Leerkrachten zijn boos, omdat aan de landsambtenaren 50% koopkrachtversterking is toegezegd terwijl aan hen was medegedeeld dat er op ’t moment geen geld is om hen tegemoet te komen. Als dit argument klopt, kan ik ze geen ongelijk geven dat ze hiertegen protesteren. Maar als het een gerucht is, moet het worden geplaatst onder de noemer van kwaadaardige roddel.
Bij mijn weten is de normale gang van zaken bij de regering dat een verzoek of de stukken eerst gaat naar de staatsraad om goedgekeurd te worden. In de staatsraad zitten vertegenwoordigers van alle partijen (ook van de oppositie). De bedoeling is dat er een besluit wordt genomen en de CEBUMA betaalt dan uit. Hoe is dat verzoek tot stand gekomen en wie heeft het ingediend?
Ook zou het kunnen dat de stukken zijn ingediend maar dat er nog geen besluit is genomen. Maar het kan ook zijn dat daar al een besluit is genomen. De vraag is dus of het een voorstel of besluit is.
Het enige dat we zeker weten, is dat dit voorstel of besluit is uitgelekt met het gevolg dat de leerkrachten hiertegen hebben geprotesteerd en een staking als wapen hebben ingezet om mee te chanteren en te dreigen.
Het doel van stakers is altijd om de werkgever te raken, maar bij de meeste stakingen wordt niet de werkgever maar de samenleving schade toegebracht. Volwassenen kunnen de uitgedeelde klappen goed opvangen. Maar deze leerkrachten bekleden toevallig een beroep dat niet de volwassenen maar kinderen schade berokkent. En dat doet pijn. Een leerkracht in hart en nieren, zal een kind dat nooit aandoen. Het onderwijs in Suriname heeft al zoveel geleden en achterstanden opgelopen en nu moeten ze weer deze klap incasseren.
Natuurlijk mogen de leerkrachten staken en protesteren, dat is hun democratisch recht. Maar waarom niet zoeken naar middelen waarbij het kind niet de dupe zal zijn. Men kan bijvoorbeeld de straat opgaan in het weekend in plaats van op doordeweekse schooldagen of op een tijdstip na school. Hiermee laat je zien dat je het kind niet wil beschadigen en daardoor krijg je het publiek beslist op je hand.
Een kind heeft geen inzicht in de schade die hem wordt toegebracht en zal daarom een paar vrije dagen toejuichen. Wij hebben als volwassenen de plicht om het kind te beschermen en te zorgen voor goede en regelmatige scholing.
De leiding ziet echter niet de behoefte van het kind maar gaat voor eigen belang. Wat je voor je eigen kind niet wilt, doe het dan een ander kind niet aan.
Men heeft gekozen voor de agressieve aanpak en gelooft niet meer in een dialoog op basis van respect en vertrouwen, maar alleen in dreigen en chanteren. Aan het kind wordt hiermee het verkeerde voorbeeld afgegeven.
Het pressiemiddel van staken wordt hier verkeerd gehanteerd. We zijn niet meer positief en opbouwend bezig, maar destructief en egoïstisch. We gaan niet meer in dialoog met elkaar op basis van vertrouwen en respect, maar dreigen en chanteren. Het doel is niet meer een bevredigende oplossing voor iedereen maar het behalen van eigen voordeel. Waar zijn we mee bezig?
Een pluspunt voor de leidster van de actie groep is dat ze niet in het wilde weg staat te schreeuwen en opruien. Ze heeft duidelijk goed nagedacht en haar punten op papier gezet. Schreeuwen leidt altijd de aandacht af van de inhoud van de boodschap. Doordat ze niet schreeuwt komt haar boodschap duidelijk over.
Chantage inzetten als middel om je doel te bereiken, oogst zelden respect. Je kunt beter laten zien dat jij je doel hebt bereikt door een kei te zijn aan de onderhandelingstafel. Dat je de ander van jouw standpunt hebt kunnen overtuigen door met goede argumenten te komen. Dat is het voorbeeld dat wij als volwassenen aan kinderen moeten geven.
Het behaalde succes door middel van chantage is slechts een korte triomf. Goed leiderschap wordt beoordeeld over een langer termijn. Men kijkt vooral hoe hij of zij zich gedraagt op momenten van uitdaging en controverse.
“We must not allow our creative protest to degenerate into physical violence or blackmailing. In spite of temporary victories, violence and blackmailing never bring understanding and permanent peace.”( Martin Luther King)
Josta Vaseur
