Johanna stond voor een spiegel, starend naar haar nieuwe uiterlijk. Het was achttien maanden geleden dat ze de beslissing had genomen om een maagverkleiningsoperatie te ondergaan, een keuze die haar leven op talloze manieren veranderde. Met meer dan zestig kilo lichter, was ze nauwelijks nog de vrouw die ze ooit was. Fysiek voelde ze zich beter dan ooit, maar emotioneel en sociaal zat ze in een rollercoaster.
“Vóór de operatie voelde ik me vaak als een onzichtbare entiteit voor de wereld”, bekende Johanna. “Maar nu, laat ik zeggen: de aandacht is overweldigend.” Aanvankelijk vond ze de nieuwe blikken van goedkeuring en complimenten over haar uiterlijk bemoedigend, een beloning voor haar harde werk en toewijding aan een gezondere levensstijl. Maar al snel merkte ze dat deze positieve aandacht ook een scherpe kant had.
Het was confronterend te beseffen hoe anders mensen haar nu behandelden, slechts vanwege haar fysieke transformatie. Johanna had dezelfde gevoelens, dezelfde dromen en passies, en toch leek haar omgeving nu pas echt te luisteren. Waar ze voorheen werd genegeerd of, erger nog, met openlijke afkeer werd bekeken, werd ze nu begroet met warme glimlachen en uitnodigingen voor sociale evenementen.
“Het is een vreemde gewaarwording om te zien hoe iemands waardering voor je als persoon lijkt te veranderen door je uiterlijk”, aldus Johanna. Ze voelde zich verscheurd tussen dankbaarheid voor haar hernieuwde gezondheid en bitterheid over de oppervlakkigheid van de samenleving.
Dit innerlijke conflict werd nog gecompliceerder toen Johanna de strijd aanging met haar eetgewoonten, die ze moest herzien om haar nieuwe, kleinere maag aan te kunnen. Haar hele relatie met voedsel was veranderd. Wat eerst een bron van troost en vreugde was, was nu iets dat met strikte regels en beperkingen was omgeven. Elke maaltijd was een herinnering aan haar operatie en alles wat daarmee samen ging.
Johanna realiseerde zich dat haar reis naar zelfontdekking verre van voorbij was. De operatie had haar niet alleen een nieuw lichaam gegeven, maar ook de motivatie om zichzelf op diepere niveaus te onderzoeken. Ze begon te schrijven, eerst in dagboeken, daarna in blogs, waarin ze haar ervaringen deelde over het leven na een maagverkleiningsoperatie. Ze sprak over de blijdschap en de pijn, de acceptatie en de afwijzing. Haar woorden vonden weerklank bij anderen die een soortgelijke reis doormaakten.
Johanna leerde dat ware verandering van binnenuit komt en dat acceptatie soms meer een innerlijke strijd is dan een uiterlijke. Haar operatie had misschien de manier waarop de wereld haar zag veranderd, maar belangrijker, het had haar de kracht gegeven om zichzelf te zien zoals ze werkelijk was: veerkrachtig, sterk en meer dan alleen een uiterlijk. Met deze nieuwe zelfkennis en vastberadenheid zette Johanna haar pad voort, vastbesloten om van elk moment te genieten, ongeacht hoe de buitenwereld haar zag.
