Na veel vertragingen en angstige verwachtingen van fans over de hele wereld, vijf jaar na Minaj’s laatste studioalbum, is Nicki Minaj’s vijfde studioalbum, “Pink Friday 2”, eindelijk uitgebracht. Sinds de aankondiging dat de titel van het album ‘Pink Friday 2’ zou gaan heten, viel het meteen op dat dit album een voortzetting of een vervolg zou worden, zo je wilt, van haar debuutalbum ‘Pink Friday’.
Minaj besloot dit album die titel te geven, omdat het zo voelt. Of het nu gaat om de roze geïnspireerde beelden voor het album, of soortgelijke geluiden als het debuut, het voelt absoluut als een vervolg op dat album. Het voelt echter niet zo agressief of zo’n harde klap als dat album soms had. In plaats daarvan voelt het alsof Minaj volledig in zichzelf is gekomen en een plek van inhoud heeft bereikt die nog niet eerder in haar eerdere werk is gezien.
Dit album voelt als het eerste in haar carrière waarin ze aan niemand meer iets hoeft te bewijzen. Ze klinkt op dit album zoveel relaxter dan op haar vorige albums. Het kan zeker worden toegeschreven aan de grote veranderingen in het leven die Minaj de afgelopen vijf jaar heeft doorgemaakt: trouwen, een kind krijgen en haar vader verliezen, het zijn allemaal verhalen op de nummers op dit album.
Het eerste nummer bevat een verrassende sample van “When the Party’s Over” van Billie Eilish, wat me schokte toen ik voor het eerst op play drukte op het album. Dat had ik niet verwacht, maar de sample gaat ongelooflijk hard en triggert een emotionele en kwetsbare kant van Minaj die het album mooi opent.
Ondanks alle complexe en harde rapstromen doet Minaj het zo goed op dit album, dat haar meer ontspannen persoonlijkheid naar voren komt. Dit album laat in ieder geval het volwassenheidsniveau van Minaj zien. Haar rapvaardigheden op de nummers “FTCU”, “Let Me Calm Down (feat. J. Cole)” en “Big Difference” zijn masterclasses in het genre.
