De SDU heeft kunst als één van de voorname pijlers waarop de ideologie van de partij steunt. “Kunstenaars maken de wereld mooier”, (of woorden van gelijke strekking) heeft Nola Hatterman eens -terecht!- verklaard. Het leven zou inderdaad saai verlopen zonder kunst.
Kunstenaars verdiepen het inzicht rondom de dingen van de werkelijkheid. En tonen ons de werkelijkheid van de dingen. Met een vrijheid in de geest die vaak alleen kunstenaars zich durven te veroorloven. Elk kunstwerk bezit, behalve een waarneembare belichaming, een onaantastbare geest. Product uit het intellect van de maker -een mens. Dat besef drong pas door tot Bronto Somohardjo toen een kunstenaar, in dit specifieke geval Maroef Amatstam, op het podium stond en vol overgave zijn beleving van het moment de vrije loop liet. Tegen de afspraken in?
De geest van kunst is onaantastbaar; dus, ook niet te koop. Ondanks alle afspraken! SDU stoort zich uitermate aan de wijze die de heer Somohardjo heeft gekozen om zijn misnoegen kenbaar te maken aan de bewuste artiest. De censuur die hij heeft toegepast bij betrokken zaak bevindt zich sowieso buiten de grenzen van democratie. Zijn functie als gezagsdrager is onverenigbaar met een dergelijke handeling.
Moeten we opeenvolgende blunders van onze regeerders blijven benoemen, dan wel rangschikken? Ach, daar gaat het echt niet om. SDU maakt zich eerder zorgen om het gebruik van censuur als pressiemiddel.
Hoe kunnen we verdere herhaling voorkomen? SDU stelt voor dat u samen met ons -ieder via de geëindigde kanalen- aan president Santokhi verzoekt om nu eens eindelijk orde op zaken te stellen binnen zijn zelfgekozen “Team Dream”. ‘Tweede helft’ reeds al volop aan de gang, maar tot nu toe hebben we vooral glijpartijen gezien. Het lijkt wel moddervoetbal. Waar men naar hartenlust mag stoeien. Tot aan het niveau van ‘brokobana’ (censuur) toe!
SDU, Sociaal Democratische Unie
