De brug over de Corantijnrivier, een ambitieus project dat zowel door de vorige regering onder leiding van de voortvluchtige ex-president Desi Bouterse, als door de huidige regering Santokhi is beloofd, blijft een ongrijpbare droom voor Suriname en Guyana. Ondanks de hoge verwachtingen en de belofte van economische en sociale voordelen die zo’n brug zou kunnen bieden, is de realisatie ervan nog steeds niet in zicht.
De voornaamste hindernis lijkt de financiering te zijn. Potentiële financiers hebben zich teruggetrokken, met als argument dat ze hun investering niet terug zouden verdienen. Dit probleem wordt verder gecompliceerd door het feit dat Suriname momenteel gebonden is aan de strenge voorwaarden van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), waardoor het land geen nieuwe schulden mag aangaan.
De situatie roept de vraag op of de droom van de Corantijn-brug ooit werkelijkheid zal worden. Zolang er geen passend financieringsmodel wordt gevonden, lijkt de brug een verre wens. De enige haalbare oplossing voor zowel Suriname als Guyana zou zijn, dat het project gefinancierd wordt door multilaterale financieringsfondsen zoals de Caribbean Development Bank (CDB), de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank (IDB), de Organisatie van Islamitische Samenwerking (OIC) of de Europese Unie (EU).
De belofte van de Corantijn-brug blijft hangen tussen hoop en teleurstelling. Het project heeft het potentieel om de economische en sociale banden tussen Suriname en Guyana aanzienlijk te versterken, maar zonder een solide financieringsplan blijft het slechts een wens.
Het is tijd dat beide regeringen innovatieve oplossingen zoeken en samenwerken met internationale partners om deze lang gekoesterde droom eindelijk te realiseren. Tot die tijd blijft de Corantijn-brug een symbool van onvervulde beloftes en gemiste kansen.
