“Onlangs vierde mijn dochter haar verjaardag. Vol vreugde en tevredenheid keek ik naar haar. Oprecht en vrolijk als ze is, probeert ook zij haar plek te vinden in ons geliefd land Suriname. Haar beste kans op succes ligt in goede ontwikkeling en een brede kijk op de wereld”, aldus een moeder die haar verhaal deelt met Dagblad Suriname.
Dit zijn inderdaad ingrediënten waar sommige politici niet van houden. Slimme mensen schrikken ze namelijk niet af.
Toch raakt mijn hart bedroefd wanneer ik denk aan duizenden onschuldige kinderen die momenteel worden getroffen door geweld in een machtsstaat zoals Israël, waar alleen de sterken lijken te bepalen. Hoeveel moeders moeten hun kinderen verliezen en zullen nooit meer hun verjaardag kunnen vieren? Deze moeders dragen gebroken harten en hebben weinig middelen om hun verdriet te boven te komen.
Wanneer mensen getroffen worden door natuurrampen, zoals overstromingen en aardbevingen, noemen we dat vaak een “act of God.” Maar wanneer ze worden gebombardeerd en gedood, is dat een misdaad tegen de mensheid.
Helaas kunnen deze moeders weinig doen, want ze zijn overgeleverd aan barbaarse machthebbers die zich verschuilen achter hun wereldse rijkdom. Deze machthebbers hebben regeringen al jarenlang onder druk gezet. Ze hebben hun plan vele jaren geleden in werking gezet door hun kapitaal te investeren in landen waar voornamelijk blanke mensen aan de macht zijn, omdat ze dit beschouwen als hun eigen blanke ras. Ze hebben zich ingekocht in regeringen en bedrijven en bepalen het gezicht van deze landen, aangezien ze eigenaren zijn van groot kapitaal en bedrijven. Ze zorgen er ook voor dat belangrijke politici op hun loonlijst blijven voor hun diensten.
Je kunt ze niet beschuldigen van kapitaal misdaden, maar eerder van slimme kapitalisten die begrijpen dat in een wereldwijde minderheid alleen kapitaal kan zorgen voor hun voortbestaan.
Maar de moeder wiens kind is gedood, heeft geen kapitaal, en degenen die haar zouden moeten verdedigen, staan aan de kant van het kapitaal en niet aan de kant van de mensheid en vrede.
Deze moeder zal niet meer kunnen huilen; haar tranen zijn opgedroogd.
Wat haar rest, is verdriet en een levend wezen zonder een levende geest.
De toekomst van deze moeder is niet bepaald door de almachtige, maar door menselijke wreedheid, die wordt gerechtvaardigd door het overheersende blanke deel van de wereld waar het kapitaal zich bevindt.
Het feit dat deze moeder haar kind heeft verloren, wordt beschouwd als slechts marginale schade in de blanke kapitalistische wereld, omdat ze niet worden gezien als volwaardige mensen vanwege hun huidskleur.
Alles wat niet blank is, ligt buiten hun begrip van het recht op bestaan op deze aarde.
