Structurele armoede: Gebrek aan woningbouw houdt natie in greep
Inleiding
Politieke partijen en personen hebben altijd ideologieën gebruikt die al bestaan of overgenomen zijn van kolonisatoren, en deze naar eigen inzicht hebben aangepast zonder echt uniek te zijn. Deze systemen hebben gefaald om een eigen, succesvolle ideologie te creëren, resulterend in moreel en economisch stagnatie voor de natie. Veel mensen hebben het land al verlaten en anderen kunnen volgen als ze de kans krijgen. De schrijver wil in een serie artikelen bouwstenen voor een nieuwe ideologie presenteren, gebaseerd op de gedachtegang van een door de kolonisator vermoorde originele denker. Hierbij wordt de vraag gesteld of een politieke ‘messias’ succesvol welzijn en welvaart kan brengen, of ten onder zal gaan door machthebbers die vasthouden aan een falend systeem omwille van zelfbehoud in tijden van armoede.
Uitdaging voor nationale woningbouw: Huisvestingstekort ondermijnt vrijheid en gezinsvorming
In een land met een bevolking van 500.000 zielen en 140.000 huishoudens blijft het een aanhoudende strijd om iedere burger van een eigen woning te voorzien. Door het ontbreken van voldoende huisvestingsopties, en zelfs met financieringsmogelijkheden zoals leningen, blijven velen verstoken van een thuisbasis, een fundamenteel recht dat de basis vormt voor het opbouwen van een natie en een gezin.
Een structureel tekort aan woningen draagt aanzienlijk bij aan de instandhouding van armoede binnen de samenleving. Het bezitten van een huis wordt gezien als een beginpunt voor persoonlijke vrijheid en welvaart. Daarentegen resulteert het leven in een ander huis, al dan niet gehuurd, in een afname van persoonlijke vrijheid.
Diverse voorstellen om het woningvraagstuk op te lossen, zoals huurverlaging, -verhoging of standaardisatie, hebben geen werkelijke uitkomst geboden. Deze initiatieven richtten zich niet op de kern van het probleem – het fundamentele eigendomsrecht van mensen op hun woning – maar verschoven alleen de voorwaarden van de huur, hetzij naar particuliere of publieke entiteiten.
In een socialistische samenleving wordt het bezitten van meer dan één woning – met als doel die te verhuren – gezien als een onrechtmatige controle over de behoeften van anderen. De aankoop van een extra woning voor een dergelijk doel wordt in feite beschouwd als het monopoliseren van iemand anders’ fundamentele recht op huisvesting.
Het recht om een woning bovenop de eigen woonbehoefte te bezitten en deze te verhuren, tast de vrijheid aan. Wanneer huisvesting schaars is, blijft vrijheid een ondergeschikte zaak. Daarom roept de huidige situatie in ons land om actie; het is tijd om een nationaal beleid te implementeren dat het huisvestingsprobleem rechtstreeks aanpakt, om zo een einde te maken aan de cyclus van armoede en afhankelijkheid.
