In een tijd waarin burgers zwoegen voor hun dagelijks brood, tonen politici een schrijnend gebrek aan integriteit, genietend van het leven in luxe gefinancierd door het harde werk van het volk. Jean, een bezorgde burger, uit haar woede en teleurstelling over de onethische praktijken van politieke leiders die, ondanks hun beloftes tijdens de verkiezingscampagnes, niets anders doen dan hun persoonlijke belangen na te jagen.
Het blijft niet alleen bij de huidige regerende partijen; de oppositie, die nu luidkeels protesteert, heeft zich in het verleden schuldig gemaakt aan dezelfde verrijking op de rug van de bevolking tijdens hun eerdere regeringsperioden.
Deze keten van politiek wanbeleid en zelfverrijking lijkt onbreekbaar. Jean benadrukt hoe de bevolking, murw geslagen door jaren van teleurstelling, zich schijnbaar neerlegt bij hun lot, onwillig of onbekwaam om te kiezen voor werkelijke verandering. Deze lethargie wordt versterkt door een systeem dat ontworpen lijkt te zijn om de machtigen aan de macht te houden en de gewone burger in een staat van afhankelijkheid.
De bittere waarheid die Jean onder ogen ziet, is de realisatie dat politiek Suriname sinds de onafhankelijkheid een klasse heeft gecreëerd die leeft ‘van het bloed van de burger’, met geen enkele partij die werkelijk het verschil maakt. De hoop op verandering wordt verder gedempt door de erkenning dat de strijd tegen dit systeem een lange en mogelijk vruchteloze onderneming is, vooral als de middelen en de collectieve wil voor een ernstige ommekeer ontbreken.
Jean’s observatie raakt aan een universele waarheid; het leven is inderdaad vol zwoegen en verantwoordelijkheid. De momenten van geluk zijn zeldzaam en tijdelijk. In een wereld waar onrechtvaardigheid heerst, kunnen zij die streven naar rechtvaardigheid zich gevangenen voelen van hun idealen, terwijl de onverschilligen genieten van de vruchten van hun onverschilligheid. Deze situatie werpt een schaduw over het perspectief van vooruitgang en gerechtigheid en schept een samenleving waarin cynisme en apathie zegevieren over hoop en actie.
Jean’s boodschap, doordrenkt met woede en frustratie, is een krachtige oproep tot bewustwording en actie. Suriname, en elke samenleving die worstelt met soortgelijke uitdagingen, moet ontwaken uit haar lethargie en vechten voor leiders die werkelijk dienen in het belang van het volk, niet ten behoeve van hun persoonlijke verrijking. Het is de hoogste tijd dat de burger zijn kracht herkent en gebruikt voor echte verandering. Maar de vraag blijft: zijn we bereid om die stap te zetten, of blijven we verstrikt in de ketens van berusting?
