Soms hebben we van die voorspellingen waarvan we niet hopen dat die uitkomen. De farce van het mangroveproject, waarvoor universiteitsstudenten zijn ingezet, is daar een van. In de media is het bericht verschenen dat er ontevredenheid is over het mangroveproject van professor Naipal. Dat project zou niet het gewenste resultaat opleveren en zou het opstijgende water gewoon schade blijven aanrichten.
Wij hebben een hele tijd geleden hier gezegd dat het mangroveproject van de professor geen zoden aan de dijk zal zetten als bescherming tegen het gevaar van de zeespiegelstijging. Wij hebben gezegd dat aan het eind van de dag, het een mooi wetenschappelijk project zal zijn geweest, waarover de professor dan in wetenschappelijke bladen een artikel zal kunnen schrijven. Daarvoor zal hij dan genoeg empirische data hebben verzameld.
Tegen stijgend water zijn er echter massieve dijken nodig, een verhoogde damwand die het water buiten kan houden. En zo’n dijk zal nooit het gevolg zijn van de mangrove en/of de kwelders die de professor aan het bouwen is. Hij heeft al de tijd flink de aandacht afgehouden van de zeer potentiële dreiging van de zeespiegelstijging. Men is bij de regering soms tegen beter weten in ervan uitgegaan. dat het project van de prof een uitkomst is tegen deze dreiging van klimaatverandering en in het bijzonder het smeltende water bij de twee ijskappen op aarde. Dat gaf de regering ruimte om de aandacht aan zaken te besteden die voor hen als politici persoonlijk voordelig zijn. Ze hebben geen aandacht aan de zeespiegelstijging besteed, omdat ook het volk uitging van de oplossing van de prof.
Wij willen weer voor u herhalen wat zich voordeed bij een programma op STVS waar de Surinaamse professor en een Nederlandse professor op bezoek waren in een programma. De vraag werd toen door de presentator gesteld wat de oplossing is tegen de zeespiegelstijging. Wat toen opviel is dat de Nederlandse professor heel snel was met zijn antwoord: hoge dijken bouwen. Van onze Surinaamse prof kwam een antwoord dat wij met een middelbaar denkniveau niet konden volgen.
Het is een kwalijke zaak dat de onderzoeker Suriname als een testcase heeft gebruikt of aan het gebruiken is door een oplossing uit te testen tegen een kwaad waartegen het middel niet opgewassen is. Maar het is niet alleen de wetenschapper die iets valt te verwijten. De politici van Suriname en de Surinaamse regeringen hebben achter elkaar het probleem genegeerd en geen aandacht hieraan besteed.
Bij de politieke campagnes besteden politici totaal geen aandacht aan zeespiegelstijging. Kiezers stellen de vragen ook niet. Suriname behoort tot de landen die geen geld hebben en die de meeste kans lopen om nadeel te ondervinden van de zeespiegelstijging.
Volgens een studie uit 2007 gedaan door de World Bank zou Suriname onder de ontwikkelingslanden die aan de kust zijn gelegen, in de top 10 van de meest bedreigde landen in de wereld zitten.
Surinamers zijn zich niet bewust van deze informatie. Wie zich daarvan wel bewust is, maar de informatie geïsoleerd houdt tot wetenschappelijke kringen, is het NIMOS. Die is regeringen al een hele tijd naar de mond aan het praten, en doet er alles aan om de informatie af te houden van het publiek.
Over deze populistische en corrupte houding van het NIMOS hebben we het hier vaker gehad. De bewoners die aan de kust wonen te Weg naar Zee die voelen al de gevolgen van klimaatverandering en het heeft effect op hun ‘livelihood’ wat voor een belangrijk deel bestaat uit landbouw waarvoor goede gronden nodig zijn. Het zilte water van de zee zal landbouwgronden onbruikbaar maken en dat is al aan het gebeuren in Suriname.
Het project met mangrove kan maar een doel dienen en dat is dat het kan leiden tot vermindering van de afslag van de kust. Verder kan het leiden tot het vasthouden van land en in enige mate ook landaanwas. Dat beschermt de kust tegen afkalving, maar het zal niet het effect hebben van een dijk. Wanneer het zeewater verder stijgt, zal het door de landaanwas en het mangrovebos gaan naar het achterliggende land en zorgen voor overstromingen. Dat behoorde al vanaf het begin bekend te zijn.
Het is jammer dat de professor bewust of onbewust zichzelf en zijn project heeft laten misbruiken door politici die het niet menen met de toekomst van Suriname.
De Surinaamse regering heeft geen plannen voor het beschermen van Suriname tegen de gevolgen van klimaatverandering en met name niet tegen de aankomende stijging van de zeespiegel. Suriname heeft niet berekend hoeveel geld ze nodig zal hebben voor de bescherming van het milieu.
Een land dat wel een verhaal te vertellen is, is Barbados. Dat land heeft een voorstel om de klimaatfinanciering te organiseren waarbij de rijke landen hun beurs open trekken voor de landen die ze hebben uitgebuit en zwak hebben achtergelaten aan mensen die mee wilden doen aan de mode van de onafhankelijkheid. Suriname ondersteunt niet uitdrukkelijk het Barbadiaans en Caribisch pleidooi. Suriname praat eerder het algemene verhaal na van de arme landen in de wereld die slachtoffer zullen worden van de klimaatverandering, maar die door achterlopende economische activiteiten de aarde niet hebben vervuild.
De klaagzang van arme landen gaat niet gepaard met een gezamenlijk financieringsvoorstel naar de rijke landen toe. Voor Suriname bestaat zelfs de indruk dat Suriname nu, om Nederland goed te stemmen, afziet van een sterke klimaatretoriek, omdat Nederland zich daardoor aangevallen zou voelen. Dat geldt overigens ook voor de herstelbetalingen voor de slavernij waarmee Caricom een heel mooi plan heeft. Suriname lijkt impliciet afstand te nemen van dat plan.
