De regering heeft bericht dat ze binnen 5 jaar kwik wil uitfaseren in Suriname. Dit plan verschilt niet veel van de voorzichtige plannen bekend gemaakt door de vorige regering toen zij bezig was het Minamata Verdrag te ratificeren. Er is een behoorlijke voorzichtigheid vanuit Surinaamse regeringen om vervuiling van het milieu en vergiftiging van de mensen aan te pakken. Dat heeft zeker te maken met het feit dat Surinaamse regeringen totaal geen beeld hebben hoe ze met een bepaald tijdslimiet banen moeten scheppen in een bepaalde sector. Met het progressief met een strakke tijdslimiet uitfaseren van kwik zal betekenen dat een aantal banen in de illegale en informele goudsector zal verdwijnen. Het is moeilijk om een deel van deze banen te vervangen, omdat het banen zijn die goede inkomens opleveren.
Daarover kan het zijn dat er ook nog geen loonbelasting wordt betaald, dus dat maakt het nog voordeliger. Het is mogelijk om alternatieve banen te scheppen maar veel moeilijker om even goed betaalde banen te scheppen. En dat kan maken dat degenen die hun oude baan moeten laten, niet bereidwillig zullen zijn om vrijwillig over te stappen naar een andere baan die minder betaald is. Dat is ook de strijd die bijvoorbeeld de Colombiaanse regering heeft moeten voeren om de cocaboeren te overtuigen om geen cocabladeren / cocaplanten te telen. De boeren zouden arm worden en hun gezinnen niet kunnen onderhouden. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor de papaverboeren in Afghanistan die papaver produceren waaruit hasj en opium wordt gemaakt.
De indruk bestaat dat in de goudindustrie goed wordt betaald, maar is het overall voordelig? Is het een duurzame bezigheid bekeken vanuit het perspectief van de persoonlijke ontplooiing van het individu en zijn gezin? Zo kan het dus zijn dat de gowtuman wel op het moment veel dollars in zijn handen heeft, maar spaart hij dan wel voor zijn oude dag als hij niet meer het zware werk zal kunnen doen of als het goud zal zijn opgeraakt? Bouwt hij een persoonlijke pensioen op? Heeft hij een ziektekostenregeling voor zichzelf en zijn gezin? Dit is puur vanuit het oogpunt van de persoonlijke ontplooiing van de gouddelver zelf, want voor de ontplooiing van het gezin door zijn eigen keuzes als vader is het niet bepalend of hij een formele of informele baan heeft. Omdat de gowtumans geen pensioen opbouwen en waarschijnlijk ook niet sparen voor de oude dag, is het voor hen dus toch niet goed om de goed betaalde bezigheid te hebben. Maar wat als ze dan door bewustwording nu toch kiezen om hun pensioen op te bouwen bij een verzekering? Dan gaat het niet op dat hun bezigheid vanuit hun optiek bekeken niet duurzaam is.
Maar, dan bekijken we het vanuit een bril van de brede en algemeen geaccepteerde duurzaamheid, waarbij het algemene en niet het individuele belang bepalend is.
Een economische activiteit die het milieu vernietigt is niet duurzaam, ongeacht of het goed betaalt of niet. Het algemeen belang is niet gediend met niet-duurzame activiteiten. En van een regering die duurzame ontwikkeling met de mond belijdt, zoals de Surinaamse, mag worden verwacht dat zij in haar maatregelen het algemeen belang stelt boven het belang van het individu. Dat betekent dat van deze regering wordt verwacht, dat het wetgeving maakt of aanscherpt om alle milieuvernietiging te stoppen. In dit geval dus om het gebruik van kwik te verbieden, dat goed bekend te maken en de naleving van het verbod ook af te dwingen en ook sancties toe te passen.
Een optie is dat de goudmijnbouw die door individuen nu geschiedt, georganiseerd wordt in bedrijven. De goudzoekers die wel gewend zijn aan een wildwest, worden dan georganiseerd in bedrijven of coöperaties. Deze krijgen dan de begeleiding van de regering en de VN om met middelen van de IDB bijvoorbeeld milieuvriendelijke winmethoden in te voeren. De regering kan daarin de bedrijven helpen om de investeringen te helpen plegen. Eigenlijk moeten de goudzoekers, te oordelen naar de stapels dollars waarmee men clips maakt en ‘flasht’ op TikTok, met gemak de investeringen kunnen doen want ze hebben geld, tenzij ze alle geld bossen aan zichzelf en anderen die ze niet duurzaam sponsoren.
Dan denken we aan andere sectoren die gelinkt zijn aan de goudsector, bijvoorbeeld de branche van het verzorgen van ‘weaves’, wimpers en nagels. Een ‘goedkope’ behandeling compleet pakket kost al gauw 125 euro en dat is omgerekend SRD 4.750. Er zijn degenen die zo’n behandeling twee keer in de maand doen met een sponsor, waardoor we komen op minimaal SRD 8.500 alleen al aan vals haar, valse wimpers en nagels per maand per gesponsorde. Het aantal gesponsorden kan per sponsor verschillen, dus dan gaat het om een veelvoud van dit bedrag.
Die sectoren, die gedraaid worden door vrouwen, het is vrouwelijk ondernemerschap. En dan hebben we het nog niet over de zware opzichtige gouden sieraden. Maar het is vaak zo dat verboden of criminele activiteiten een spin-off hebben die minder informeel en illegaal zijn. Maar de spin-off verhindert goede regeringen niet om de kern ervan te elimineren.
Wij vinden dat de regering door een termijn van 5 jaar te plannen, het probleem voor zich uitschuift en het eigenlijk zet op het bord van de volgende regering. Wanneer de regering strenge maatregelen tegen kwik invoert, gaat ze moeten inkomen met overheidsmaatregelen en mensen die deze maatregelen gaan tegenwerken. Drastische veranderingen zullen stuiten op veel verzet. En dat is dan weer een push factor om de maatregelen voor zich uit te schuiven, zeker als de regeringsleider zijn stemmen niet uit de sector haalt. Want dan zal hij van allerlei zaken worden beschuldigd en dan zal hem dan weer politieke averij opleveren.
