Het lijkt mij zonder meer nuttig kort iets te zeggen over het onderscheid tussen “persoonlijke moeilijkheden“ en de “algemene vraagstukken van de sociale structuur”. Nuttig, omdat in dit onderscheid besloten liggen de oorzaken en de aard van sociale problemen, waarover binnen het Surinaams politiek leiderschap toch wel verkeerde opvattingen blijken te bestaan.
De in 1962 overleden C. Wriight Mills heeft dit onderscheid helder uit de doeken gedaan. Mills stelt onder meer het volgende: Moeilijkheden doen zich voor in de persoonlijkheid van het individu en binnen het kader van zijn directe relaties met anderen.
Anders gezegd: Zij hebben te maken met zijn “zelf“ en met die beperkte gebieden van het sociale leven, waarvan hij zich persoonlijk en onmiddellijk bewust is.
Vraagstukken betreffen zaken, die deze beperkte omgeving en het gebied van innerlijke beleving overschrijden. Zij hebben te maken met de samenvoeging van vele van deze persoonlijke sferen tot instituties van een historische samenleving “als geheel”, met de wijze waarop verschillende sferen elkaar overlappen en in elkaar doordringen, waardoor ze tezamen de meer – omvattende structuur van de samenleving en haar geschiedenis vormen. Mijne heren en dames politici, laten we op deze basis het dagelijks voedingspakket eens beschouwen.
Als in Paramaribo met honderdduizend inwoners slechts een (1) man/vrouw geen voedselpakket kan aanschaffen, dan is dat zijn of haar persoonlijke moeilijkheid en om deze moeilijkheid op te lossen, doen wij er goed aan man of vrouw karakter, zijn bekwaamheden en zijn directe kansen in aanmerking te nemen.
Maar als op een bevolking van 600.000 51% (306.000) geen voedselpakket kan aanschaffen, dan is dat een vraagstuk en wij mogen niet verwachten de oplossing ervan te vinden binnen de reeks van kansen die er voor iemand persoonlijk aanwezig is.
Dit is nu juist de structuur der kansen die ineen is gestort.
Politiek Suriname, zowel de juiste afbakening van het probleem, als de scala van mogelijke oplossingen dwingen ons de economische en politieke instellingen van onze samenleving in beschouwing te nemen en niet slechts de persoonlijke omstandigheden en het karakter van enkele los van elkaar staande individuen.
“Dit is wat ik noem een tragisch fenomeen, een van de stagnerende factoren voor de sociaal- economische ontwikkeling van de natie. De cultus van de armoede dus.”
Tot slot, deze juiste inzichten logisch doortrekkend, zal een onderzoek naar de fundamentele krachten in de samenleving, dat zijn krachten die de ordening van de samenleving bepalen en waarop de aanwezige sociale problematiek is terug te voeren, vooraf moeten gaan aan de beschouwing van de maatschappelijke vraagstukken.
Hoewel het bewustwordingsproces van de natie met betrekking tot de ontwikkeling potentie van ons land, de afgelopen decennia langzaam maar zeker zich in positieve zin ontwikkeld en op een volgende regeringen dit bewustwordingsproces op zijn manier heeft ondersteund, blijkt dat het versneld aanpakken van deze ontwikkelingspotenties nogal achterblijft bij de hoop en verwachtingen van grote delen van ons volk. Dit leidt tot toenemende demotivatie en frustraties met consequenties voor de ontwikkeling van ons land.
Wanneer ik zo analyserend bezig ben, bekruipt mij een bang gevoel, alsof de overheid toch wel wantrouwend is naar haar burgers toe. De burger wordt slecht of helemaal niet gefaciliteerd.
Senioren burger,
Edire Castelen
