Dat Surinamers het moeilijk hebben, is een feit. De regering vergadert, benoemt commissies, doet beloften kortom, zoekt naar oplossingen voor al die problemen. Er is veel gemopper, vooral over de benoemde commissies omdat het gros van de Surinamers zo’n werkwijze niet kent. Velen bekijken het alleen van de financiële kant, dat er weer mensen moeten worden uitbetaald, kortom de commissies zijn niet populair omdat ze in de ogen van het volk, geldverslindend zijn.
Werken met commissies is een Europese manier om snel inzicht te krijgen in het probleem want pas als er inzicht is, kan er een oplossing op tafel komen.
Een president kan zich niet in z’n uppie buigen over al die problemen, daarom stelt hij een team samen die dat voor hem moet doen. De bedoeling is dat de commissie snel verslag aan hem moet uitbrengen zodat het probleem sneller kan worden opgelost.
Een commissie benoemen is geen slecht idee, maar dan moeten er wel deskundige, capabele mensen in de commissie zitting nemen anders is het een voor de gek houderij. Laten we er optimistisch van uit gaan dat Santokhi deskundige mensen in de commissies heeft geplaatst en er een tijdslimiet aan heeft verbonden. Dus is het wachten op de oplossing.
Natuurlijk willen de mensen liever vandaag dan morgen zien dat de problemen worden opgelost. In de ogen van het volk worden echter de beloften niet snel genoeg gerealiseerd. We hebben als volk geen zicht op de commissies, de tijdslimiet en op de financiën van het land, dus moeten we vertrouwen op de woorden van de pres. Iedereen wil zo snel mogelijk weer terug naar het normale leven. Toen de regering tegen de leerkrachten zei dat er voorlopig geen financiële ruimte was, was men bereid te wachten. Dat was een positieve opstelling die gewaardeerd en beloond moet worden.
Plots kwam echter het bericht naar buiten, dat de regering 50% koopkrachtversterking heeft toegezegd aan de landsambtenaren. Dat was een klap in ’t gezicht van de leerkrachten die op on hold waren gezet. Terecht zeggen de leerkrachten:” Voor ons was er geen financiële ruimte maar voor de landsdienaren wel.”
Feit is dat de landsdienaren naast een behoorlijk salaris, nog allerlei extra privileges hebben, dus kunnen ze het nog even uitzingen zonder die 50% extra. De regering moet daarom prioriteiten stellen en zich afvragen wie op dit moment het extra geld het hardst nodig heeft?
Mensen zijn aan het vergelijken geslagen. Er wordt gefocust op wie meer en wie minder salaris heeft. Maar daar mag het niet om draaien. Arm en rijk hebben recht op een beetje koopkrachtversterking in deze moeilijke tijd.
Waar het hier om gaat, is het tijdstip. De toezegging van 50% aan de ambtenaren, komt gewoon op het verkeerde moment. Dat is gewoon vragen om protesten.
Dit was en is een foute beslissing van de regering en toch treft de landsambtenaren de grootste blaam. Juist deze vertegenwoordigers van het volk kennen de penibele toestand waarin het volk verkeert, dus hadden ze het aanbod moeten weigeren. Wie een beetje geweten heeft zal dit aanbod weigeren. Je zou kunnen zeggen dat de regering de steler is en de landsambtenaren zijn de helers. En zoals een gezegde luidt: ”De heler is altijd erger dan de steler.” De landsdienaren die dit aanbod hebben aangenomen, zijn schuldiger dan degene die het ze aanbiedt. Ze moeten zich schamen.
De enige oplossing om de rust terug te brengen in de samenleving, is om dit aanbod terug te draaien. Het aanbod hoeft niet helemaal van de baan, maar het moet wel even bevroren worden in afwachting van een beter tijdstip. Als het financieel weer goed gaat met het land, kan dit aanbod aan de landsdienaren weer nieuw leven worden ingeblazen. Pres wees verstandig en trek dit aanbod in!
“Time is truly the great enemy; it’s not the great healer, it’s the great stealer.” (Sylvester Stallone)
Josta Vaseur
