Walid Abuhelal
De angstaanjagende omvang van de vernietiging die de Israëlische oorlogsmachine in Gaza heeft aangericht, geeft aan dat het doel van deze aanval niet alleen is om Hamas te vernietigen.
In plaats daarvan kunnen we concluderen dat deze agressie al lang op zich laat wachten, omdat Israël wachtte op een geschikt moment om zijn volledige militaire macht tegen het belegerde Palestijnse gebied te ontketenen.
Sommigen hebben betoogd dat het doel van Israël is om de bevolking van Gaza naar de Sinaï te drijven, en de Hamas-aanval van 7 oktober vormde een voorwendsel om deze operatie serieus te kunnen beginnen. Het zionisme als ideologie is gebaseerd op de verdrijving van landeigenaren door intimidatie en het afsnijden van vitale infrastructuur, waardoor de weg wordt vrijgemaakt voor Israëlische kolonisten om hun intrek te nemen.
Maar er is nog een andere, belangrijkere reden achter de huidige oorlog van Israël: de veelbelovende aardgasrijkdom in het oostelijke Middellandse Zeegebied, met name voor de kust van Gaza.
Het Levant-gasveld omvat de kusten van het historische Palestina (Israël en Gaza), Syrië, Libanon en, aan de andere kant, het eiland Cyprus. Er wordt geschat dat dit veld ongeveer 122 biljoen kubieke voet aardgas bevat.
Blijf op de hoogte met de nieuwsbrieven van MEE
Meld u aan voor de nieuwste waarschuwingen, inzichten en analyses, te beginnen met Turkey Unpacked
Jouw email
Wat de Palestijnse kusten van Gaza betreft, bevestigde British Gas in 1999 dat de reserves in Gaza Marine worden geschat op 1,1 biljoen kubieke voet aardgas. Datzelfde jaar verleende de Palestijnse Autoriteit British Gas een contract van 25 jaar voor de exploitatie van het aardgasveld in de Gazastrook. Tot nu toe, na 25 jaar, hebben de Palestijnen er nooit van geprofiteerd.
Dit is te wijten aan de obstakels die Israël onder vele voorwendsels heeft opgeworpen, waaronder bijvoorbeeld de angst dat de opbrengsten zullen gaan naar “de financiering van terrorisme” tegen Israël.
Verschillende Israëlische regeringen, van Ehud Barak tot Benjamin Netanyahu, hebben de Palestijnen bij verschillende gelegenheden toestemming gegeven om te beginnen met de exploitatie van de Gaza-marinier. Telkens trok Israël echter zijn goedkeuring in.
Het is duidelijk dat Israël er niet op gebrand is de Palestijnen enig gevoel van soevereiniteit over hun land of territoriale wateren te geven, wat een verder bewijs is van Israëls met voorbedachten rade bedoelingen om de Palestijnen uit hun historische land te verdrijven en hun natuurlijke hulpbronnen in beslag te nemen.
Naast het aardgas uit Gaza is het de moeite waard erop te wijzen dat Israël Palestijns aardgas steelt uit het olie- en gasveld Meged op de bezette Westelijke Jordaanoever, onder het voorwendsel dat het veld zich ten westen van de wapenstilstandslijn van 1948 bevindt.
Expansionistisch beleid
Hoewel Israël het zogenaamde vredesproces of het Palestijnse recht op onafhankelijkheid en zelfbeschikking nooit serieus heeft genomen, heeft Netanyahu een uitzonderlijk harde houding aangenomen. De langstzittende leider van de staat koos het pad van ‘economische vrede’, wat kleine verbeteringen inhoudt van de economische omstandigheden van de Palestijnen die onder de bezetting leven, om het verzet te onderdrukken.
Tegelijkertijd heeft hij zich geconcentreerd op megaprojecten die in de eerste plaats zijn toegesneden op de Israëli’s, terwijl ze mogelijk secundaire voordelen bieden aan de Arabische bevolking.
Israël beschouwt alle Palestijnse verzetsgroepen als een knelpunt voor zijn grotere regionale ambities, met name de inbeslagname van de aardgasrijkdom van Gaza
In dit verband heeft hij zich op twee hoofdgebieden geconcentreerd: het transformeren van Israël in een toegangspoort en corridor die Oost en West met elkaar verbindt, en het maken van de staat tot een mondiaal centrum voor de export van aardgas.
Wat het eerste doel betreft, is het middelpunt de geplande India-Middle East-Europe Economic Corridor (Imec), die India via de Golf en Israël met Europa zal verbinden.
Bovendien hebben Egypte en de VAE, te midden van het aanhoudende risico op aanvallen in de Rode Zee, met Israël samengewerkt om een alternatieve landroute via Saoedi-Arabië en Jordanië tot stand te brengen om de Jemenitische dreiging te omzeilen. Wat het tweede doel betreft: Israël heeft aanzienlijke inspanningen geleverd om gasovereenkomsten te sluiten met Cyprus, Griekenland en Egypte.
Maar de plannen en ambities van Israël in dit opzicht zullen niet compleet zijn tenzij het de gasvoorraden van Gaza in beslag neemt. Netanyahu heeft zijn bedoelingen duidelijk gemaakt om de aspiraties van het Palestijnse volk te omzeilen, nadat hij vorig jaar had opgemerkt dat “zij deel zouden moeten uitmaken van het [vredes]proces, maar dat zij geen veto over het proces zouden moeten hebben”.
Naoorlogse scenario’s
De wens van Israël om het gas uit Gaza in beslag te nemen kan de onverzettelijkheid van Netanyahu gedeeltelijk verklaren als het gaat om initiatieven voor een staakt-het-vuren, aangezien dit project afhangt van het feit dat Israël de veiligheidscontrole over het gebied handhaaft en de Palestijnse bevolking verdrijft. Israëlische ministers hebben sinds het begin van de oorlog openlijk over deze doelstellingen gesproken.
Onder het bewijsmateriaal dat de geldigheid van deze analyse bewijst, bevinden zich twee belangrijke zaken. Ten eerste is het verrassend dat Israël vergunningen heeft verleend aan drie bedrijven voor de exploratie van aardgas in het zeegebied voor de kust van Israël en Gaza.
Deze Israëlische stap bevestigt wat we eerder hebben gezegd over Israëls doelbewuste voornemen om de aardgasrijkdommen van de Palestijnen te stelen, waarbij wordt geredeneerd dat Gaza (Palestina) geen soevereine staat is en daarom niet het recht heeft om soevereiniteit over de Speciale Economische Zone op te eisen, in overeenstemming met de Wet van Israël. de Zee (Unclos), hoewel Palestina in 2012 als waarnemend lid van de VN is aanvaard.
Israël heeft het VN-Verdrag inzake de Zee nog niet ondertekend en heeft zelfs zijn maritieme grenzen niet afgebakend. Hierbij moet worden opgemerkt dat Libanon heeft aangedrongen op het afbakenen van de maritieme grenzen met Israël om te garanderen dat het Libanese aardgas niet wordt gestolen door de bezettende staat.
De tweede kwestie is het document dat minder dan een week na de operatie Al-Aqsa Flood door het Israëlische Ministerie van Inlichtingen is opgesteld en dat feitelijk drie opties voor de situatie van de Palestijnen in Gaza na de oorlog identificeerde.
Optie A: De bevolking die onder het bewind van de Palestijnse Autoriteit in Gaza blijft. Optie B: De bevolking die in Gaza blijft, samen met de opkomst van een lokale (niet-Hamas) Arabische autoriteit. Optie C: De evacuatie van de burgerbevolking van Gaza naar de Sinaï.
Het document wijst erop dat optie C de meest gunstige is voor Israël en uitvoerbaar is. Volgens het document is het enige dat nodig is de vastberadenheid in het licht van de internationale druk, met de nadruk op het benutten van de steun van de VS en andere landen. pro-Israëlische regeringen.
Geen verenigd leiderschap
Israël is zich bewust van de enorme hoeveelheid politieke steun die het geniet van het Westen in Europa en de Verenigde Staten.
Deze actoren hebben zojuist deelgenomen aan de laatste Veiligheidsconferentie van München, waar de nadruk vooral lag op de normalisatie tussen Israël en de Arabische staten door het uitbreiden van de Abraham-akkoorden, de Imec Corridor, evenals de ‘dreiging’ die uitgaat van Iran en zijn bondgenoten. Met andere woorden: de conferentie concentreerde zich op de zorgen van Israël, terwijl er geen oprechte discussie plaatsvond over 75 jaar Palestijns lijden.
Omdat er sinds de Oslo-akkoorden geen sterk, verenigd Palestijns leiderschap meer is geweest, heeft Israël tientallen jaren lang de vrijheid genoten om zijn expansionistische, kolonisten-koloniale beleid ten uitvoer te leggen, zonder noemenswaardige Palestijnse oppositie. Maar de aanval van Hamas op 7 oktober verbrijzelde deze illusie.
Israël beschouwt Hamas en alle Palestijnse verzetsgroepen als een knelpunt voor zijn grotere regionale ambities, met name de inbeslagname van de aardgasrijkdom van Gaza.
De schokkende uitbraak van Hamas op 7 oktober onderstreepte de moeilijkheden waarmee Israël wordt geconfronteerd bij zijn pogingen zijn agenda aan de regio op te leggen. De gewapende groep heeft tot nu toe geweigerd de resterende Israëlische gijzelaars uit te leveren en bleef vasthouden aan een overeenkomst die een einde zou maken aan de oorlog en de wederopbouw van Gaza zou vergemakkelijken.
Uiteindelijk is het doel van een onafhankelijke Palestijnse staat – of op zijn minst een staat waarin de Palestijnen hun eigen natuurlijke hulpbronnen kunnen controleren – haalbaar, maar eerst moeten ze de aanval van Israël in Rafah weerstaan. Dit zou Israëls laatste kans kunnen zijn om de Palestijnse bevolking van Gaza te verdrijven.
