Muziek en kunst: De uitdaging van een universele taal
Inleiding
Politieke partijen en personen hebben altijd ideologieën gebruikt die al bestaan of overgenomen zijn van kolonisatoren, en deze naar eigen inzicht hebben aangepast zonder echt uniek te zijn. Deze systemen hebben gefaald om een eigen, succesvolle ideologie te creëren, resulterend in moreel en economisch stagnatie voor de natie. Veel mensen hebben het land al verlaten en anderen kunnen volgen als ze de kans krijgen. De schrijver wil in een serie artikelen bouwstenen voor een nieuwe ideologie presenteren, gebaseerd op de gedachtegang van een door de kolonisator vermoorde originele denker. Hierbij wordt de vraag gesteld of een politieke ‘messias’ succesvol welzijn en welvaart kan brengen, of ten onder zal gaan door machthebbers die vasthouden aan een falend systeem omwille van zelfbehoud in tijden van armoede.
Muziek en kunst: De uitdaging van een universele taal
Mensen zijn nog steeds niet in staat om één gemeenschappelijke taal te spreken, wat beschouwd wordt als een teken van achterstand. Totdat deze menselijke aspiratie, die schijnbaar onmogelijk is, bereikt wordt, zullen de uitdrukkingen van vreugde en verdriet, van wat goed en slecht, mooi en lelijk, comfortabel en miserabel, sterfelijk en eeuwig, liefde en haat is, alsook de beschrijving van kleuren, sentimenten, smaken en stemmingen, worden geuit volgens de taal die elke persoon spontaan spreekt. Gedrag zal voortkomen uit de reactie die het gevoel dat de taal in de geest van de spreker creëert, teweegbrengt.
Het leren van één enkele taal, welke dit ook mag zijn, is momenteel geen oplossing. Het probleem zal onvermijdelijk onopgelost blijven totdat het proces van taalunificatie door de tijd heen heeft plaatsgevonden, op voorwaarde dat de erfelijke factor zijn effect op volgende generaties verliest door het verstrijken van voldoende tijd. De sentimenten, smaken en stemmingen van voorouders vormen die van hun nakomelingen. Als die voorouders verschillende talen spraken en hun kinderen daarentegen één taal spreken, zullen de nakomelingen niet noodzakelijkerwijs gemeenschappelijke smaken delen door het spreken van een gemeenschappelijke taal. Dergelijke gemeenschappelijke smaken kunnen alleen worden bereikt wanneer de nieuwe taal de smaak en het gevoel overdraagt dat door erfenis van de ene generatie op de andere wordt overgedragen.
Als één groep mensen witte kleding draagt bij rouw en een andere groep zwart aantrekt, zal het sentiment van elke groep volgens deze twee kleuren worden aangepast. Zo’n sentiment laat zijn fysieke effect achter op de cellen en ook op de genen in het lichaam. Deze aanpassing wordt door erfenis overgedragen. De erfgenamen wijzen automatisch de kleur af die de erflater afwees als gevolg van het erven van het sentiment van hun erflater. Dientengevolge zijn mensen alleen harmonieus met hun eigen kunsten en erfgoed. Ze zijn niet in harmonie met de kunsten van anderen vanwege erfelijkheid, zelfs als die mensen, die verschillen in erfgoed, één gemeenschappelijke taal spreken.
Het probleem ligt niet in het leren van één enkele taal of in het begrijpen van de kunsten van anderen als gevolg van het leren van hun taal. Het werkelijke probleem is de onmogelijkheid van een werkelijke intuïtieve aanpassing aan de taal van anderen. Dit zal onmogelijk blijven totdat de effecten van erfelijkheid, die in het menselijk lichaam worden overgedragen, tot een einde komen.
De mensheid wordt nog steeds achterwaarts beschouwd omdat mensen niet communiceren in één erfelijk gemeenschappelijke taal. Het is slechts een kwestie van tijd voordat de mensheid dat doel bereikt, tenzij de beschaving terugvalt.
Humbert P.
