In het eerste artikel over dit onderwerp haalde de voorzitter van de PALU, Jim Hok, reeds aan dat de president en zijn omgeving kennelijk heel veel geld ‘verdienen’ aan het toelaten van (voor nu) 50 Mennonieten gezinnen in ons land. Dit vermoeden wordt vooral opgeroepen, omdat niemand die bij zijn gezond verstand is dit besluit zou nemen als ‘t landsbelang voorop zou staan. Het feit dat de president in deze kwestie loopt achter zijn rechterhand BIBIS en twee Hollandse adviseurs kan aan niemand een gerust gevoel geven. Het kan niet zijn dat de president niet weet dat Mennonieten-gemeenschappen in de rest van Zuid-Amerika bekend staan als ‘baas-bosvernietigers’ en dat ze een eigen staat in een staat vormen.
En hoe verzint de regering het om ons wijs te maken dat dit grootschalig landbouwproject een pilotproject betreft dat eventueel na 3 jaar kan worden stopgezet, vraagt PALU-voorzitter Jim Hok zich af. Het is duidelijk dat de president ons als volk allang niet meer serieus neemt.
Verantwoordelijkheid
Het mag ook duidelijk zijn dat de regering met de president voorop wel degelijk weet dat dit project niet deugt. Dat zie je onder meer omdat zowel de president als BIBIS ‘dokken’ voor hun verantwoordelijkheid: “de Mennonieten hebben de regering niet nodig, de regering zal geen land beschikbaar stellen, en meer van dat soort verhalen”. Zal ‘t dan niet gaan om domeinland, vraagt Hok zich af.
Hoe kan onze president zich op dit standpunt stellen? Heeft hij misschien al een idee van gevolgen van de grootschalige ontbossing die bij deze groepen zo centraal staat, of maakt dat niet zoveel uit? Zijn daar studies van gemaakt?
Heeft de president een idee of met deze Mennonieten die geïsoleerd leven, een staat in een staat vormen, enige verdere bloei van onze ‘Bromki Dyari” zal kunnen worden bereikt? Wat zal het effect zijn op de andere groepen in Suriname, met name in de buurt van deze landbouwgebieden? Of maakt het hem eigenlijk helemaal niets uit?
Bewuste misleiding
President Santokhi probeert ons bewust te misleiden door als de enige rechtvaardiging voor het toelaten van deze 50 gezinnen het idee van de ‘voedselschuur’ te noemen. Deze mensen zouden volgens de president immers de agrarische productie omhoog brengen. De PALU stelt daar tegenover dat onze eigen Surinaamse landbouwers dat ook zouden kunnen maar zij worden niet in de gelegenheid gesteld. Onze producenten moeten beter begeleid worden, meer toegang tot landbouwgrond en financiering krijgen. Ook moet de buitenlandse markt op een bepaald moment worden aangeboord. Dan ontwikkelen wij wel degelijk onze eigen mensen en onze eigen economie.
Ontbossing Amazonewoud
In onder andere Peru blijkt door de Mennonieten de ontbossing van het Amazonewoud in een enorm tempo te zijn toegenomen. Wanneer hun gemeenschappen te groot worden, dan moet een deel verhuizen en een nieuwe gemeenschap opzetten. Een boete voor ontbossing zonder vergunning wordt gewoon betaald en beschouwd als een investering voor een nieuw stuk landbouwgrond. Er is geen enkele reden om te denken dat ‘t in Suriname anders zal gaan.
Overeenkomsten terugdraaien
Inmiddels heeft de president te kennen gegeven niet meer te luisteren naar kritische commentaren. Hij gaat gewoon doen wat in hem opkomt en het doet er kennelijk niet toe wat de gevolgen zijn voor Suriname. Dan is het ook goed dat hij beseft dat hij op een bepaald moment ter verantwoording kan worden geroepen. In elk geval moeten de mensen met wie hij dit soort plannen uitvoert, inclusief de Mennonieten zelf, er rekening mee houden dat de gesloten overeenkomsten zullen worden teruggedraaid.
PALU-voorman Jim Hok besluit door te stellen dat iemand op zo een hoge post niet zo naïef mag zijn of in het andere geval zo een kwade inborst kan hebben dat hij de samenleving bewust in dit levensgevaarlijke avontuur stort.
