Delcy Rodriguez beantwoordt vragen van journalisten uit Argentinië, Cuba, Mexico, de Dominicaanse Republiek, Barbados en Belize om meer over het onderwerp te weten te komen.
In een interview op woensdag tijdens het programma ‘Journalists Ask’ verwees de uitvoerend vice-president van Venezuela, Delcy Rodriguez, naar het territoriale geschil over de Essequiba Guayana en zei dat ‘de waarheid is dat Venezuela beroofd is van een belangrijke uitbreiding van zijn grondgebied. “
We zijn met dat territorium geboren; zelfs in de formatie als Kapiteinschap-generaal was dat gebied onderdeel van Venezuela, het is Venezuela, en in onze onafhankelijkheid heeft dat gebied geconsolideerd, vertelde Rodriguez in het programma gepresenteerd door Luis Guillermo García en Madelein García.
“Dan een gebied dat zeer rijk is aan mineralen, voornamelijk goud. Zodra de Britse Kroon door ontdekkingsreizigers op de hoogte werd gebracht van de immense natuurlijke hulpbronnen in goud, denk dan aan de Pruisische Schomburgk, die de kaarten op de een of andere manier begon te manipuleren, die die lijnen maakte , en ook Engelse handelaren die zich in de regio bevonden om het goud illegaal te exploiteren, stelde de Britse Kroon zichzelf tot doel zich dat gebied toe te eigenen, een gebied dat er nooit toe had behoord, nooit, want zelfs toen het Verdrag van Tordesillas tussen Portugal en Spanje werd ondertekend Spanje behield dat grondgebied. In de lijn die in dat verdrag is vastgelegd, is er het grondgebied.’
Ze zei dat “Guyana (ten tijde van zijn onafhankelijkheid) dat gebied heeft geërfd, maar het heeft het illegaal geërfd, het erft iets dat is gestolen; zij hebben nooit, noch Groot-Brittannië, noch Guyana, ooit titels over het gebied gehad, iets wat dat Venezuela heeft kunnen aantonen: zijn titels, zijn rechten, alles wat het bezit van dat gebied was.”
Guyana’s argumenten
Ze zei dat “Guyana van plan is de fraude te valideren die werd voltrokken in de Parijse arbitrale uitspraak van 1899, het is van plan het als een titel te valideren, maar het is ongebruikelijk dat fraude een recht kan genereren. Dit is ongebruikelijk in de juridische wereld, in de wereld van het internationaal recht kan fraude geen recht voortbrengen. De beweringen van Guyana zijn werkelijk barbaars, grof, onverklaarbaar, en de meest recente is de schending die ze in de zee begaan; het is het meest recente schandaal, en we hebben er zelfs over gesproken hierover met leiders, autoriteiten van het hele Caribische gebied, dat zich zal ontdoen en concessies zal doen voor een zee die op het punt staat afgebakend te worden, omdat die zee nog niet is afgebakend tussen Venezuela en Guyana, wat zou overeenkomen zodra de landcontroverse is opgelost, dan verwijs ik naar het landgebied, en daar is de Overeenkomst van Genève van 1966 voor bedoeld.”
Rofriguez zei dat “als er zoveel zekerheid zou zijn over de onderscheiding, de Overeenkomst van Genève uit 1966 niet zou bestaan, dat is in het jaar 1962 waarin de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Falcón Briceño in de Vierde Commissie van de Verenigde Naties zegt dat er sprake was van fraude. gepleegd tegen Venezuela’, een fraude bij een arbitraal vonnis waaraan Venezuela bovendien niet deelnam. Het scheidsgerecht bestond uit twee Engelsen, twee Amerikanen en een vertegenwoordiger van het tsaristische Rusland; Venezuela heeft nooit aan het vonnis deelgenomen, en ook niet deelnemen aan het Verdrag van Washington van 1897, wat de echte politieke overeenkomst was, zoals de president heel goed uitlegde. Het was de politieke overeenkomst tussen de Verenigde Staten en het Koninkrijk Groot-Brittannië om het grondgebied van Venezuela af te pakken.’
Ze merkte op dat de eerste Monroïstische consensus op 2 december plaatsvond, “een dag voor ons consultatief referendum, 200 jaar Monroe-doctrine. Het onteigenen van Venezuela en het stelen van het grondgebied van Venezuela was de eerste Monroïstische consensus met de Britse Kroon.”
Venezuela verkeerde in een zeer zwakke interne situatie als gevolg van interne strijd. Venezuela maakte een proces van echte kwetsbaarheid door en vroeg om steun van de internationale gemeenschap, maar dat was het moment waarop de imperiums het beste moment vonden om het roer over te nemen.
Een eeuw later, in 2015, institutionaliseert Obama’s decreet een van de meest agressieve periodes tegen onze republiek die onze republikeinse geschiedenis ooit heeft gekend, zoals de onwettige, illegale blokkade tegen Venezuela om situaties van interne zwakte te herscheppen, want datzelfde jaar is het jaar waarin ExxonMobil kondigt een wereldberoemde olievondst aan in dat betwiste gebied.
Verandering in de houding van Guyana ten opzichte van Venezuela
De vicepresident zei: “In 2014 keken we naar een proces van goede ambten, de goede functionaris sterft, Venezuela richt zich in 2015 tot de secretaris-generaal van de Verenigde Naties met uitdrukkelijke brieven van zowel president Nicolás Maduro als, destijds, van de Buitenlandse Zaken.” Ministerie, waar gevraagd wordt de Goede Bureaus te hervatten en Guyana zegt op dat moment nee, geen Goede Bureaus meer. Vreemd genoeg viel dit samen met de ontdekking van ExxonMobil, en hier komt dit hele proces dat Venezuela met veel wijsheid en met veel wijsheid heeft uitgevoerd. geduld, en benadrukt dat de Overeenkomst van Genève het enige instrument is dat een praktische oplossing mogelijk maakt, zoals de aard van de overeenkomst aangeeft, praktisch en bevredigend voor beide partijen, niet voor één partij.”
Dat is de reden dat de aard en het juridische voorwerp van de Overeenkomst van Genève in tegenspraak zijn met een uitspraak van het Internationale Gerechtshof, omdat het Internationale Gerechtshof geen praktische en bevredigende oplossing voor beide partijen zal bieden.
Vice President of #Venezuela 🇻🇪, @delcyrodriguezv, is interviewed on #teleSUR to discuss the strategy and reasons for the defense of #GuayanaEsequiba in the face of the territorial dispute with #Guyana over the territory. pic.twitter.com/dCTiSqqrfG
— teleSUR English (@telesurenglish) November 9, 2023
Groot-Brittannië achter Guyana, politieke belangen
Groot-Brittannië, het Verenigd Koninkrijk, het toenmalige imperium, waren de grote plunderaar en plunderaar van grondgebied over de hele planeet: het geval van de Falklands, het geval van Palestina, dat sterk op elkaar lijkt; hoe 18 jaar na de frauduleuze toekenning van 1899 in het geval van Venezuela de Balfour-verklaring werd uitgevaardigd, waarin Groot-Brittannië Israël het grondgebied van Palestina gaf en je beseft hoe de territoriale onteigening van Palestina zich heeft ontwikkeld, zeer vergelijkbaar met de processen die vond plaats op het grondgebied van Essequibo, op de Falklands en in andere gebieden van de wereld.
Het Verenigd Koninkrijk onteigende gebieden en gaf deze aan degenen die er niet bij hoorden.
Het is een doctrine en die doctrine is vandaag de dag nog steeds relevant, want als je je bewust bent van de belangen van de Verenigde Staten op dit gebied dat in controverse verkeert en in de zee die in afwachting is van afbakening, besef je dat de belangen daar die van de Verenigde Staten zijn. ; en je weet dat het Verdrag van Washington van 1897, dat de grote politieke consensus vormde om Venezuela te onteigenen, dat werd bekrachtigd in de frauduleuze uitspraak van 1899, inhoudt dat de Kroon dat gebied aan de Verenigde Staten geeft, er staat: ‘wij geven het aan Jij.’
Op dezelfde manier zijn de energiebelangen die primair aanwezig zijn, zowel in het betwiste gebied als in de af te bakenen zee, Amerikaanse belangen en vooral westerse belangen. We bevinden ons werkelijk in de aanwezigheid van een mondiale oorlog om energiebronnen.
Het Internationale Gerechtshof heeft geen jurisdictie over de regering van Venezuela
Sinds de oprichting van het Internationaal Gerechtshof is het standpunt van Venezuela heel duidelijk geweest dat het land de verplichte jurisdictie van het Hof niet erkent. Slechts zeventig landen in de wereld erkennen verplichte jurisdictie, dat wil zeggen dat zij de automatische jurisdictie van het Internationale Gerechtshof erkennen om zaken van internationaal belang te beslechten.
In dit geval heeft Venezuela nooit de verplichte jurisdictie erkend, en ook niet juist omdat we het precedent hadden van de frauduleuze uitspraak van 1899 en dit dispuut. De enige manier waarop Venezuela het Hof kan bijwonen is wanneer het land zijn bereidheid kenbaar maakt om aanwezig te zijn; en de Overeenkomst van Genève is ook erg belangrijk omdat de Overeenkomst van Genève ervan uitgaat dat beide partijen het eens moeten worden over de wijze waarop het geschil kan worden beslecht. Zozeer zelfs dat elke keer dat er een goede functionaris moest worden benoemd, zowel Guyana als Venezuela hun wil moesten tonen om in te stemmen, en de laatste gebeurtenis, en dat was de huidige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, is dat de persoonlijke vertegenwoordiger die hij benoemt voordat hij de zaak aan het Internationale Gerechtshof voorlegt, in strijd met de Overeenkomst van Genève, werd benoemd met de instemming en de blijk van de wil van beide partijen.
Venezuela kan niet tot een oplossing worden gedwongen waar het geen uitdrukking van zijn wil aan heeft gegeven. Dit is dus een kwestie die een historisch standpunt inneemt in het niet erkennen van de verplichte jurisdictie van het Internationaal Gerechtshof, en daarom maakt het deel uit van een van de vragen van het referendum.
Vice-president, u zei zojuist dat er belangen achter zitten, er is nu ExxonMobil, en dat het erop lijkt dat Guyana de geschiedenis van onteigening van dat gebied voortzet die door Groot-Brittannië is begonnen.
In Georgetown hebben we onlangs een foto gezien van president Irfaan Ali in het gebied dat Venezuela claimt als zijn eigen gebied en dat zeer dicht bij de grens of de feitelijke grens ligt, omdat het geen grenslijn kan worden genoemd omdat het niet als zodanig is vastgesteld. en we zagen hem verkleed als militair. Ondertussen zagen we hier in Venezuela de minister van Defensie verkleed als militair, omdat hij de minister van Defensie is, maar met een folder van het raadgevend referendum in zijn hand, de volledige kaart.
Doelwit en dader in territoriaal geschil
Rodriguez zei dat “het voor de wereld heel duidelijk is wie hier het slachtoffer is, in de zin dat Venezuela rechtstreeks het slachtoffer is geweest van de regering van de Verenigde Staten; in 2015 ook het Obama-decreet. In 2015 is er een decreet dat de fundamentele fundamenten voor de criminele en onwettige blokkade tegen Venezuela; daar begin je het proces te zien en je ziet ook een proces in Guyana, waar de president een zeer agressieve houding begint te aannemen tegenover Venezuela. We kunnen niet vergeten wanneer (David) Granger in 2015 , een van de meest anti-Venezolaanse presidenten die Guyana ooit heeft gehad, verklaarde zelfs dat Simon Bolivar de doorn in de keel van Guyana is, en daar worden deze autoriteiten agenten van ExxonMobil.
Ze voegde eraan toe: “Als ze besluiten om naar de rechtbank te gaan, is dat omdat ExxonMobil hen opdraagt om naar de rechtbank te gaan. Laten we niet vergeten dat ExxonMobil de advocaten heeft betaald voor de verdediging van Guyana bij het Internationale Gerechtshof. Toen wij daar waren, juist omdat Er vond een hoorzitting plaats, ze kwamen daar aan in ExxonMobil-vliegtuigen, betaald door ExxonMobil. Er is een instrumentalisering van Guyana door ExxonMobil, en de autoriteiten ervan werken als werknemers van ExxonMobil.’
Het besluit van zowel de president van Guyana als zijn parlement om niet te gaan onderhandelen, om geen dialoog te willen voeren, maakt deel uit van een provocatiescript tegen Venezuela, wat wij ‘de oorlogstrommels’ hebben genoemd, en onze minister van Defensie heeft het raadgevend referendum voor het Venezolaanse volk, dat een grondwettelijk recht is van onze constitutionele orde, waar Venezolanen het recht hebben om geraadpleegd te worden over essentiële zaken van het nationale leven.
Poging om het consultatieve referendum van Guyana, het Internationale Gerechtshof en de Amerikaanse regering te stoppen
Dit verzoek om voorlopige maatregelen om het consultatieve referendum in Venezuela te stoppen is een van de meest enorme wanhoopskreten die we uit Guyana hebben gezien. Ze zijn werkelijk wanhopig omdat ze geen gronden hebben; het Internationale Gerechtshof kan zich niet bemoeien met de interne aangelegenheden van Venezuela, met de interne orde van Venezuela, met de constitutionele orde van Venezuela.
Ze tonen werkelijk veel wanhoop door te doen alsof het Hof een consultatief referendum kan tegenhouden, waarbij het Venezolaanse parlement, de Venezolaanse Nationale Vergadering, unaniem heeft besloten om ons volk bijeen te roepen en te raadplegen. Toen gingen ze naar de Kiesmacht, er werd een datum vastgesteld, 3 december, waarop ons volk zou worden geraadpleegd. Hoe kan een Internationaal Gerechtshof een consultatief referendum in Venezuela tegenhouden? Dit heeft geen enkele wettelijke of juridische basis. Het toont niet alleen de wanhoop van Guyana aan, maar toont ook aan dat Guyana een waar kolonialistisch conclaaf is geworden, een imperialistisch conclaaf van degenen die zijn bondgenoten zijn. Wie zijn de bondgenoten van Guyana? Omdat ze beweren slachtoffer te zijn, maar wie zijn de bondgenoten van Guyana? Met wie voert Guyana gezamenlijke militaire oefeningen uit in deze regio die Venezuela bedreigt? Niets meer en niets minder dan met het Zuidelijk Commando van de Verenigde Staten.
Wie steunt Guyana? Waar gingen ze heen om te vragen om stopzetting van het raadgevend referendum? Aan de Organisatie van Amerikaanse Staten, waartoe Venezuela niet behoort vanwege zijn geschiedenis van staatsgrepen, moorden en invasies in ons Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Dat zijn de vrienden van Guyana, de grote mogendheden zijn de vrienden van Guyana en zij bedreigen Venezuela, want elke keer dat zij een gezamenlijke militaire oefening doen met het Zuidelijk Commando, met het Pentagon, zeggen zij ‘Venezuela’; dat wil zeggen dat er een openlijke dreiging tegen Venezuela bestaat.
Hun partnerschap, ik heb het al gezegd, hun partnerschap is om Venezuela tussen de Verenigde Staten en Guyana aan te vallen.
Regering en oppositie veroordelen beschuldigingen van onwettigheid van het referendum van 3 december
Dit is een kwestie van nationale dimensie, het is niet een kwestie van de Bolivariaanse regering van Venezuela, een natiestaat, waar bovendien de overeenkomsten van Barbados worden ondertekend door alle politieke factoren. De regering en de oppositie beschouwen deze kwestie als een unieke kwestie. van de nationale unie, de verdediging van het grondgebied van Essequiba Guyana. Er bestaat een nationale consensus en het hele land, en daarom het belang en de relevantie, van het houden van het referendum op 3 december. Het hele land is toegewijd aan deze situatie.
Het is natuurlijk een gemeenschappelijke zaak en de oppositie, daar zagen we de uitspraken van bijvoorbeeld Gerardo Blyde over wat de uitspraak was van de rampzalige Almagro. Het is echt een schande omdat Luis Almagro nooit ophoudt zichzelf voor de gek te houden, laten we zeggen dat hij nooit een kans mist om zijn onwetendheid te tonen, omdat hij de geschiedenis van ons Latijns-Amerika en het Caribisch gebied volledig negeert, hij weet het niet. en elke keer dat hij spreekt, bewijst hij het.
Niet alleen mist hij nooit een kans om zijn onwetendheid te tonen, maar hij mist ook nooit een kans om tegen zijn meesters, de regering van de Verenigde Staten in Washington, te zeggen: ‘kijk, hier ben ik, ik ben een goede werknemer’, zoals we ooit vertelden. hem bij de OAS, hij is de beste werknemer van de maand bij McDonald’s, omdat hij altijd op zoek is naar manieren om in de gunst te komen bij zijn baasje.
Het standpunt van Venezuela zodra het referendum is gehouden
Onze Grondwet is heel duidelijk, de soevereiniteit ligt bij het volk en het volk heeft ook het recht. Er is een figuur in artikel 71 van onze Grondwet, het volk heeft het recht om deel te nemen aan een raadgevend referendum om essentiële zaken van het nationale leven aan te pakken, de protagonisme, en hier hebben we het over de territoriale integriteit van Venezuela. We hebben het niet zomaar over iets, het is de territoriale integriteit die aan het Venezolaanse volk wordt geraadpleegd.
Wat uit dit overleg voortkomt zal een mandaat zijn voor de Venezolaanse staat; wat uit dit overleg voortkomt zal een mandaat zijn voor de Bolivariaanse Nationale Strijdkrachten, het zal een mandaat zijn voor alle instellingen van de Venezolaanse staat.
Het is een referendum om het Venezolaanse volk te raadplegen, om te zien wat het Venezolaanse volk over deze vijf vragen denkt. Als Genaro vraagt: wat kan Mexico doen? We moeten onze stemmen bundelen om ons Latijns-Amerika en het Caribisch gebied als vredesgebied te verdedigen, omdat er werkelijk een dreiging is van machtige transnationale organisaties, van de regering van de Verenigde Staten, van Guyana die bedreigend zijn. Het is niet Venezuela dat bedreigend is.
Er zit veel geld achter de campagne van Guyana, omdat het arme kleine mensen zijn, slachtoffers; ze zijn geen slachtoffers in de wereld. Hun vrienden zijn niet de mensen die worden afgeslacht.
Exxonmobil of de Amerikaanse regering
De Venezolaanse vice-president hekelde ExxonMobil, dat de verdediging voor het Internationale Gerechtshof betaalt en betaalt; het Pentagon en het Zuidelijk Commando, dat samen met Guyana oefeningen uitvoert tegen Venezuela. Het is het imperialistische standpunt, het reproduceert de kolonialistische methoden tegen Venezuela, die deze regio bedreigen.
De oproep is aan onze regio en de landen in onze regio om hun stem te verheffen en om een onderhandelde oplossing te vragen. Het is zeer ernstig dat Guyana zegt dat het niet tot een dialoog zal gaan, het is zeer ernstig dat Guyana zegt dat het niet zal onderhandelen. Wat denkt Guyana? Terwijl ze heel goed weten dat het Internationale Gerechtshof, de eenzijdige claim die ze hebben ingediend, in strijd is met Venezuela op een juridische manier die de manifestatie van de wil van Venezuela ontkent. Ze gingen zonder de toestemming van Venezuela en ze hadden de toestemming van Venezuela moeten hebben, want dat staat in de Overeenkomst van Genève.
Wat betekent het om te onderhandelen?
Dit zijn voorstellen die zelfs ten tijde van de onderhandelingen met Guyana zijn gepresenteerd, maar de vraag is: wie profiteert van de exploitatie van deze natuurlijke hulpbronnen?
Wanneer je de gegevens in Guyana analyseert, beginnen ze inkomsten te genereren uit de olieproductie en -exploitatie vanaf 2019, 2020, 2021, 2021, 2022, 2023. De sociale impact die deze inkomsten hebben gehad is nul in de sociale indicatoren van Guyana; dit blijkt uit de gelijkheidsindicatoren, de indicatoren voor menselijke ontwikkeling zijn dezelfde als in 2015 en vooral in de provincies, in het binnenland van Guyana, heerst extreme armoede. Als je je realiseert, en dat hebben we laten zien, dat het oliebelastingregime van Guyana ten goede komt aan de grote transnationale ondernemingen; tweederde van de dividenden gaat naar de grote transnationale ondernemingen.
Als je het oliebelastingregime van Guyana en Venezuela vergelijkt, is het oliebelastingregime van Venezuela veel nobeler voor ons volk in termen van voordelen dan wat Guyana heeft. Een concreet voorbeeld: royalty’s betaald aan Guyana, 1 of 2 procent; royalty’s aan Venezuela, 30 procent; er is een duidelijk verschil. Dus voor wie exploiteert Guyana? Waarom gaat Guyana een confrontatie aan waarbij Venezuela wordt bedreigd met de Verenigde Staten? Is het voor zijn mensen? Nee.
Deze voorstellen zijn op verschillende momenten in de onderhandelingen verschenen, maar Guyana was al heel duidelijk over het doel ervan. Guyana was heel duidelijk dat het doel ervan was om de grote transnationale organisaties ten goede te komen en niet de ontwikkeling van de volkeren, noch van Guyana, noch van Venezuela, noch van de volkeren van het Caribisch gebied.
(Vron: Telesur Venezuela)
