Door:Taha Ozhan
De Israëlische bezetting beperkt zich niet tot Palestina. De reactie van de westerse elites op het aanhoudende bloedbad van Israël in Gaza laat zien hoe Tel Aviv ook de denkbeelden van Amerikaanse en Europese leiders in beslag neemt.
Naast het stichten van koloniën op Palestijns grondgebied is Israël nog verder gegaan door politieke nederzettingen in westerse hoofdsteden te vestigen.
Deze stappen stuitten op een ongekend gebrek aan tegenstand, waarbij politici uit het hele spectrum zich verenigden ter ondersteuning van Israël na de Hamas-aanval van 7 oktober. Er is een schril contrast tussen hun hartstochtelijke toespraken over de Russische invasie van Oekraïne, en hun afstandelijke, fanatieke retoriek over Israël.
Binnen de internationale instellingen hebben we gezien hoe het Westen zijn veto uitsprak over fundamentele humanitaire hulp, waardoor iedere aanspraak op moreel gezag ernstig werd geschaad.
Dergelijke ontwikkelingen kunnen alleen worden begrepen door de lens van Israëls blijvende invloed in de VS en Europa. De invloed van Tel Aviv op de regeringen van het Midden-Oosten is ook duidelijk, aangezien zij hun beleid hebben weerspiegeld toen zij werden geconfronteerd met de ‘dreiging’ van de democratie in eigen land.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu vatte de situatie treffend samen toen hij vorige maand zei: “Tegen de leiders van de Arabische staten, leiders die zich zorgen maken over de toekomst van hun landen en van het Midden-Oosten, zeg ik één ding: jullie moeten opkomen tegen Hamas. … Ik ben ervan overtuigd dat veel Arabische leiders dit begrijpen.” Het is duidelijk dat ze dat doen.
Terwijl miljoenen mensen over de hele wereld de afgelopen maand hebben geprotesteerd tegen de aanval op Gaza, is de tragedie uitgegroeid tot een genocide. De aanhoudende protesten dienen als een grimmige onthulling van de kloof tussen het westerse publiek en hun leiders.
Onverschilligheid en stilte
In dit tumultueuze landschap weerspiegelen de uitspraken van de Amerikaanse president Joe Biden de beweegredenen van de Russische president Vladimir Poetin voor de invasie van Oekraïne. Dit standpunt wordt gesteund door Europese ministers die de parallel met de Russische acties niet lijken te kunnen zien, terwijl de zachtmoedige reactie van de leiders uit het Midden-Oosten lijkt op de houding van Israël tegenover andere wreedheden in de wereld.
Te midden van escalerende mondiale politieke en economische spanningen, en terwijl de alliantiekaarten een transformatieve verschuiving ondergaan, worstelt het Westen met de realiteit dat zijn invloed keldert. Dit zal de komende jaren aanzienlijke gevolgen hebben.
In een tijdperk dat wordt gekenmerkt door de erosie van de democratie, de opkomst van het populisme, de afbrokkelende relatie tussen mensenrechten en welvaart, en een ernstige crisis in de geopolitieke samenhang, zal het Westen aanzienlijke kosten moeten betalen voor het zo vrijelijk besteden van zijn geloofwaardigheid aan Israël.
Maar de vraag blijft: kunnen westerse politieke leiders en reguliere media het wagen om buiten de grenzen te treden die Israël dicteert bij het definiëren van zijn verhaal over de bezetting van Palestina en het bloedbad in Gaza? Belangrijker nog: is de westerse steun voor Tel Aviv, nu de protesten toenemen en de publieke steun voor Israël keldert, een aanklacht geworden?
Deze crisis overstijgt hypocrisie en dubbele standaarden. Tenzij het Westen zich losmaakt van de Israëlische bezetting en zijn belangen richt op de op regels gebaseerde internationale orde, zal de crisis alleen maar intensiveren. Deze situatie brengt de delicate mondiale stabiliteit in gevaar die na de Tweede Wereldoorlog ontstond.
In een verhaal dat doet denken aan Blindheid van Jose Saramago lijkt het erop dat de westerse politieke elites op 7 oktober abrupt en tegelijkertijd hun gezichtsvermogen verloren. Sindsdien hebben ze erop aangedrongen dat de rest van de wereld afziet van getuige te zijn van wat ze zelf niet kunnen zien.
En toch blijven de gebeurtenissen zich ontvouwen in het volle zicht van de wereld. Gaza is omgevormd tot een enorm concentratiekamp, waar 2,3 miljoen mensen vastzitten. Het is ook een morele lakmoesproef geworden.
Geen duidelijke uitweg
Tegelijkertijd lijken alle verwachtingen dat Israël zelfs maar een minimum aan terughoudendheid aan de dag zou leggen, tevergeefs te zijn geweest. Er is geen duidelijke uitweg uit de huidige crisis. Een duurzame vrede in Gaza, de bezette Westelijke Jordaanoever of de bredere regio zal onmogelijk zijn totdat Israël het bestaansrecht van de Palestijnen erkent.
Het koloniale project van Israël draait om de verdwijning van de Palestijnen – een bevolking zo groot als de Joodse bevolking van Israël. Als de staat in deze obsessie blijft volharden, zal het gewicht van de Israëlische last op Washington en Europa substantieel toenemen, tenzij ze helder beginnen te zien en van koers veranderen.
Op dit moment zijn de Israëlische leiders gemakkelijk in staat elke misdaad gepleegd door staatstroepen te legitimeren, of elke schending van de mensenrechten te verdedigen. De Israëlische bezettingsmentaliteit is verweven met moreel bankroet.
Maar van Netanyahu tot zijn ministers, en van religieuze leiders tot journalisten: het Israëlische beleid blijft in een groot deel van het land een unieke bron van trots. De staat heeft kosten noch moeite gespaard om joden over de hele wereld die zich verzetten tegen betrokkenheid bij deze waanzin te stigmatiseren en te onderdrukken.
Als Washington en de Europese hoofdsteden blijven denken dat zij het gewicht van Israël en zijn campagne van wreedheden zonder gevolgen kunnen dragen, vergissen zij zich ernstig.
Het zou in het beste belang van de westerse elites – en van de mensheid als geheel – zijn als zij zich losmaken van de politieke blokkade die Israël heeft opgelegd, voordat zich een nog grotere catastrofe voordoet.
(De standpunten in dit artikel zijn eigendom van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele beleid van Middle East Eye.)
