Door Fareed Taamallah
Sinds 7 oktober noemen westerse media en politici de genocidale oorlog van Israël tegen de Palestijnen in Gaza de ‘Israël-Hamas-oorlog’.
Ze namen de Israëlische spreekpunten over dat de oorlog strikt tegen Hamas was gericht.
Maar al meer dan twee maanden heeft Israël door willekeurige bombardementen op alle aspecten van het Palestijnse leven in Gaza, inclusief scholen, universiteiten, bakkerijen, ziekenhuizen, VN-faciliteiten en woonwijken, zijn beweringen dat het zich alleen op Hamas richt, in diskrediet gebracht.
Israël heeft ook de leugen begaan dat Hamas verantwoordelijk is voor zijn oorlogsmisdaden tegen Palestijnse burgers, terwijl de Israëlische leiders openlijk hebben gesproken over collectieve bestraffing.
De Israëlische regering heeft ook geprobeerd de Palestijnen ervan te overtuigen afstand te nemen van deelname aan het verzet door verschillende verdeel-en-heerst-tactieken tegen hen toe te passen.
Eén al lang bestaand beleid van opeenvolgende Israëlische regeringen is het classificeren van Palestijnen om zo verdeeldheid en concurrentie tussen hen te creëren.
Decennia lang heeft de Israëlische regering de Palestijnen in verschillende categorieën ingedeeld, hen onderworpen aan het Israëlische veiligheidssysteem voor controle, en het sociale weefsel verscheurd dat hen zou kunnen verenigen als één volk met een gedeeld politiek doel.
Onlangs hebben Israëlische leiders hun zorgen geuit over het feit dat de Palestijnen eenheid zullen bereiken na de “eliminatie van Hamas”. Premier Benjamin Netanyahu, die de verdeeldheid tussen de Westelijke Jordaanoever en Gaza al lang in stand houdt, heeft herhaaldelijk elke verenigde Palestijnse Autoriteit (PA) tussen de twee regio’s verworpen.
Deze classificaties zijn echter tijdens de huidige oorlog in Israël ontmanteld.
Zelfs de recente uitwisselingsovereenkomst voor gevangenen, waarbij de Israëlische regering Palestijnse gevangenen uit de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem en de regio van 1948 uitruilde voor Israëlische gevangenen, bewees dat er geen onderscheid bestaat tussen Palestijnen met verschillende achtergronden en facties.
Er is inderdaad geen onderscheid tussen de Palestijnen die te maken krijgen met Israëlische agressie.
Controlemechanismen
Israël heeft aanzienlijke middelen geïnvesteerd in het verdelen van Palestijnen in verschillende ‘types’: degenen die het Israëlische staatsburgerschap bezitten, ook wel Palestijnen uit 1948 of ‘Israëlische Arabieren’ genoemd, zoals Israël hen graag noemt; de Palestijnen in Oost-Jeruzalem; Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever; en de “Gazanen”.
Ruim twee miljoen Palestijnen hebben het Israëlische staatsburgerschap en zijn afstammelingen van de inheemse Palestijnen die tijdens de Nakba in 1948 in hun land bleven.
Sinds 2003 heeft de Israëlische regering een “tijdelijk bevel” uitgevaardigd dat gezinshereniging verbiedt als de ene echtgenoot een Israëlisch staatsburger is en de andere een inwoner van de bezette gebieden (met uitzondering van Joodse kolonisten). Dit werd gedaan om elke sociale en politieke relatie tussen Palestijnse burgers van Israël en die op de Westelijke Jordaanoever en Gaza te voorkomen.
Volgens Human Rights Watch was het verkrijgen van een permanente Israëlische verblijfsvergunning en staatsburgerschap voor Palestijnen uit de bezette Palestijnse gebieden die getrouwd waren met Israëli’s al vóór 2003 een moeizaam en langdurig proces. De gemiddelde verwerkingstijd voor een aanvraag was vijf jaar totdat aanvragers een resultaat van goedkeuring of afwijzing zouden ontvangen. Degenen die vooruitgang boekten, zouden nog een aantal jaren in verschillende juridische statussen doorbrengen totdat ze werden goedgekeurd voor een permanente juridische status.
Jeruzalemieten zijn de Palestijnen van Jeruzalem die daar woonden voordat Israël het in 1967 bezette. Volgens de Israëlische wet zijn zij ‘inwoners’ van Jeruzalem, maar geen burgers. Ze hebben een blauwe Jeruzalemitische identiteitskaart waarmee ze in Jeruzalem kunnen verblijven en binnen Israël en de Westelijke Jordaanoever kunnen reizen. Ze hebben een Jordaans paspoort en een Israëlisch reisdocument genaamd “laissez-passer”, waarmee ze naar het buitenland kunnen reizen. Het is hen verboden Palestijnse documenten bij zich te hebben.
Omdat ze ‘inwoners’ van de stad zijn, verliezen ze dit recht als ze langer dan een bepaalde periode naar het buitenland reizen of ergens buiten de stad Jeruzalem wonen. Jeruzalemieten die met Palestijnen uit andere gebieden trouwen, mogen zich niet met hun echtgenoot in Jeruzalem vestigen. Ik ken veel gevallen van mensen die om dergelijke redenen hun verblijfsvergunning hebben verloren.
Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever zijn in het bezit van een groene identiteitskaart uitgegeven door de PA en mogen niet verblijven in of binnenkomen in de landen van 1948 voorbij de Groene Lijn, inclusief Jeruzalem, behalve via speciale en tijdelijke vergunningen afgegeven door het Israëlische Burgerlijk Bestuur op de Westelijke Jordaanoever .
Bovendien mogen ze de Gazastrook niet binnenkomen, behalve met zeer beperkte vergunningen en onder strakke en strikte voorwaarden. Dit leidde direct tot grote politieke, economische en sociale verdeeldheid tussen Gaza en de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever. Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever kunnen niet via Israëlische luchthavens naar het buitenland reizen, maar moeten via de Allenby Bridge, de grensovergang met Jordanië, die onder directe Israëlische controle staat.
Tenslotte vallen onder de verschillende Palestijnse groepen de 2,3 miljoen Palestijnen in de Gazastrook onder de strengste beperkingen. Sinds 2007 hebben ze te maken gehad met een verstikkende blokkade en meerdere oorlogen die tienduizenden levens hebben geëist.
De bevolking van Gaza heeft een Palestijnse identiteitskaart en een Palestijns paspoort uitgegeven door de PA. Het is hen verboden buiten de Groene Lijn of naar de Westelijke Jordaanoever te reizen, op enkele uitzonderingen na en met beperkte vergunningen. Ze zijn verbonden met de buitenwereld via de grensovergang bij Rafah, grenzend aan Egypte, die sinds het begin van de belegering in 2007 regelmatig door de Egyptische autoriteiten is gesloten.
Volgens gegevens van de VN was de ergste periode voor sluitingen tussen 2015 en 2017, toen de grensovergang gemiddeld slechts drie dagen per maand open was. De vijf jaar daarvoor was het grotendeels open, terwijl het sinds 2018 gemiddeld om de dag gesloten was.
Bovendien worden de Palestijnen in Gaza geconfronteerd met talrijke beperkingen bij het binnenkomen en verlaten van de kleine enclave. Talrijke sluitingen van de oversteek of kortere werktijden veroorzaken overbevolking, wat lange reisvertragingen veroorzaakt. Reizigers moeten zich daarom dagen, zo niet weken, van tevoren registreren om van de gelegenheid gebruik te maken.
Hoewel er geen formele wettelijke beperkingen zijn, kan de bevolking van Gaza in de praktijk niet trouwen met Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever, omdat ze daar eenvoudigweg niet heen kunnen. Tegelijkertijd mogen inwoners van de Westelijke Jordaanoever Gaza niet binnenkomen. Er zijn weinig gevallen waarin dit is gebeurd.
Eén zo’n geval is dat van mijn neef die van de Westelijke Jordaanoever komt, maar verliefd werd op een meisje uit Gaza. Ze hebben jarenlang geprobeerd een herenigingsvergunning te krijgen, hetzij op de Westelijke Jordaanoever, hetzij in Gaza, maar dat mislukte. Omdat ze geen andere keus hadden dan te vertrekken, verhuisden ze later naar Caïro om elkaar daar te ontmoeten en te trouwen.
Deze geografische classificaties zijn bedoeld om elke sociale, politieke of economische communicatie tussen Palestijnen op basis van hun verblijfplaats en juridische status te voorkomen. Het Israëlische burgerlijk bestuur classificeert de Palestijnse inwoners van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook op basis van hun politieke en veiligheidsgedrag en economische status, via het zogenaamde “vergunningenregime”.
Palestijnen die op de Westelijke Jordaanoever of in de Gazastrook wonen, mogen Israël of Jeruzalem niet binnenkomen en hen wordt de bewegingsvrijheid tussen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook ontzegd, behalve wanneer daarvoor een vergunning is afgegeven door de Israëlische autoriteiten.
Om een dergelijke vergunning te kunnen afgeven, moeten de Palestijnen eerst een magnetische kaart verkrijgen die is uitgegeven door de Civiele Administratie, wat inhoudt dat iemand zijn biometrische informatie moet doorgeven aan het Israëlische leger. Dergelijke gevoelige informatie zal later zeker worden gebruikt voor veiligheidsdoeleinden die de bezetting en controle over de levens van miljoenen Palestijnen bestendigen.
Zodra zij een magneetkaart hebben verkregen, die periodiek moet worden vernieuwd, komen Palestijnen in aanmerking voor een vergunning. Vergunningen kunnen alleen worden afgegeven met toestemming van de Israëlische inlichtingenagenten. Iedereen die verdacht wordt van het plegen van een daad die de Israëlische autoriteiten als ‘vijandig of terroristisch beschouwen of die de veiligheid zou kunnen bedreigen’, wordt ontkend. Het is niet voldoende dat de aanvrager zelf over een schone administratie beschikt; de strenge voorwaarden gelden ook voor hun gezinsleden.
Volgens Gisha, een Israëlische mensenrechtenorganisatie die zich inzet voor de bescherming van het recht van Palestijnen op bewegingsvrijheid, worden duizenden vergunningaanvragers onder “veiligheidsblokken” geplaatst. Er zijn talloze verhalen over hoe de Israëlische inlichtingendiensten onderhandelen met Palestijnen die een vergunning nodig hebben. Ze zullen hen vaak vragen om informatie te verstrekken of samen te werken met Israël in ruil voor de vergunning.
‘Classificaties binnen classificaties’
De classificaties van Israël zijn zo buitensporig dat er sprake is van ‘classificaties binnen classificaties’. Een voorbeeld hiervan is de regering die zich richt op specifieke steden op de Westelijke Jordaanoever, zoals Jenin en Nablus, waar zich verzetshaarden vormden. Israëlische troepen voerden gewelddadige invallen en militaire invallen uit in deze steden en onderwierpen al hun inwoners aan collectieve bestraffing.
Aan de andere kant verleent Israël enkele privileges aan een beperkt aantal Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook, afhankelijk van hun politieke, veiligheids-, sociale en economische status. Er worden “VIP”-kaarten uitgegeven aan Palestijnse functionarissen, waardoor ze Israël kunnen binnenkomen en via de luchthaven Ben Gurion kunnen reizen. Ze genieten een speciale behandeling en reizen tijdens het reizen door een aparte rij van de rest van de Palestijnse bevolking bij controleposten en grensovergangen.
Op dezelfde manier geeft Israël “BMC” of “Business Man Cards” uit aan Palestijnse grote investeerders en zakenlieden, waardoor ze ook toegang krijgen tot Israël en kunnen reizen via de luchthaven van Tel Aviv. “BMC”-kaarthouders genieten de hoogste privileges in het classificatiesysteem, waaronder bijvoorbeeld het recht om Israël binnen te komen met hun persoonlijke voertuigen.
Een paar jaar geleden richtten gezamenlijke Israëlisch-Palestijns-Jordaanse partijen een transportbedrijf op voor de grens-VIP-dienst aan de grensovergang in Allenby. Het biedt een snelle transportservice, zodat Palestijnse reizigers kunnen genieten van de behandeling die is gereserveerd voor buitenlanders en VIP’s, in ruil voor een hoge vergoeding. Het stelt hen in staat drukte, reisvertragingen en contact met het publiek te vermijden bij het oversteken van de grens, vooral tijdens het hoogseizoen.
In zijn uitgebreide classificatiebeleid heeft Israël enorme middelen geïnvesteerd om het sociale weefsel van Palestina uit elkaar te scheuren en de bevolking verdeeld te houden. Maar met zijn moedwillige moord op Palestijnse kinderen en vrouwen, en zijn vernietiging van de fundamenten van de samenleving in Gaza, laat Israël zijn ware aard zien.
Terwijl het land een genocidale oorlog blijft voeren, maakt het geen onderscheid tussen de ene Palestijn en de andere, of het nu op de Westelijke Jordaanoever of in Gaza is, of bij de Fatah-beweging of Hamas. Netanyahu was heel duidelijk toen hij zei dat hij geen verschil zag tussen Hamas en de PA en gaf aan dat Israël zich voorbereidde op de mogelijkheid van oorlog met de PA, waarbij hij verklaarde dat Gaza “noch Hamas-stan noch Fatah-stan zal zijn”.
Bij de Palestijnen bleef het gevoel dat zij één volk waren met een gemeenschappelijk lot, zelfs vóór 7 oktober niet wankelen, en dit gevoel werd tijdens oorlogen en crises nog dieper verankerd, net als nu.
Dit wordt duidelijk door de demonstraties, de geest van solidariteit en het intense verzet tegen de bezetting, hetzij in Jeruzalem, in Jenin – dat ‘Klein Gaza’ is gaan heten – en Nablus of in Jabalia en Khan Younis.
Palestijns bloed is één en de kogels van de bezetting maken geen onderscheid.
De standpunten in dit artikel zijn eigendom van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele beleid van Middle East Eye.
Fareed Taamallah is een Palestijnse journalist die in Ramallah woont. Hij is een boer en politiek en milieuactivist.
