Al 31 dagen lang wordt de wereld opgeschrikt door de aanhoudende tragedie in Gaza, waar de staat Israël een verwoestende aanval uitvoert.
Ondanks het hoge dodental en ontelbare gewonden, blijft de internationale gemeenschap opvallend stil.
In Gaza, een klein gebied met 2 miljoen inwoners, vinden al een maand lang 24 uur per dag bombardementen plaats. Het dodental is inmiddels opgelopen tot meer dan 10.000 Palestijnse burgers, waaronder talloze kinderen en vrouwen.
De Verenigde Naties hebben deze massamoorden veroordeeld en hebben opgeroepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren.
Echter, Israël lijkt zich weinig aan te trekken van deze oproep, mede omdat ze het gevoel hebben beschermd te worden door de Verenigde Staten en delen van de Europese Unie.
De situatie roept de vraag op of Israël niet alleen op zoek is naar het verslaan van Hamas-strijders, maar eerder naar het overnemen van het gebied en het verdrijven van de Palestijnse bevolking. Israël heeft het gebied al opgesplitst in noordelijke en zuidelijke delen, en heeft basisvoorzieningen zoals telecommunicatie, water en elektriciteit afgesneden, waarbij slechts beperkte humanitaire hulp wordt toegelaten.
Wat de situatie nog zorgwekkender maakt, zijn de verontrustende opmerkingen die zijn gemaakt binnen het kabinet van de Israëlische premier Netanyahu, met inbegrip van de uitspraak van de ultranationalistische minister Amichao Eliyahu dat het overwegen van een atoombomaanval op Gaza een optie is.
Deze uitspraken doen denken aan de verschrikkelijke atoombommen die in 1945 op Hiroshima en Nagasaki werden gegooid, waarbij tienduizenden burgers omkwamen.
Terwijl de internationale machthebbers grotendeels zwijgt, onderneemt de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, pogingen om te voorkomen dat het conflict zich verder verspreidt en derde partijen betrokken raken.
In Israël groeit de frustratie onder families van gegijzelde soldaten, en protestacties in Tel Aviv eisen het aftreden van premier Netanyahu.
Verschillende landen hebben hun ambassadeurs uit Israël teruggeroepen als teken van protest tegen de genocide in Gaza. Het meest recentelijk heeft Zuid-Afrika deze stap gezet.
Opvallend is dat de regering van Suriname tot op heden nog niet de gevoelens van haar bevolking heeft weerspiegeld door op zijn minst een staakt-het-vuren te eisen. Dit is ongebruikelijk voor Suriname, dat bekend staat om haar streven naar rust, vrede en gerechtigheid. Het lijkt erop dat de regering in plaats daarvan een partijpolitieke agenda volgt in plaats van een volksagenda, waarbij ze de verantwoordelijkheid voor de aanhoudende massamoorden op zich neemt. Deze gruwelijke daden kunnen niet worden toegeschreven aan het Surinaamse volk.
