Jerrel v. D. is maatschappelijk werker en deelt zijn ervaringen van een dag werk vandaag in een persoonlijk verhaal met Dagblad Suriname.
Mijn dag begint vroeg, vaak voordat de zon op is. Als maatschappelijk werker ben ik de schakel tussen individuen die struikelen onder het gewicht van hun omstandigheden en de soms onzichtbare hand van hoop die ze zo hard nodig hebben. Elke dag is een nieuw avontuur, doordrenkt met de realiteit van menselijk lijden, maar ook met momenten van ongebreidelde veerkracht en herstel.
Vandaag begon met een bezoek aan een gezin dat midden in de storm van huiselijk geweld zit. De stilte in hun woonkamer sprak boekdelen. Elk lid van dit gezin draagt zijn eigen vorm van pijn, maar het is door zachte vragen en oprechte bezorgdheid dat ik langzaam hun vertrouwen win. Luisteren, echt luisteren, is misschien wel het krachtigste gereedschap dat ik bezit. Het is door te luisteren dat ik de niet-uitgesproken noodkreten kan horen en een veilige ruimte kan bieden voor degenen die zich het meest kwetsbaar voelen.
Naarmate de dag vordert, word ik gebeld door een middelbare school om te spreken met een tiener die worstelt met ernstige depressie en sociale isolatie. De wandelgangen van de school echoën met gelach en gepraat, maar voor deze jongere is het een doolhof van angst en eenzaamheid. Ik zie mezelf niet als een redder, maar eerder als een bondgenoot. Terwijl we spreken, herinner ik de jongere eraan dat hun gevoelens geldig zijn, maar dat ze niet onoverkomelijk zijn. Samen verkennen we strategieën om deze gevoelens te navigeren, benadrukkend dat hulp zoeken een teken van kracht is, geen zwakte.
De middag brengt een crisisinterventie bij een daklozenopvang, waar een man worstelt met verslaving en het verlies van zijn familie. De ruwheid van zijn levensverhaal staat in schril contrast met de zachtheid in zijn ogen. Ons gesprek is ongefilterd en rauw, maar het is in deze openhartigheid dat we samen kleine maar betekenisvolle stappen kunnen identificeren richting herstel en wederopbouw.
Aan het einde van de dag reflecteer ik op mijn notities en de gezichten achter elke casus. De uitdagingen waarmee deze mensen worden geconfronteerd zijn divers, maar de gemeenschappelijke draad is de behoefte aan verbinding, begrip en een kans om opnieuw te beginnen. Mijn rol is niet om hun problemen op te lossen, maar om te luisteren, te begeleiden en te ondersteunen terwijl zij hun eigen weg naar herstel vinden.
In de stilte van mijn kantoor besef ik hoeveel verhalen er zijn die wachten om gehoord te worden. Als maatschappelijk werker ben ik privé tot vele van deze verhalen, en met elke persoon die ik ontmoet, groeit mijn respect voor de veerkracht van de menselijke geest. Het is een privilege om getuige te zijn van hun reis en een bondgenoot te zijn in hun streven naar een betere morgen.
