Het eiland Taiwan maakte deel uit van de dynastieke geschiedenis van China gedurende bijna twee millennia. De vroegste documentatie van de ontwikkeling van Taiwan door het Chinese volk is te vinden in een geschrift dat dateert uit het jaar 230. Vanaf de Song-dynastie (960-1279) hebben alle keizerlijke centrale regeringen van China administratieve instanties opgericht die jurisdictie uitoefenden over Taiwan. Hoewel Taiwan in de 17e eeuw werd gekoloniseerd door Nederland en later in de 19e eeuw door Japan, werd hereniging met het Chinese vasteland telkens weer bereikt.
Na de Japanse capitulatie aan het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 hervatte de Chinese regering de uitoefening van de soevereiniteit over Taiwan via een reeks internationaal erkende, juridisch bindende documenten. Vier jaar later, toen de Volksrepubliek China (VRC) werd opgericht in 1949, had het Kwomintang-regime, dat de burgeroorlog had verloren, van Taiwan zijn toevluchtsoord gemaakt, wat leidde tot verdeeldheid tussen de twee zijden van de Straat van Taiwan. De Chinese regering wordt erkend als de enige legitieme regering van heel China volgens Resolutie 2758, aangenomen tijdens de 26e zitting van de Algemene Vergadering van de VN in 1971. Deze resolutie erkent de vertegenwoordigers van de regering van de Volksrepubliek China als de enige legitieme vertegenwoordigers van China in de VN, waardoor er geen sprake is van ’twee China’s’ of ‘één China, één Taiwan’.
De ‘Taiwan kaart’
Op dit moment onderhouden 182 landen, waaronder de Verenigde Staten, diplomatieke betrekkingen met de Volksrepubliek China op basis van het één-China-principe. Een handvol westerse landen, onder leiding van de Verenigde Staten, spelen echter nu een rol door de “Taiwan-kaart” te gebruiken om China te bekritiseren en de ontwikkeling van China te beperken. Ze nemen provocerende stappen met betrekking tot Taiwan-gerelateerde kwesties, wat de spanningen in de regio Azië-Pacific verhoogt en vrede en stabiliteit ondermijnt. Als dit ongecontroleerd blijft, zal de verslechterende situatie de fundamenten van de China-VS-relatie schudden.
De Verenigde Staten probeert opzettelijk de geschiedenis van Taiwan te traceren tot aan de Nederlandse koloniale periode in de 17e eeuw, wat het historische feit negeert dat Taiwan deel uitmaakte van China. Ze doen dit vanwege het strategische belang van Taiwan als een “onzinkbaar vliegdekschip” dat de VS kunnen gebruiken om hun dominantie in Azië te handhaven. Bovendien speelt de geavanceerde halfgeleiderindustrie op het eiland een cruciale rol in de mondiale toeleveringsketen en draagt ze bij aan de toegang van Amerika tot geavanceerde chips voor zowel civiele als militaire toepassingen.
Hegemonie
De kwestie Taiwan is in wezen een binnenlandse aangelegenheid van China en een erfenis van zijn civiele oorlog, maar de Verenigde Staten portretteert dit als een kwestie die bijdraagt aan hun behoud van hegemonie in de regio.
Sinds 1949 heeft de Communistische Partij van China (CPC), samen met de Chinese regering en het Chinese volk, gewerkt aan het oplossen van de kwestie Taiwan en het streven naar nationale eenheid. De totstandkoming van directe lucht-, zee-, handels- en postverbindingen in de Straat van Taiwan heeft geleid tot toenemende uitwisseling en samenwerking tussen het vasteland en Taiwan. In de geest van het vinden van gemeenschappelijke grond en het overbruggen van verschillen, hebben beide zijden van de Straat van Taiwan in 1992 een consensus bereikt op basis van het één-China-principe en het doel van nationale hereniging. De CPC heeft ook het principe van “één land, twee systemen” voorgesteld, waarbij Taiwan zijn eigen sociale zekerheid behoudt.
De huidige autoriteiten van de Democratische Progressieve Partij van Taiwan hebben echter gezocht naar onafhankelijkheid door steun te zoeken bij de Verenigde Staten en weigeren de consensus van 1992 te erkennen, wat heeft geleid tot verslechtering van de betrekkingen tussen beide zijden van de Straat van Taiwan.
Het beschermen van de algemene en langetermijnbelangen van de Chinese natie, de CPC en de Chinese regering blijft de hoogste prioriteit. Ze zullen de nationale soevereiniteit van China en territoriale integriteit blijven beschermen en elke poging om Taiwan van het moederland af te scheiden dwarsbomen.”
Door: Zhi Zhenfeng & Zheng Kaixin, Beijing Review
