In de schaduw van de tijd heeft het volk zich door de afgelopen 49 jaar geworsteld met weinig tot geen vooruitgang. Een generatie na generatie die droomde van een betere toekomst, maar telkens opnieuw werd achtergelaten in de koude realiteit van minachting en verwaarlozing. Het leek wel alsof de stemmen van de zwakken enkel echo’s waren in de lege zalen van macht en rijkdom, waar politici heersen met een onverschillig hart.
Ivoren torens
Deze politici, zittend in hun ivoren torens, hebben altijd neergekeken op de armen van onze samenleving. Met elke handeling, elke belofte en elk gebaar, maakten ze duidelijk dat hun medeleven niet verder reikte dan hun eigen ambities. Het was nooit een kwestie van het volk naar een hoger niveau tillen, of hen te bekrachtigen met het middel dat hen werkelijk onafhankelijk zou maken: onderwijs. Nee, in plaats daarvan werden er kruimels toegeworpen in de vorm van pakketten en tijdelijke verlichtingen, slechts genoeg om het volk stil te houden, maar niet voldoende om hen uit de cirkel van armoede te verheffen.
In de ogen van deze machthebbers, waren mensen niet meer dan pionnen in het spel van politieke schaak. Hun waarde werd enkel erkend in tijden van verkiezingen, wanneer elke stem het gewicht droeg van goud. Maar zodra de stembussen sloten, verdween hun belang sneller dan de inkt van hun kiezerspas kon drogen.
Kwetsbaren het meest genegeerd
Het is een droevige paradox dat in een land dat schreeuwt om ontwikkeling, het juist de stemmen van de kwetsbaren zijn die het meest genegeerd worden. Zij die het fundament van de natie vormen, worden behandeld als onzichtbare lasten, terwijl zij in feite de ware ruggengraten zijn waarop de toekomst zou moeten rusten.
Een samenleving heeft inderdaad niet meer nodig dan veiligheid, gerechtigheid, en welvaart. Maar hoe kunnen we verlangen naar veiligheid, terwijl angst regeert in de harten van de hongerigen? Hoe kunnen we gerechtigheid zoeken, als de schaal ongelijk is voor hen zonder invloed of macht? En hoe kunnen we welvaart nastreven als onze broeders en zusters geen toegang hebben tot de middelen om zichzelf en hun gezin te voeden?
De tijd is gekomen om de stemmen van vergeten dromen te horen. Om de muren van minachting en discriminatie te slopen. Om te bouwen aan een toekomst waarin elk kind, ongeacht zijn afkomst, kan dromen van succes en het ook werkelijk kan bereiken. Een toekomst waarin, in plaats van vergeten te worden, de armsten onder ons de bouwstenen worden van een nieuw en welvarend tijdperk.
De tijd is gekomen, niet alleen om te dromen, maar om op te staan en te handelen, met liefde, mededogen, en het onwrikbare geloof dat samen, we een betere wereld kunnen creëren. Want het zijn juist die stemmen van vergeten dromen, die het luidst roepen om verandering.
