeks door de kiezer gekozen te worden en daarnaast moeten er wettelijke checks and balances zijn die ervoor moeten zorgen dat hij voor alle belangrijke maatregelen en beslissingen ook nog de goedkeuring nodig zal moeten hebben van de volksvertegenwoordiging. Kijken we naar de prestaties van alle presidenten na Ramshewak Shankar, dan is het duidelijk dat de prestaties zeer bedroevend zijn ondanks de beschikking over ruime middelen. In alle sectoren is er een terugval te bespeuren. Suriname is een land geworden waar facilitering van de cocaïnehandel en witwasserij de economie drijvende houden. We zijn een ordinaire narco staat geworden.
Waarom zijn alle presidenten na Ramshewak Shankar mislukt?
Omdat ze allen niet het niveau hadden om president te kunnen zijn. Intellectueel niet, qua ontwikkeling niet, qua ervaring met management organisatie en planning ook niet, qua prestatiecapaciteit niet, qua kennis van de sociaaleconomische vraagstukken van een ontwikkelingsland ook niet, en qua kennis van hoe een economie werkt ook niet, en zo kan ik doorgaan. Technologie is de drijvende kracht van de geschiedenis. Alle presidenten zijn technologisch analfabeet. In deze tijd moet een executieve president over een hoog niveau van sectorale kennis en van algemene ontwikkeling beschikken. Hij moet beschikken over de kennis om de sociaaleconomische problemen op te lossen.
Geen enkel sociaal economisch probleem is opgelost sinds 1987, de problemen zijn steeds meer verergerd. Een executief presidentschap die omdat hij niet rechtstreeks gekozen is mist daarom mandaat van de kiezer. De praktijk in Suriname is immers dat de president zich omringt met zogenaamd kader van familie en vrienden en die zijn net zo onbekwaam als de president zelf. De cirkel is rond. Het Peter principe is van toepassing, politici worden benoemd tot hun niveau van incompetentie. We hebben 40 jaar vernietiging achter ons. Willen we zo doorgaan?
Waarom hoort een dergelijk president systeem niet thuis in Suriname
Suriname is een multi-etnische land. Een president uit een etnische groep die haast absolute macht heeft betekent in de praktijk dat de andere etnische groepen geen zeggenschap hebben in het bestuur van het land. Ze zitten als inventaris en als versiering aan de regeringstafel maar hebben niet veel te vertellen. Daarnaast is het zo dat grote ontwikkelde landen met honderden miljoenen inwoners moeite hebben om een goede politicus te vinden om president met executieve bevoegdheden te worden. Het jongste voorbeeld is Argentinië waar weer een brokkenmaker bezig is als een dolle olifant in de porseleinen kast.
En ik kan u zo vertellen, dat 100% van alle politici die de ambitie hebben om executief president van Suriname te worden, dat zij daartoe de capaciteiten missen. De meesten hebben geen managementervaring op niveau, de meeste weten niks over hoe de economie werkt laat staan dat men weet hoe de problemen op te lossen, de meesten zijn technologisch een nul, daarnaast mist men ontwikkeling en niveau van beschaving. Kortom de meesten zijn praters en kijk maar wat zij in de afgelopen 40 jaar in Suriname gepresteerd hebben. Suriname heeft hooguit 4-5 personen die in staat zijn het executief presidentschap te vervullen.
De executieve president, de sterke man, blijkt dus in de praktijk een hele zwakke man te zijn, kijk naar de prestaties. En ik lees dat mensen zich opmaken om executief president van Suriname te worden en dan schud ik mijn hoofd, politieke hebzucht is duidelijk groter dan het verstand. Daarom moet de grondwet en het executieve presidentschap naar de prullenmand. De zuivere parlementaire democratie is voor een multi-etnische land de beste oplossing. Bovendien parlementaire democratieën presteren economisch beter dan landen met een executieve president.
Richard B Kalloe
