“Genieten op een bepaalde leeftijd is ook een uitdaging”, zegt Martijn in gesprek met Dagblad Suriname. Martijn, die dacht van zijn pensioen te genieten, geeft aan dat hij niet uitkomt en weer een baan moest zoeken.
“Ik ben niet iemand die een last wil zijn voor anderen of gaat vragen voor ondersteuning. Ondanks mijn eigen onderdak moeten de vaste lasten nog betaald worden. Ik heb kinderen, maar wil helemaal geen last zijn voor hen, noch iemand buiten. Ik heb vaak mijn dingen zelf gedaan en wil dat blijven doen. Ik ben over de zestig, vit, 50 procent gezond en ben nog steeds in staat om te leren, dus ik ging er voor. Iemand die op mijn leeftijd is, moet eigenlijk genieten van zijn of haar kleinkinderen of van zijn leven. Maar, ik moest mijn schema veranderen”, benadrukt Martijn.
“Ik krijg mijn ondersteuning, maar zie elke dag hoe mijn alleenstaande dochter die in Suriname woont moet blokken. Zij draagt de zorg van haarzelf en haar 3 kinderen. Haar twee broers wonen in het buitenland en proberen haar te helpen. Zij vertikt het land te laten, ondanks dat het nu moeilijk is. Ik vind het wel jammer dat de vader van de kinderen geen ondersteuning wil geven en dat heeft mij ook de moed gegeven een werk te zoeken”, aldus Martijn.
“Als man vind ik dat heel erg, maar ik merk dat het een normaal ding is in het land en ook andere landen. Als de vrouw geen stappen onderneemt komt er geen ondersteuning, maar ik heb mijn kinderen geleerd sterk te staan. Mijn dochter kan ook de harde weg op, maar laat alles op zijn geweten. Zij geeft aan, dat de vrouwen toch wel sterk zijn en de pijn doeners gestraft zullen worden in een tijd.”
Martijn stelt, dat hij naast zijn baan ook vrijwillig helpt bij een kerk. “Het leven is zwaar maar ik probeer alles op alles te zetten dat ik ook geniet van mijn kleinkinderen en mijn dochter. De moeilijke tijden gaan wij door dik en dun door en dat maakt onze band sterker. Ook tussen mijn andere kinderen in het buitenland is er samenwerking.”
Niet Martijn alleen is gedwongen te werken, ook Henk die samen met zijn vrouw woont. “Ik heb geen kinderen, verdien wel mijn pensioen maar zie het niet daar mee zitten. Als man wil je ook vaak iets leuks doen, maar de situatie laat het niet toe. Ik bracht vaak bloemen na het werk voor mijn vrouw, maar die zijn intussen zo duur dat ik nu een bos groenten voor haar breng. Zij is er wel tevreden mee en zegt liever iets dan niets, maar ik vind het heel erg met hoe men de prijzen zo blijft verhogen. Wij zijn beiden oud, hebben geen kinderen, maar proberen dat vlammetje wel aan te houden. Uit eten kan niet, maar thuis eten moet kunnen en dat maakt men ook moeilijk.”
Henk werkt momenteel ook, maar geeft aan dat hij het niet erg vindt. “Ik kan nu veel bewegen en zie mijn vrowu vaak blij, dus ik geniet van de momenten die wij nog samen hebben.”
TM
