Sport en het podium: Een activiteit voor de massa
Dit is het laatste artikel in de serie: “Moet de politieke messias nog komen?”. Wij hopen dat dit u aan inzicht en kennisverrijking heeft bijgedragen en u heeft geïnspireerd mee te bewegen in de ontwikkeling van een nieuwe of aangepaste Surinaamse samenleving. De grondlegger van deze ideologie werd vermoord door de kolonisator, omdat zijn denkbeelden afweken van het westerse denken, dat een kleine minderheid bevoordeelt en een grote meerderheid achterlaat in de ontwikkeling. Machtbeheerders blijven vasthouden aan het falende systeem van het westerse model, uit zelfbehoud in tijden van armoede. Het is tijd voor een verandering waarbij iedereen in de samenleving gelijke kansen krijgt op ontwikkeling en welvaart, los van de westerse invloeden die slechts een paar bevoordelen.
Laten we vooruitkijken naar een toekomst waarin ideeën en leiderschap niet meer gedoofd worden door de druk van buitenaf, maar waar ruimte is voor innovatie en rechtvaardigheid voor iedereen in Suriname.
De essentie van sport
Sport, vergelijkbaar met gebed en eten, is een activiteit die zowel privé als openbaar kan zijn. Het onderscheid ligt in het individueel beoefenen van sport in afzondering of het collectief uitoefenen ervan op openbare plaatsen. Publieke sport, net als gebed in gemeenschappelijke gebedshuizen, dient een activiteit te zijn die door allen beoefend wordt en niet slechts door een selecte groep terwijl anderen toekijken.
Het probleem met monopolisering
De huidige sportcultuur, waarin individuen of teams sport monopoliseren terwijl de massa’s voor de kosten opdraaien en louter als toeschouwers fungeren, wordt bekritiseerd. Deze situatie wordt vergeleken met een onlogische scène waar mensen een restaurant binnenlopen enkel om anderen te zien eten zonder zelf deel te nemen. Dit wordt gezien als een vorm van sociale monopolisatie en dictatuur, gelijk aan andere monopolies op macht, rijkdom en wapens.
De rol van het publiek
Het concept dat sport, net als macht, rijkdom en wapens, in de handen van de mensen hoort te liggen, wordt benadrukt. Het idee dat publieke sport een recht is van alle mensen voor hun gezondheid en recreatie, en dat het monopoliseren van deze voordelen door bepaalde individuen en teams onrechtvaardig is, wordt voorgesteld. Men bekritiseert de duizenden toeschouwers die stadions vullen als onwetende individuen die faalden om zelf actief deel te nemen.
Meer dan toeschouwers
De tekst bezweert dat grandstanden zullen verdwijnen wanneer mensen beseffen dat sport een publieke activiteit is die beoefend dient te worden in plaats van bekeken. Het vergeleken worden met ongedisciplineerde schoolkinderen wijst op een behoefte aan bewustwording en actieve deelname. Men stelt dat degenen die hun eigen leven besturen geen behoefte hebben om naar het leven op een podium te kijken of anderen toe te juichen.
Beschaafd afstand doen van gewelddadige sport
Boksen en worstelen worden aangehaald als bewijs dat de mensheid nog steeds niet alle ruwe gedragingen heeft afgeschud. De verwachting is dat deze praktijken, net als menselijke offers en pistoolduels in het verleden, uiteindelijk zullen eindigen naarmate de mensheid verder evolueert en civiliseerder wordt.
De boodschap benadrukt dat publieke sport voor alle mensen is en nodigt uit tot een mentaliteitsverandering waarbij sport een actieve bezigheid van de massa’s wordt in plaats van een gerespecteerde gebeurtenis.
Humbert P.
