Recente peilingen op de website van Dagblad Suriname suggereren dat de arbeidsmarkt in het land onder immense druk staat. Met maar liefst 28% van de respondenten die beweert zeven dagen per week te werken, rijst de vraag: zijn we een natie van uitersten geworden waar de balans tussen werk en privéleven ver te zoeken is? Deze gegevens, hoewel een kleine weerspiegeling van de bredere samenleving, belichten onmiskenbaar een belangrijk maatschappelijk vraagstuk.
Volgens de peiling besteedt de grootste groep respondenten, 52%, vijf dagen per week aan werk, wat traditioneel wordt beschouwd als de norm. Maar als we iets dieper graven, zijn het de aanzienlijke aantallen van 19% die zes dagen werken en vooral de 28% die zeven dagen per week werken, die alarmbellen doen rinkelen.
Waar ligt de grens tussen toewijding aan het werk en zelfuitbuiting? Het antwoord lijkt verontrustend afwezig in veel van de huidige arbeidsdiscussies in Suriname. Het werkethos dat prestatie boven welzijn stelt, lijkt een hoge tol te eisen van het mentale en fysieke welzijn van de werkende bevolking. Men kan niet anders dan zich afvragen of de vastberadenheid om de economie te stimuleren of persoonlijke financiële doelen te bereiken, ten koste gaat van onze gezondheid en sociale levens.
Economische druk en de groeiende noodzaak voor individuen om meer inkomen te genereren, kunnen deels deze tendens verklaren. Echter, het feit dat een aanzienlijk deel van de bevolking geen dag rust lijkt te hebben, is zowel zorgwekkend als onhoudbaar. Deze situatie legt ongewilde druk op families, relaties en het persoonlijk welzijn, waardoor de roep om een meer gebalanceerde aanpak van werk evident wordt.
Het is tijd dat zowel de overheid als de private sector deze kwestie onder ogen zien en concrete stappen ondernemen om de werkbelasting te verminderen. Initiatieven zoals flexibele werkuren, de bevordering van parttime werk, en een sterkere focus op mentale gezondheid binnen arbeidsbeleid kunnen de broodnodige verlichting bieden. Bovendien zou een culturele verschuiving, waarin de waarde van vrije tijd en ontspanning wordt erkend, onze gemeenschap als geheel ten goede komen.
In een wereld die steeds meer vraagt van haar burgers, is het essentieel dat Suriname een voorbeeld stelt door een gezonde werk-leven balans te bevorderen. Het is de hoogste tijd dat we erkennen dat succes niet alleen gemeten moet worden aan de hand van economische winst, maar ook aan de kwaliteit van het leven van diegenen die het harde werk verrichten. Laten we samenwerken om een samenleving te creëren waar welzijn en werk hand in hand gaan.
