Volgens een onderzoek verschenen in het wetenschappelijk tijdschrift “Social Science & Medicine” nr 153 (2016), zou er een positief verband bestaan tussen zelfmoord en de deelname van een land aan een IMF-programma. De grootte van het bedrag van het IMF-programma heeft geen invloed op het percentage zelfmoord. Uit het onderzoek komt naar voren, dat vooral mannen in de leeftijdscategorie van 45-64 jaar een verhoogde kans op zelfmoord vertonen bij participatie aan een IMF-programma.
Over de jaren heen is het IMF vooral bekritiseerd voor het niet oplossen van de economische problemen van landen en de negatieve sociale gevolgen. Een grotere sociale ongelijkheid, verhoogde armoede en een verminderde gezondheidszorg zijn slechts enkele voorbeelden van de negatieve sociale gevolgen bij deelname aan een IMF-programma.
Onderzoek naar de gevolgen voor zelfmoord is tot op heden onbelicht gebleven. In Griekenland is hier onderzoek naar gedaan. Dit land was het eerste Europees land dat IMF steun ging vragen. Griekenland kende toen een trage economische groei, onstabiele markten en was niet concurrentieel. Door de harde structurele hervormingen steeg de werkloosheid naar een ongekende 27%. Maar het-ergste was het effect op de bevolking die tot dan de laagste zelfmoord percentage in de wereld kende. Van 2009-2011 steeg dit met een dramatische 40%! Hetzelfde is waarneembaar in de late jaren ’90 in Indonesië, Zuid-Korea en Thailand.
Het onderzoek toont een robust verband tussen zelfmoord en deelname aan een IMF-programma. De lange termijn effecten, zoals economische efficientie en concurrentie, van zo’n IMF-programma worden ondergraven door de korte termijn effecten op zelfmoord. Het geld van het programma heeft op zich geen negatief effect, wel integendeel. Het geld kan een economische of financiële crisis voorkomen, en op die manier het land en haar bevolking vooruit helpen ontwikkelen. De stringente voorwaarden echter, die het IMF stelt, kunnen leiden tot hogere zelfmoord aantallen. Een IMF-programma veronderstelt dat de vraagzijde behoorlijk wordt ingeperkt. Dit kan op korte termijn leiden tot een hogere werkloosheid en lagere groei.
Volgens de literatuur is een verhoogde werkloosheid of lagere groei steeds een geschikte voedingsbodem voor een verhoogd zelfmoordgedrag door een lager verwachtingspatroon in inkomens. Ook het wegvallen van arbeidsbeschermende maatregelen en het privatiseren van overheidsbedrijven kunnen een verhoogde druk leggen op werknemers waardoor sociale ongelijkheid, armoede en onzekerheid toenemen.
