In onze eindeloze zoektocht naar de ultieme effectiviteit en helderheid, heeft onze geliefde president Chandrikapersad Santokhi het licht gezien en besloten om niet een, maar twee revolutionaire werkgroepen op te richten. Eureka! Want waarom simpel doen als het ook ingewikkeld kan?
Met de oprichting van het ‘Social Beneficiary Program’ en de werkgroep ‘Media en Communicatie Sociaal Programma’ slaan we twee vliegen in één klap: we gaan niet alleen de onzichtbare hand helpen bij het uitdelen van koopkrachtversterking, maar ook nog eens zorgen dat deze bureaucratische hoogstandjes in Jip-en-Janneketaal aan het volk worden gepresenteerd. Want we weten allemaal dat er niets op tegen is om nóg meer lagen toe te voegen aan een al ingewikkeld proces.
Laten we het ‘Social Beneficiary Program’ eens onder de loep nemen. Gestruikeld over eigen voeten bij de start, maar met de intentie om de lijsten op te schonen zodat alleen degenen die écht recht hebben op steun deze ook ontvangen. Een nobel streven, ware het niet dat we ons afvragen waarom we dit niet vanaf het begin goed konden doen? Verkeerde namen? Dubbele registraties? Honden die per ongeluk monikarta’s ontvingen? Ach, details, details…
Dan hebben we de werkgroep ‘Media en Communicatie Sociaal Programma’, die zich richt op het verspreiden van informatie over de wonderen van het ISP. Want als er iets is wat onze samenleving nodig heeft, dan is het wel meer PowerPoint-presentaties en infographics die de complexiteit van overheidsprogramma’s uitleggen. Laten we hopen dat de PowerPoint-designer van de overheid goed betaald krijgt. We zouden toch niet willen dat de slides over het belangrijke landelijk woningbouwprogramma en het Foodbasket-project saai zijn.
Tot slot, de oproep van onze president om het ‘simpel te houden’ en mensen te laten praten, lijkt wat tegenstrijdig met het instellen van werkgroepen die het Wielen-inventarisatieprogramma (ja, het bestaat niet, maar klinkt bureaucratisch genoeg) waarschijnlijker ingewikkelder zullen maken. Maar wie zijn wij om te oordelen? Misschien is dit precies wat nodig is om die verrekte monikarta’s eindelijk in de juiste handen te krijgen.
Dus laten we een toast uitbrengen op onze dappere overheid, die in een oceaan van administratieve wanorde, een vuurtoren van hoop probeert te zijn – met meer werkgroepen dan er vissen in de zee zijn. Proost, op de optimalisatie van ons geliefd ISP.
Iwan Jansz.
