“Men zegt dat je moet roeien met de riemen die je hebt, maar als die riemen niet meer strak gezet kunnen worden, wat moet je dan doen”, vraagt een burger zich af in een gesprek met Dagblad Suriname. De man, die anoniem wenst te zijn, geeft tijdens het gesprek aan, dat het leven voor een ieder moeilijk is, maar aan het eind je het hoofd toch boven water moet houden. Van beroep was de man militair, maar is jaren niet meer actief vanwege zijn ervaring.
“Ik heb in mijn jongere jaren, toen ik in dienst was, heel wat meegemaakt en dat heeft ertoe geleid dat ik vandaag alleen ben en dat ik dagelijks moet kijken hoe ik het moet overleven. Ik werd keer op keer geholpen maar aan het eind kwam er geen permanente oplossing voor mij. Het zit gewoon in mij, die vrees, drinken, het gevoel en twijfel.”
De man vertelt dat hij zijn vrouw en kind kwijt is geraakt vanwege zijn gedrag en nieuwe levensstijl.
“Ik werd agresief, dronk veel en maakte mijn gezin bang, daarnaast ook dom jaloers. Op den duur besefte mijn gezin dat ik niet meer normaal kon zijn. Ik heb moeten accepteren dat mijn vrouw mij heeft gelaten en ons kind heeft meegenomen. Wel was het zwaar, maar anders kon het niet, ik kon aan ook niets betekenen voor ze. Daarnaast heb ik ook mijn onderdak verloren. Ik verbleef bij mijn moeder in haar bergruimte, maar nadat zij het leven had verlaten heeft mijn broer het huis verkocht. Ik heb voor niets gevochten, ik weet niet waarom en heb er ook geen zin in. Men zegt: op een bepaalde leeftijd heb je wel een besef, maar daarbinnen is er heel wat mis en stuk”, aldus de man.
Hij stelt, dat hij momenteel onderdak krijgt van een vriend die het zelf ook moeilijk heeft. “Water is er, maar is ook niet makkelijk, stroom is er niet, maar eten heb ik wel. Dat krijg ik van enkele mensen en mijn mofo sa. Een dame met wie ik ben opgegroeid en mij begrijpt. Door wat klusjes te doen probeer ik het te overleven. Een vaste baan kan ik niet behouden, omdat ik van tijd tot tijd niet bij ben. Drinken doe ik vaak om zo mijn pijn te verlichten. Het helpt nu niet meer, omdat ik dat al jaren doe, maar ik blijf alcohol als ondersteuning gebruiken. Als ik groenten heb breng ik voor mijn mofo sa en enkele andere dingen ook. Haar kinderen roepen mij oom en helpen mij waar nodig is.
“Niemand vraagt voor zo een leven, maar als het niet in je zit moet je het leven accepteren voor hoe het is en je best maar blijven doen en geen last voor anderen zijn.”
TM
