In een samenleving waar rechtvaardigheid en veiligheid de fundamenten zouden moeten zijn waarop ons leven is gebouwd, falen wij op schokkende wijze in het beschermen van de meest kwetsbaren onder ons. De gevolgen van verkeersongevallen, variërend van dodelijke slachtoffers tot blijvend lichamelijk letsel, laten een diepe en onuitwisbare afdruk achter op de levens van de betrokkenen en hun naasten. Des te verbijsterender is het dat, in gevallen waar de schuld duidelijk bij de bestuurder ligt, de consequenties vaak beperkt blijven tot vrij milde gevangenisstraffen.
De huidige strafmaatregeling lijkt haast een klap in het gezicht van de gezinnen die ontwricht raken door het verlies van een inkomenverdiener, of van de personen die, door blijvend letsel, nooit meer in staat zullen zijn om te werken en een zelfstandig leven te leiden. We lijken een blinde vlek te hebben ontwikkeld voor de langdurige nasleep die families ervaren wanneer zij achterblijven zonder ouder, partner of verzorger.
Hierbij ontbreekt een essentieel aspect van gerechtigheid: de financiële compensatie en steun voor de slachtoffers en hun families. Het concept van ‘bloedgeld’, zoals toegepast binnen Islamitische wetgeving, evenals de meer omvangrijke schadevergoedingsregels in Amerikaanse rechtssystemen, toont een pad naar meer gebalanceerde en rechtvaardige consequenties. Deze systemen erkennen de levenslange impact van dergelijke tragedies en bieden een vorm van herstel die verder gaat dan de tijdelijke opsluiting van de dader.
Het is tijd dat onze wetgeving deze inzichten integreert en evolueert naar een systeem waar rechtvaardigheid niet alleen draait om bestraffing, maar ook om herstel. Veroorzakers van verkeersonheil moeten niet alleen geconfronteerd worden met hun daden, maar ook met de langetermijnconsequenties die hun acties hebben veroorzaakt. Dit betekent het invoeren van adequate compensatieregelingen voor slachtoffers en nabestaanden, zodat zij financiële zekerheid en steun krijgen in een periode waarin hun leven onherstelbaar is aangetast.
Ons huidige systeem is een povere reflectie van de waarden die we claimen te koesteren. Het is tijd voor wetgeving die recht doet aan de ernst van verkeersmisdrijven – een wetgeving die niet alleen straft, maar ook repareert.
Een systeem dat werkelijke verantwoordelijkheid vereist van degenen die, door roekeloosheid of nalatigheid, onherstelbare schade toebrachten aan anderen. Pas dan kunnen we spreken van een samenleving die rechtvaardigheid en bescherming voor iedereen waarborgt.
