“Ik wist al heel jong dat ik anders was. Tegen de tijd dat ik kon spreken of mijn voorkeuren en voorkeuren kon uiten, wist ik wie ik werkelijk was. Ik ben opgegroeid in de Filippijnen, een zeer katholiek land, dus er was veel religie rond de manier waarop ik opgroeide.”
“Al op jonge leeftijd begonnen mensen erop te wijzen dat ik niet met het speelgoed van mijn zus moest spelen en niet de voorkeur moest geven aan haar kleding boven de mijne. Ik bracht ook meer tijd door met mijn neven en nichten dan met mijn neven. Wat ik ook deed, mensen zeiden dat ik niet te vrouwelijk moest zijn, omdat dat als verkeerd werd beschouwd.”
“Toen ik op 10-jarige leeftijd naar de VS verhuisde, kwam ik een andere taal, een ander systeem tegen. Ik moest dus veel dingen leren en ze snel leren. Bovendien probeerde ik mezelf gewoon te begrijpen. Als eerste generatie heb ik racisme ervaren. Andere kinderen op school lachten me uit vanwege mijn lunchtrommels, waarin Filippijnse etenswaren zaten zoals rijst, kip-adobo en loempia. En toen kinderen erachter kwamen dat ik transgender was, pestten ze mij daar ook mee. Ik wist op jonge leeftijd niet hoe ik met het pesten om moest gaan. Ik leerde mezelf om me te schamen voor mijn eigen cultuur, en onderdrukte mezelf om te overleven. Ik merkte dat dit doorsijpelde in mijn persoonlijke leven en in mijn carrière: ik hield mezelf tegen zodat ik andere mensen een plezier kon doen.”
“Ik heb Kataluna als mijn naam gekozen tijdens mijn transitie. “Kat” is een combinatie van mijn twee voornamen, en “Luna” kwam voort uit de opmerkingen die ik vaak kreeg in mijn eerste jaren van transitie: “Je bent als een maan, majestueus en magisch.” In 2015, vier jaar na mijn transitie, deed ik mee aan mijn eerste verkiezing, een transverkiezing. Ik besloot praal te proberen om het vertrouwen in mezelf te herwinnen en te begrijpen wie ik was. Optochten zijn enorm in de Filippijnen. Toen ik jonger was, beschouwde ik praal als het objectiveren of seksualiseren van vrouwen, maar nu zie ik het in een andere lens. Het gaat meer om het begrijpen dat deze vrouwen ook tot zoveel meer in staat zijn dan alleen maar mooi zijn. Dat is iets waar ik deel van uit wilde maken. Tijdens mijn eerste optocht wist ik niet hoe ik mezelf moest kleden.”
“Ik had geen kledingkast. Uiteindelijk maakte ik mijn eigen kleding, maar ik was er niet zo goed in, dus toen ik het podium opging, begon de jurk uit elkaar te vallen. Ik hield me vast aan de voorkant, zodat ik niet naakt op het podium zou staan. Uiteindelijk leerde ik het beter te doen en startte Kataluna Kouture, die alle jurken ontwerpt die ik uiteindelijk gebruik bij optochten. Mode is voor mij altijd een communicator geweest, een uitdrukking van mijn identiteit.”
“In 2021 werd ik de eerste openlijk transgendervrouw die meedeed aan Miss USA.”
“Destijds haalde ik internationaal nieuws, wat geweldig was, maar ook zijn uitdagingen had. Ik was het doelwit van veel mensen. Het leek alsof iedereen een mening had. Maar het hielp me een dikkere huid te krijgen en een sterke basis voor mezelf te creëren, zodat ik er minder last van zou hebben. In plaats daarvan concentreerde ik me op mijn doel. Waarom doe ik dit? Omdat ik Aziatisch-Amerikaans en ook transgender ben, zijn er niet veel mensen zoals ik in de media. Toen ik opgroeide, had ik niemand om naar op te kijken, en ik wilde die persoon voor anderen zijn.”
“Het wordt tijd dat mensen zoals ik gezien worden en onze verhalen gehoord worden – en meer dan dat, dat we ook gevierd worden. Pageantry geeft je het platform om alles te uiten waar je over wilt praten. Het stelde me in staat mijn onzekerheden te overwinnen en deel uit te maken van een gemeenschap die empowerment geeft en vooruitdenkt. Ik wil ruimtes creëren waar transgenders hun verhalen kunnen vertellen. Volgend jaar doe ik mee aan Miss International Queen USA, de grootste verkiezing voor transgenders.”
(Bron artikel en foto’s: Yoonji Han, Business Insider, 15 december 2023)
