“Een mobiel wordt vaak gezien als een afleiding voor kinderen en tieners, maar wordt ook vaak als afleiding gebruikt door volwassenen”, zegt Sanze tegen Dagblad Suriname. Sanze is zestien jaar en is ook vaak met haar mobiel bezig, maar voelt zich grotendeels alleen. “Ik ben zestien en kan over straat met vrienden hangen, gekke dingen doen, maar de tijd is nu te kostbaar om dat te doen. Mijn routine is school werk en thuis zijn.” Ze is werkzaam bij een oppas voor jong en oud.
“Ik hoor de reacties van de ouders hoe de kinderen een mobiel op de eerste plaats zetten, maar de kinderen geven ook weer hun eigen mening over de ouders en hoe zij hun mobiel gebruiken. Ik heb het vaak genoeg ook meegemaakt, trouwens een ieder ziet hoe een ander een mobiel ziet als prioriteit. Overal waar men zich kan vermaken of bewegen wordt er ook een mobiel gebruikt. Tijdens het koken, behoefte doen op toilet, terwijl de ene partner zijn gevoelens uit en de andere achter een mobiel, tijdens het rijden. Zelfs als de kinderen de ouders vragen om te spelen is er een mobiel bij. Ik kan begrijpen dat een mobiel nodig is om mensen te contacten, op de hoogte te zijn van de ontwikkeling in de wereld, geld maken of ontstressen, maar de mensen dicht bij jou zijn belangrijker.”
“Een gesprek persoonlijk voeren heeft meer effect”, zegt Senze. “Kijk bijvoorbeeld bij een restaurant, grotendeels deel zitten met een mobiel, hoewel men samen uitgaat om te ontspannen of elkaar bijvoorbeeld te leren kennen, zit men 20 tot 50% achter hun mobiel. Een ieder denkt anders. maar dit is ook iets waaraan velen moeten werken.”
Tantan die acht jaar is geeft aan, dat haar vader heel hard werkt, maar zodra hij van het werk is hij de hele tijd achter zijn mobiel tot hij in slaap valt. Ik praat tot hem en geeft wel antwoord, maar weet vaak genoeg niet waarover ik het heb. Ik moet soms ook vier keer roepen voor hij kijkt of antwoord geeft. Mama geeft mij wel aandacht, maar is ook vaak met haar mobiel”, zegt Tantan.
“Tijdens het rijden zit mijn vader ook achter zijn mobiel. Mijn oom, die agent is, doet het zelf ook, dan moet hij ook als voorbeeld gezien worden. Hoe neem ik zo’n voorbeeld over als kinderen te veel achter hun mobiel zitten hoor je het hele alfabet. Maar van waar hebben wij kinderen het dan?’, benadrukt Tantan.
“Het gedrag moet van ergens komen, ik hoop dat ouders en kinderen anders hun tijd doorbrengen dan achter een mobiel.”
TM
