Indien er arbeidsvreugde heerst onder de werknemers van een bedrijf (ook bij de ambtenaren), er voldoende recreatie is, zoals sport of een uitstapje, als ze gezond aan het werk komen, sociale voorziening krijgen voor zichzelf en het gezin, dan bestaat er animo om beter te presteren. De productie stijgt hierdoor en er kan meer winst gemaakt worden. De arbeiders/ambtenaren worden dan goed betaald, krijgen vakantie (28 werkdagen) en 1 maand salaris vakantiegeld. Voor bepaalde werkzaamheden wordt er ook representatieve vergoeding uitgekeerd. Bij het behalen van een hogere produktie krijgen de arbeiders ook een bonus. Al deze entiteiten worden 100% doorbetaald als ze ziek zijn en of thuis blijven, of als ze het werk neerleggen (staken). Dankzij de vakbonden. Eind van de maand zijn ze verzekerd van hun salaris. De vrouwen worden doorbetaald tijdens het zwangerschapsverlof. Tijdens nationale feestdagen op werkdagen blijft men thuis en krijgt 100% uitbetaald.
Ook de president, vicepresident en alle ministers krijgen hoge salarissen en sociale voorzieningen; zoals vrij stroomverbruik, als ook water, telefoon, vervoer met chauffeur voor het hele gezin, tuinman, bediende, bewakers etc. Als ambtenaren bijvoorbeeld 10% loonsverhoging krijgen, willen ze dat ook hebben.
In tegenstelling tot deze voorgetrokken groepen in onze samenleving zijn er andere groepen die vergeten wordt door de overheid. Ze genieten echter geen vakantie, vakantiegeld en zwangerschapsverlof. In Suriname moeten wij allemaal lief en leed samen delen. Mensen die met hun gezin de hele dag in de modder op eigen landbouwgrond of elders werken, zelfs in zon en regen, hebben geen enkele sociale voorziening. Ze zijn niet eens zeker of ze hun oogst zullen binnenhalen wegens weersomstandigheden. En als de oogst tegengevallen is hebben ze aan het eind van de maand geen geld om brood op tafel te leggen. Over de prijzen van hun producten zijn ze onzeker.
Veeteelthouders, huisnijverheid, pluimveehouders, hosselaars, bouwvakkers, parttime werkers en seniorenburgers krijgen geen vakantie en vakantie geld. Als ze ziek zijn en geen arbeid kunnen verrichten krijgen ze ook geen geld.
Regering, al deze entiteiten hebben recht op vakantiegeld evenals de anderen. Ze zijn ook “kinderen” van het land. Het is de plicht van de regering om deze groepen mensen te faciliteren.
Redenen genoeg waarom de regering elk jaar vakantiegeld moet uitkeren aan alle Surinamers die vanaf hun vijftigste jaar niet in aanmerking kunnen komen voor vakantiegeld, desnoods tot een bedrag dat gelijk is aan het laagste inkomen van de ambtenaren bezoldiging(SRD 5.000). Te betalen, elk jaar in de maand augustus/september.
In tegenstelling tot de multinationals die hun kapitaal naar het buitenland overmaken, blijft het vakantiegeld in Suriname circuleren. Dus het is geen verlies geld. En nu over vakantie gesproken. De overheid moet elk jaar 1 dag vakantie organiseren aan alle entiteiten die vanaf hun vijftigste jaar niet in aanmerking komen voor vakantie wegens hun status quo. Een uitstapje naar het binnenland bijvoorbeeld moet geheel verzorgd en gefinancierd worden door de overheid. De overheid moet samen met de ngo’s zorgdragen voor de begeleiding. Om in aanmerking te komen voor vakantie en vakantiegeld moet men een formulier bij het ministerie van Sociale Zaken invullen. Uiteraard zullen hooggeplaatsten geen formulier invullen.
Alle politieke partijen gaan tijdens de verkiezing huis aan huis, juist bij deze sociaal zwakkeren en vragen een stem uit te brengen op hun partij. En het is deze doelgroep die doorslaggevend werkt op de behaalde zetels bij het formeren van de regering. De politieke partijen beloven plechtig dat zij aandacht zullen schenken aan de sociale noden van het volk. Wel, nu is de tijd aangebroken om de beloften waar te maken.
Regering, bent u het niet eens met mij dat u met twee maten meet en geen aandacht schenkt aan de noden van de sociaal zwakkeren van ons land?
Nandkisoor Gena
