Ondanks het bestaan van artikel 2 van het Discreet Beginselen Grondbeleid (DGB), dat elke in Suriname woonachtige Surinamer recht geeft op een stuk domeingrond, blijft een oplossing voor de acute woningnood uit. Verschillende regeringen hebben gepoogd dit vraagstuk aan te pakken, maar de concrete resultaten lijken ver te zoeken.
Het beleidsplan 2022-2026 voor Grond en Huisvesting, dat onder meer het invoeren van appartementsrecht, versnelling van familie overdrachten, en de bouw van overheidswoonprojecten beloofde, heeft tot nu toe niet het gehoopte effect gehad.
Een kritisch knelpunt blijft het appartementsrecht, waarvan het ontwerp al jaren geleden is ingediend, maar nog zonder duidelijke vooruitgang. De vraag naar appartementen, vooral onder jongeren, 60-plussers die kleiner willen wonen, en investeerders, blijft hoog. Echter, onduidelijkheid over de daadwerkelijke behoefte en bureaucratische barrières hebben de implementatie van dit woonbeleid sterk vertraagd.
Evenzo verloopt de familieoverdracht van grond traag met veel bureaucratische obstakels, waardoor burgers gefrustreerd achterblijven. De financiële haalbaarheid van het bezitten van een stuk grond is voor velen een groot probleem, doordat de kosten te hoog zijn en er geen adequate regelingen zijn om die doelgroep financieel te ondersteunen.
Terwijl de overheid had beloofd jaarlijks 500 overheidswoningen te bouwen en grondrechten te erkennen, blijft de noodzaak onverminderd groot. De economische situatie in Suriname en de aanstaande verkiezingen van 2025 vormen extra uitdagingen voor het realiseren van deze beleidsdoelstellingen.
Dit alles roept de vraag op of Surinamers werkelijk toegang kunnen krijgen tot een stuk grond of een betaalbare woning, zoals beloofd in het grondbeleid. Met elke dag die voorbij gaat, groeit de woningnood, terwijl oplossingen uitblijven of traag tot stand komen. Meer inzicht in de voortgang van de beloofde overheidswoonprojecten en de erkenning van grondrechten wordt in een volgend artikel verwacht.
CS
