De regering heeft weer eens laten zien dat ze een meester is in het spelen van Twister – maar dan met beleid en goede bedoelingen. Met een gracieuze beweging, zo sierlijk als een olifant op rollerskates, probeerde ze de Mennonieten – onze landbouwhelden-in-spe – met open armen te verwelkomen. “Komt u maar met uw 50 gezinnen”, riep een overenthousiaste ambtenaar, waarschijnlijk terwijl hij een bos uien als welkomstgeschenk achter zijn rug verborg.
De catch? Onze landbouwvrienden hadden zo’n 30 duizend hectare nodig om te bewijzen dat zelfvoorzienendheid geen mythe is. Maar zoals het spreekwoord gaat: “Geef ze een vinger en ze willen het hele bos”, bleek al snel dat het groene gras aan de andere kant van het hek niet bepaald vrij spel betekende.
Milieugroepen, gewapend met spandoeken en een onverzadigbare liefde voor bomen, kwamen in opstand – waardoor onze bestuurders een snelcursus “Hoe schrik ik me een hoedje” doorliepen. In een plot twist die M. Night Shyamalan trots zou maken, verleende de minister van BISSIS (Bureau voor Ingewikkelde Situaties en Schijnoplossingen) toestemming voor vestiging aan de Mennonieten, waarna hij zich verstopte toen de goedkeuring voor de benodigde grond aan bod kwam.
En zo bevindt onze regering zich weer in een paradox van haar eigen beleid: eentje waar landbouwers met open armen worden ontvangen, maar dan zonder land. Een soort van, “We willen je graag hebben, maar je moet zweven. Plant je gewassen in de lucht, beste vriend. Innovatie!”
Nu wachten we allemaal vol spanning op de regeringsgoochelaar die het konijn (of in dit geval, de tractor) uit de hoge hoed gaat toveren. Hoe trekken we grootse landbouwers aan zonder ze de ruimte te geven? Moet er een nieuwe afdeling komen, het ministerie van Schijnbare Tegenstrijdigheden, om dergelijke dilemma’s aan te pakken?
In de tussentijd roept de gemeenschap: “Laat ons groen blijven en honger lijden!” in een ultieme ode aan tegenstrijdigheden waar zelfs Orwell een puntje aan kan zuigen. Want wie heeft er nu eigenlijk grond nodig om te boeren? Laten we gewoon teruggaan naar onze survival instincts – bessen verzamelen en knuffelen met boomstammen.
Dus daar hebben we het, een verhaal over ambitie, verwarring, en een overheid die mogelijk haar kompas kwijt is in het bos van eigen beleid. Misschien, heel misschien, vindt ze de weg terug met een beetje hulp van onze landbouwvisionairs – of gewoon een goede, oude landkaart.
