Dit verhaal is fictie en alle omstandigheden zijn puur toeval. Daarnaast zijn de namen die gebruikt worden in dit verhaal fictief en hebben geen specifieke betekenis.
Er was eens, in het prachtige land Suriname, een man genaamd Eric. Hij was een scherp waarnemer van de politiek en had een eigenaardige trend in het kiesstelsel van zijn land opgemerkt. In Suriname leek het erop dat de politieke partij die het beste in staat was om overtuigende leugens te vertellen en grote beloften te doen, vaak degene was die de verkiezingen won. Eric stond versteld van deze onthulling.
Hij was altijd van mening geweest dat eerlijk, oprecht en effectief bestuur de belangrijkste factoren zouden moeten zijn die de verkiezingsuitslag zouden beïnvloeden. Tot zijn ontsteltenis besefte hij echter dat dit in Suriname niet het geval was. Gemotiveerd door zijn diepe bezorgdheid over de toekomst van zijn geliefde land, besloot Eric actie te ondernemen. Hij kon niet werkeloos toekijken hoe politici de mensen bleven bedriegen met valse beloften en loze woorden.
Hij zag een wedstrijd voor zich om de kunst van het politiek liegen bloot te leggen en aandacht te vragen voor het belang van transparantie en integriteit in de politiek. Eric begon met het organiseren van de allereerste “Best Political Lie Contest” in Suriname.
Hij nodigde politici van alle partijen uit om mee te doen en daagde hen uit om de meest overtuigende leugens te vertellen die ze konden verzinnen. Het doel was niet om bedrog te belonen, maar om de gevolgen van dit gedrag aan het licht te brengen.
Politici van verschillende partijen omarmden de wedstrijd gretig. Een voor een betraden ze het podium en vertelden uitgebreide verhalen over welvaart, eenheid en vooruitgang.
Hun beloften waren groots en aanlokkelijk, ze boeiden het publiek en lieten hen onder de indruk van hun overtuigingskracht.
Maar, er was een twist aan de wedstrijd. Nadat ze hun leugens hadden verteld, moest elke politicus een eerlijke toespraak houden en toegeven dat de beloften die ze zojuist hadden gedaan niets meer waren dan loze woorden. Ze moesten uitleggen hoe hun acties in overeenstemming zouden zijn met hun woorden en de mensen ervan overtuigen dat ze toegewijd waren aan echte verandering. De wedstrijd bleek een game-changer in de Surinaamse politiek. Het legde de paradoxale aard van het kiesstelsel bloot en dwong politici om hun eigen hypocrisie onder ogen te zien.
Mensen werden bewust gemaakt van het feit dat stemmen uitsluitend op basis van beloften nutteloos was en potentieel schadelijk voor hun eigen belangen.
Het initiatief van Eric leidde tot een ingrijpende verschuiving in het politieke discours. De kiezers werden kritischer en eisten tastbare resultaten van hun leiders. Surinaamse burgers verenigden zich achter een nieuw ethos – een ethos dat prioriteit gaf aan eerlijkheid, transparantie en verantwoording.
Bij de volgende verkiezingen onderging het politieke landschap een belangrijke transformatie. De partijen die sterk op leugens en valse beloften hadden vertrouwd, verloren de gunst bij het volk, terwijl politici die zich echt aan hun toezeggingen hielden, in aanzien stegen.
Het welzijn en de vooruitgang van Suriname werd de primaire focus, in plaats van het manipuleren van de publieke perceptie. Erics missie om het bewustzijn te verspreiden was meer dan zijn stoutste dromen gelukt.
De “Best Political Lie Contest” werd een jaarlijks terugkerend evenement, waarbij politici werden herinnerd aan het belang van waarheid en de gevolgen van bedrog. Suriname ontwikkelde zich tot een land waar de verantwoordelijkheid van zijn leiders voorop stond en de mensen waakzaam waren om hen aan hun woord te houden. En dus dient het verhaal van Eric als een krachtige herinnering dat een natie alleen kan gedijen als haar politieke klimaat is gebaseerd op vertrouwen, integriteit en toewijding aan het nakomen van beloften.
In Suriname was het tijdperk van politieke leugens tot een einde gekomen, wat de weg vrijmaakte voor een mooiere en eerlijkere toekomst.
