Fantasia Barrino, Taraji P. Henson, Danielle Brooks en producer Oprah Winfrey pakken het ‘filmische erfstuk’ uit, waarom ze Beyoncé nooit zouden binnenhalen en waarom er nog steeds zoveel afhankelijk is van het succes ervan.
De film, gebaseerd op de Pulitzer Prize-winnende roman van Alice Walker, gaat immers over een zwarte vrouw die onuitsprekelijk seksueel en fysiek mishandeld wordt door de mannen in haar leven, ziet hoe haar kinderen bij de geboorte van haar worden weggenomen, leeft in de straffende tijden van een post-slavernij Zuiden en wordt door de buitenwereld gekleineerd als liefde onwaardig.
Terwijl haar reis, verteld door haar brieven aan God, uiteindelijk uitkomt op een kruispunt van vrede en vergeving, is vreugde iets dat in een groot deel van Celie’s verhaal vluchtig lijkt.
De muzikale remake van de klassieke film uit 1985, die op 25 december uitkomt, verandert het verhaal niet, maar filtert het door een andere lens – gericht op de momenten die Celie inspireren, de vrouwen in haar leven die haar tot dat punt tillen en, belangrijker nog, de genezing die niet alleen haar menselijkheid herstelt, maar ook die van de mensen om haar heen.
Terugkijkend op het verhaal spreken de drie vrouwelijke sterren – Fantasia Barrino, Danielle Brooks en Taraji P. Henson – met eerbied over de originele film en het boek. We lachen, we zingen, we gaan naar de kerk, we dansen, we vieren feest, we vechten voor vreugde, we vinden vreugde, we behouden die. Dat is alles wat we hebben”, vertelt Henson aan THR tijdens een recent interview, met Barrino en Brooks aan haar zijde. “Wij hebben geen macht. We worden voortdurend onderdrukt, onder de duim gehouden. De kleurstelling is anders. Het is licht, het is helder, het is levendig. Wij zijn het.”
