Economische ongelijkheid en mentale last: Het beleid van ontwaarding onder vuur
Inleiding
Politieke partijen en personen hebben altijd ideologieën gebruikt die al bestaan of overgenomen zijn van kolonisatoren, en deze naar eigen inzicht hebben aangepast zonder echt uniek te zijn. Deze systemen hebben gefaald om een eigen, succesvolle ideologie te creëren, resulterend in moreel en economisch stagnatie voor de natie. Veel mensen hebben het land al verlaten en anderen kunnen volgen als ze de kans krijgen. De schrijver wil in een serie artikelen bouwstenen voor een nieuwe ideologie presenteren, gebaseerd op de gedachtegang van een door de kolonisator vermoorde originele denker. Hierbij wordt de vraag gesteld of een politieke ‘messias’ succesvol welzijn en welvaart kan brengen, of ten onder zal gaan door machthebbers die vasthouden aan een falend systeem omwille van zelfbehoud in tijden van armoede.
Falend beloningssysteem drijft bevolking armoede in: Inflatie en muntontwaarding beroven burgers van hun welverdiende inkomen
Te midden van de toenemende druk op de economie, ervaren burgers de vernietigende impact van een falend beloningssysteem. Financiële deskundigen slaan alarm over de ontwaarding van de munt en de toenemende inflatie, die de samenleving als een stille dief van haar arbeid berooft. Deze combinatie heeft er niet toe geleid dat de samenleving groeit, maar vernietigt in plaats daarvan het gevoel van welvaart en geluk onder de bevolking.
Het beloningsmechanisme, waar de meeste stelsels op vertrouwen, vertoont barsten in zijn fundament. De waarde van inkomsten wordt uitgehold door stijgende prijzen, waardoor het voor velen een uitdaging wordt om aan elementaire levensbehoeften te voldoen. Onderzoek wijst uit dat dit niet alleen de koopkracht aantast, maar ook een domino-effect heeft op de geestelijke gezondheid van de burgers en hun geloof in het economische systeem.
In de ideale samenleving, zoals voorgesteld door sociale theoretici, zou inkomen geen onderwerp van ongelijkheid zijn, maar één van individuele behoefte en bijdrage aan het collectief. In een dergelijk model zijn er geen traditionele werknemers, maar partners in een gemeenschappelijk streven, waarbij iedereen bijdraagt en deelt in de voordelen.
Het huidige systeem, een verre schreeuw van dit ideaal, heeft geresulteerd in een diepere kloof tussen de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Terwijl de werkende klasse strijdt om het hoofd boven water te houden, worden hun levenslange inspanningen ondermijnd door een valuta die in razend tempo minder waard wordt.
Deskundigen roepen op tot een herziening van het monetaire beleid en het loonstelsel, waarbij de nadruk ligt op stabiliteit en het waarborgen van een eerlijke beloning voor arbeid. Het recht op een waardig leven mag niet langer verwaterd worden door een systeem dat niets anders lijkt te doen dan de rijken rijker maken en de armen armer.
De roep om verandering zwelt aan, met burgers die pleiten voor een eerlijkere verdeling van rijkdom en een systeem dat de inspanningen van zijn burgers beschermt tegen de vervormende effecten van inflatie. Of deze geluiden gehoor zullen vinden bij beleidsmakers, staat nog te bezien. Wat duidelijk is, is dat de ineenstorting van het beloningsmechanisme een bedreiging vormt die niet langer genegeerd kan worden.
