“Nu pas schoolinkopen doen is geen schande”, zegt een moeder van vier kinderen in gesprek met Dagblad Suriname. “De zorg dragen voor vier kinderen is geen makkelijk werk. Ik heb nu pas wat spullen kunnen kopen na gespaard te hebben. Ik kon niet voor een kopen en dan liet ik de andere, dat zou tot een gesprek leiden tussen mij en mijn kinderen. Zij zien hoe ik struggle, dus verwacht zo een vergelijking niet, maar zij zijn tenminste heel blij dat zij nu hun schoolspullen hebben.”
De moeder geeft aan dat zij heel hard heeft moeten sparen om de dingen rond te hebben. “Op tijd eten krijgen de kinderen, maar ik heb wat andere offers moeten brengen. Ik moet dus de komende maand zien om mijn huur van twee maanden te betalen en de stroom- en waterrekening. Als alleenstaande moeder ga ik het een moeten offeren om het ander rond te hebben. Ik doe alles alleen, maar ben ook blij dat de leerkrachten op school nog niet hebben gevraagd van waar de dingen zijn, waaronder schriften en zo. De kinderen zijn wel met hun oude schooltas, uniform, schoenen en enkele pennen en potloden naar school gegaan. Om toch mee te doen met werkjes in de klas heb ik een paar schriften gekocht die dun zijn bij de winkel. Maar, nu pas hebben zij alles”, aldus de moeder.
“Het heeft mij heel veel gekost, maar ik probeer mijn best voor mijn kinderen te doen. Zij zijn mijn kruis en ik ga naar mijn kruis moeten kijken, niemand anders gaat dat kunnen doen.”
“Het leven is niet makkelijk als alleenstaande moeder. Je hoort heel wat dingen van anderen als je iets niet goed doet, maar als je hulp nodig hebt zie je die mensen ook niet die veel te zeggen hebben. Maar, ik doe alles in mij eentje en dat maakt mij trots. De kinderen krijgen op dit moment niet mijn volle aandacht, omdat ik op twee plekken werk. Maar, zolang ik te tijd vrij heb maken wij daar samen goed gebruik van. En na deze stressvolle periode kijken wij samen uit om leuke momenten samen te maken”, aldus de moeder.
Een andere moeder die ondertruitjes aan het kopen was voor haar twee kinderen in hun uniform gekleed, geeft aan dat zij ook enkele zaken probeert rond te hebben voor de school. “Ik hoef geen verhaal te geven aan niemand, want ik weet aan het eind wat ik meemaak. Ik hoop alleen dat het beter wordt in het land. want met de prijzen en een salaris dat niets betekent kom je niet uit. Het is ook zo heet en daarnaast heb je ook andere problemen waaronder last van rook, geen water en ook nog de hitte, maar ik hoop voor het beste. Niemand hoeft zich te schamen en je bent niemand ook uitleg schuldig. Want in nood zit je toch alleen. Hoop, werk en blijf je zelf, op zo een manier red je het.”
TM
