Mijn hart is verzwaard door de beproevingen van mijn geloofsbroeders en -zusters die zwoegen onder de last van onrechtvaardigheid. Als Surinaamse moslim verblijft het lijden van het Palestijnse volk mij niet. Het rauwe verslag van pijn en angst dat ik elke dag zie, schuurt over mijn huid, dringt door tot in mijn botten en laat me sidderen in wanhoop. Mijn land, Suriname, is klein en economisch noch militair een wereldmacht. In dit grote wereldtoneel zijn wij een figurant, zonder invloed, zonder macht. Maar wat we wel hebben, is een stem.
Elk lid van de Verenigde Naties heeft een stem, een kans om gehoord te worden. Hetzelfde gewicht dat gegeven wordt aan het woord van een grootmacht, wordt ook aan het onze toegekend. Maar ik vraag me af, wat is deze stem waard? Kan deze stem worden verhandeld, verkocht aan de hoogste bieder? Is onze stem een kostbaar juweel dat zorgvuldig wordt onderhandeld in achterkamertjes en diplomatieke ontvangstruimtes? Mijn hart smeekt om te geloven van niet. Mijn geloof in de waardigheid van mijn land smelt weg door het teleurstellende optreden van mijn regering. Ik hoor hun verklaringen, zo onnauwkeurig gekalibreerd, on zorgvuldig afgewogen. Een standpunt dat gericht moet zijn op neutraliteit, maar de smaak achterlaat van onverschilligheid.
Als de religieuze minderheid van de Surinaamse moslim, geloof ik dat wij een krachtige stem hebben. We resideren in Zuid-Amerika en het westelijk halfrond, een gebied met de grootste moslimgemeenschap. Samen kunnen we een luide en vastberaden stem laten horen. Echter, het lijkt dat onze stemmen vliegen in de wind, genegeerd en vergeten door degenen die de macht hebben om te veranderen. Mijn hart bloedt.
Hoewel ver weg, voel ik de bittere pijn van mijn geloofsbroeders en zusters in Palestina. Ik vraag me af, wat is de waarde van een mens voor onze regering? Hoe kunnen ze passief toekijken terwijl mensen lijden en hun huizen en levens verliezen in een strijd die niet de hunne is?
Ik ben teleurgesteld en verlang naar het moment waarop mijn regering een duidelijk, definitief standpunt inneemt. Mensenlevens zijn kostbaar en dienen gerespecteerd te worden. Het gebrek aan duidelijkheid, de stilte en stilstand, het zijn allemaal symptomen van een diep ingebedde teleurstelling. Het is tijd voor actie, tijd voor verandering.
Terwijl ik bid voor het Palestijnse volk, koester ik de hoop dat mijn teleurstelling zal worden omgezet in verandering. Maar tot die dag komt, blijft de teleurstelling…
