In ons land wordt weer een autoriteit opgericht. Waarschijnlijk denken we nog steeds dat we wat ziek is binnen de publieke sector niet hoeven te genezen, zolang we maar een autoriteit opzetten. Waarschijnlijk denken we ook dat we niets aan onze mensen hoeven te veranderen door menselijk handelen, want een autoriteit zal menselijk falen compenseren.
Wel, de ervaring leert dat autoriteiten in Suriname geen soelaas bieden voor het falen van de Surinaamse mens en bestuurder. Suriname heeft een tekort aan deskundig kader. Bovendien is een behoorlijk deel van de publieke sector incompetent. Mensen zitten op stoelen waar ze niet eens in de buurt van hadden moeten komen. Integriteit ontbreekt, leiders zijn chantabel, houden de rug niet recht of ze laten zich onder druk zetten tot besluiten die onrechtmatig zijn. Bovendien wordt de Surinaamse publieke sector gekenmerkt door corruptie.
We hebben voor de tweede keer in onze korte geschiedenis als soevereine staat een mislukte programma hervorming van de publieke sector (public sector reform) uitgevoerd, beide keren met geleend geld waarvoor we de bevolking zomaar hebben belast. Het PSR programma van ons draaide om een registratie van ambtenaren. Men heeft geopereerd in de periferie en heeft de verrotte kern onaangeroerd gelaten. De financiers van het PSR programma hebben, wetende waar het aan schort, geen voorwaarden gesteld voor een doelmatige besteding van de middelen.
De politie deugt niet wat betreft de handhaving van de verkeerswetgeving in Suriname. Dat komt, omdat politici het korps hebben gecorrumpeerd door het vol te proppen met misbaksels en nietsnutters. Bovendien wordt er eenzijdig gerekruteerd. De huidige lichting die net is gerekruteerd is bijna 100% bestaande uit onze Surinaamse kinderen met een Afro achtergrond. Het is geen weerspiegeling van de Surinaamse samenleving. Wij weten dat er onder alle bevolkingsgroepen in Suriname belangstelling is onder de jongeren, vooral dat deel dat in het onderwijs strandt na een MULO, om tot de politiedienst te treden.
De vraag is dan waarom selectief wordt toegelaten. En al zou het zo zijn dat alleen Surinaamse zonen en dochters uit alleen een bepaalde groep reflecteren, dat het korps toch moet gaan voor de balans en andere jongeren ook moet aanmoedigen om tot het korps te treden. Het Surinaamse politiekorps blijkt uit een Caribische meting tot de meest corrupte te behoren in de regio. Dat wordt niet aangepakt. Regelmatig horen we berichten van niet meewerkende politie-collega’s op de afdeling die klachten van andere politieambtenaren moeten registreren en behandelen. De Surinaamse regering is nooit begonnen met het gezond maken met de publieke sector en ook niet het politiekorps. We laten het verziekt en corrumperen verder.
Wanneer die diensten niet meer van nut zijn voor de samenleving en er alleen bestaan om salarissen te blijven uitbetalen (dus als een soort Werkverschaffing) en als de nood te hoog wordt, dan gaan we gewoon een autoriteit oprichten. Eigenlijk komt die bonte verzameling van autoriteiten in Suriname neer op een soort schaduw-overheid.
Wat we nog nodig hebben is een Autoriteit Volksgezondheid, een Autoriteit Publieke Werken, een Agrarische Autoriteit, een Autoriteit Sociale Zekerheid en een Economische Autoriteit die alle goederen, prijzen en arbeidsreglementen controleert. Dan kunnen de ambtenaren van de overheid met hun armen gekruist zitten en dan wordt alles wat bij wet is uitbesteed, gedaan door de werknemers van deze autoriteiten. Er zijn sommige vakcentrales in Suriname die loeren op de oprichting van deze zogenaamd zelfstandige autoriteiten, want dan gaan ze een bond oprichten en onderhandelen voor een cao.
De politiek is met deze ontwikkeling dan zeer blij, want in de eerste plaats is met de autoriteit het platform geschapen om partijmensen in dienst te nemen en in hoge directiefuncties te benoemen. Door de cao’s ontstaat een hoog loonplafond, waardoor directieleden mooie salarissen kunnen gaan verdienen. Wat hebben al de autoriteiten ons gebracht? Niet veel, neem nou de Wegenautoriteit.
Ondanks deze autoriteit heeft Surinaamse de vuilste en meest verwaarloosde en lelijke bermen van heel de Caribbean. Het is een slangenkuil, een bolwerk van de politiek waar gaande en komende politieke partijen met elkaar bakkeleien. Een andere die ogenschijnlijk het beter doet is de MAS, maar de top bestaat alleen uit mensen van een bepaalde bevolkingsgroep alsof die mensen het maritieme meekrijgen in hun moedersbuik. En precies zo worden de eigen mensen van de rivier ook in dienst genomen. En het komt weleens voor dat men praat met mensen uit andere delen van de bevolking en men zich verspreekt omdat men alleen intern gewend is te communiceren. En zo kunnen we het rijtje aflopen.
We noemen als een van de laatste voorbeelden de Kustwacht. Wat heeft deze entiteit gebracht aan een veilige maritieme economische zone? We vernemen dat het krioelt van illegale vissers in onze wateren, maar nooit vernemen we van een actie vanuit de Kustwacht. Wij hebben gekeken naar de taken en bevoegdheden van de Verkeersautoriteit en zijn niet van mening dat het een toegevoegde waarde zal hebben. Het is werk dat toebehoort aan de politie c.q. JusPol in samenwerking met Openbare Werken en TCT. Het zou pas zin hebben als 7.000 ambtenaren zouden worden ontslagen, omdat die overbodig zouden worden met de oprichting van deze autoriteit.
De taken van de Verkeersautoriteit zijn taken van JusPol, TCT en OW. Met de oprichting van de Verkeersautoriteit is de publieke sector alleen maar groter geworden. Er komen meer mensen die ten laste van de staatskas moeten worden betaald. En na de goedkeuring van de wet ter oprichting van de autoriteit, zal de ABOP hele dorpen in dienst nemen, ongeacht of de mensen daarvoor berekend en gestudeerd hebben of niet. De mensen die voor chaos zorgen in het verkeer zal men in dienst nemen zonder een background check. Het wordt dus een ‘pus’pusi luku merki’ verhaal.
De Verkeersautoriteit is een verkiezingsstunt van de ABOP en PL, met goedkeuring van de coalitiepartners.
