Ah, daar hebben we het weer! Suriname en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) hebben opnieuw de handen ineengeslagen. Dit keer voor de vijfde evaluatie van het Herstelprogramma. Een moment waar we natuurlijk allemaal reikhalzend naar hebben uitgekeken. Net zoals we uitkijken naar die spontane stroomtariefverhoging van 40%. Want tja, wie houdt er nu niet van een beetje extra kruiden in de maandelijkse rekeningen?
Nu het IMF en Suriname weer BFF’s zijn, vraagt menig Surinamer zich af: “Waar gaan we heen? Disneyland?” Oh, wacht, nee… Hoe we allemaal rijker gaan worden, natuurlijk! Want niets schreeuwt economisch herstel zoals stijgende kosten en knellende broekriemen. Vooral na alle tranches die zijn uitgekeerd, vraag men zich af: komt er een magische geldboom waar we allemaal van kunnen plukken?
De bevolking vertoont ondertussen tekenen van creatief overleven. Want wie heeft er geld nodig als je kunt leven van de frisse lucht en de overvloedige zonneschijn? Armoede verminderen? Welnee, we gaan voor goud in de Olympische sport van ‘Het Langst Overleven Onder de Economische Druk’!
Bedrijven groeien als paddestoelen na een tropische regenbui… omlaag, natuurlijk. Maar vrees niet! Het IMF staat aan onze zijde. Hun belang? Wel, dat is ongeveer hetzelfde als ons begrijpen van astrophysica na twee glazen Fernandes.
Laten we ook niet vergeten dat met de verhoging van criminaliteit, zelfmoord en leegstaande huizen, ons land steeds meer begint te lijken op een spannend boek dat niemand echt wil lezen.
Maar hé, er is altijd hoop. Misschien, na het vertrek van het IMF, ontdekken we dat de verloren stad van goud, El Dorado, eigenlijk in Suriname ligt. Of, nog beter, olie! Waarna natuurlijk iedereen rijk zal worden, fietsen van goud zal hebben en de kippen voor de eieren al met diamanten zullen betalen.
Suriname, het is tijd om uit deze eindeloze soapserie te stappen. We zijn onafhankelijk. Tijd om de mouwen op te stropen, de koopkracht te injecteren met wat pepmiddel, zodat het geld eindelijk gaat rollen, bedrijven bloeien en we een economische groei zien die zelfs het IMF niet zag aankomen.
De grote vraag is: hoe betalen we IMF/IDB terug zonder groei? Simpel! We starten een nationale bake sale. Met heel veel liefde en een beetje humor. Misschien.
Kom op, Suriname. Als we in 2025 onze 50-jarige onafhankelijkheid vieren, laten we dan iets hebben om écht trots op te zijn. Ik sta alvast klaar met een reddingsvlot voor land en volk. Wie doet mee?
