De Nederlandse koning is laf geweest om in Amsterdam en niet in Suriname sorry te zeggen. De koning heeft de boel voor de gek gehouden door de echte Surinamers te negeren. Hij gaf immers in zijn toespraak aan dat hij mensen ‘die hun wortels hebben in Suriname’ heeft gesproken, niet met Surinamers. Hij heeft de Surinamers in Suriname genegeerd. Willem zei sorry als “uw Koning”. Hier richtte hij zich tot de Nederlandse onderdanen overal, niet tot Surinamers. Hij zei sorry “als deel van de regering”. Hier richtte hij zich weer tot de rechtssubjecten waarover de Nederlandse regering jurisdictie heeft: dat zijn niet de Surinamers in Suriname.
Willem had het over “werken” aan “een samenleving”, dat in enkelvoud geformuleerde samenleving is de Nederlandse samenleving, niet de Surinaamse. Om mensen buiten Nederland niet uit te sluiten noemde Willen expliciet ‘mensen uit het Caribische deel van het Koninkrijk’; daarmee negeerde Willem Suriname uitdrukkelijk.
De excuses van Willem haalden het wereldnieuws en daarmee heeft hij zijn doel dan ook voor een belangrijk deel bereikt. De wijze waarop de excuses zijn geformuleerd, geeft aan dat het Koningshuis de realiteit van het slavernijverleden negeert. Men is alleen geïnteresseerd in het wel en wee van Nederland en van Nederlanders en daaronder valt ook een Nederlandse minderheid: de mensen die ooit naar Nederland vluchtten omdat ze geen geloof hadden in Suriname en hun kinderen.
Op 1 juli 2023 heeft het hoofd van het Koningshuis, het staatshoofd van het Koninkrijk der Nederlanden zijn excuses aangeboden voor het slavernijverleden. Dat is 160 jaar na de formele afschaffing van de slavernij en 150 jaar na de de facto afschaffing oftewel het einde van de periode van Staatstoezicht. De Nederlandse onderdanen onzer familieleden hingen aan de lippen van hun staatshoofd en waren tot tranen toe ontroerd. Onze familieleden in Holland waren euforisch en extatisch bij en na de afgemeten en uitgekiende uitspraken van Willem, van wie trouwens wordt beweerd dat het zaad zijner ontstaan hier te lande zou zijn gezaaid. Uit die zichtbare realiteit blijkt wel duidelijk hoeveel stappen er nog zeker overzee gemaakt moeten worden voordat men tot de echte emancipatie zal zijn gekomen. Men is ontroerd, maar heeft men wel aandachtig geluisterd? Ons lijkt het dat de koning zijn verontschuldigingen en zijn vergiffenis zodanig heeft geformuleerd, dat de kosten die daaruit zouden kunnen voortvloeien, vallen binnen de kaders van de huidige Nederlandse begroting.
Het moet duidelijk zijn dat Willem sorry heeft gezegd tegen de nazaten die in Nederland en eventueel de Nederlands-Caribische gebieden wonen. De sorry is niet gezegd tegen de nazaten in Suriname, het land waar de effecten van de slavernij het meest voelbaar zijn. De koning heeft in zijn toespraak de nazaten van Suriname genegeerd. Dat betekent dat de koning zich alleen verantwoordelijk voelt voor de effecten van de slavernij in Nederland en dat hij bereid is Nederlandse belastingcenten daaraan te besteden. Die bestedingen zijn dan gericht vooral richting de witte mensen van Nederland, want die moeten geschoold en bewust gemaakt worden over het Nederlands slavernijverleden. We zien zwarte mensen in Nederland die extatisch worden in de buurt van de koning en die zich zullen laten inzetten voor de scholing van de witte Nederlander. Voor de witte Nederlander is in het kader van de herstelbetalingen een witte olifantenproject in de maak: een slavernijmuseum ergens in Den Haag of Amsterdam van ruim Euro 200 miljoen. Dit museum zal primair niets anders zijn dan een investering van de Nederlandse regering in de Nederlandse toerisme-industrie.
De spijt van Willen zal omgezet worden in economische winst voor de Nederlandse samenleving. Duizenden toeristen zullen per jaar het museum bezoeken na entree te hebben betaald. Over de spin-off in het museum zullen we het niet hebben. De Nederlanders zijn dus van plan de slavernij weer eens uit te buiten voor eigen financieel gewin. In Nederland heeft Willem zijn excuses noodgedwongen aangeboden aan zijn eigen zwarte onderdanen die hij moet dulden. Het is om die steeds mondiger worden groep zoet te houden. Die groep Surinamers bijvoorbeeld is ooit ook door nood gedwongen, voornamelijk door de armoede, verhuisd naar het land van melk en honing. Maar deze groep en hun kinderen beweren daar in Holland dat ze nog steeds achtergesteld zijn. Cijfers zouden uitwijzen dat Surinaams-Nederlandse huishoudens tot zelfs 25% minder aan inkomsten hebben dan het gemiddelde witte huishouden. Op de arbeidsmarkt zou er nog een enorme discriminatie heersen. De mensen hebben dus geklaagd hier in Suriname en klagen nu ook in Nederland. Deze Surinaamse-Nederlanders vinden dat maatregelen (eerst) in Nederland moeten worden getroffen.
Er zijn ettelijke interviews afgenomen in Amsterdam voor en na de toespraak en nergens hebben we kunnen optekenen dat er ook gesproken wordt over reparaties in Suriname. Wij hopen dat de Suriname nationale reparatiecommissie en andere prominente persoonlijkheden en organisaties die die voor deze zaak strijden, zich wel ervan bewust zijn dat onze familieleden daar onze zwaarste bestrijders en concurrenten zijn wanneer het gaat om de reparations. Dat betekent dat de echte Surinamers met een blauw paspoort in hun eentje moeten strijden voor reparaties hier te lande.
Wij zijn van mening dat de effecten van slavernij het meest zichtbaar zijn in het land Suriname, niet in Nederland. Vergelijkt u maar alleen de sociale zekerheid, de volksgezondheid, de volkshuisvesting en de werkgelegenheidssituatie van beide landen, en dan komt u zelf tot de juiste conclusies. De klagende familieleden van ons beseffen niet dat ze in een van de top 10 rijkste en meest welvarende landen van de wereld wonen.
Het grootste obstakel voor de broodnodige reparaties moet eerst in Suriname en andere landen waar de slavernij daadwerkelijk zich heeft afgespeeld, plaatsvinden en waar de krottenwijken waarin de vrijgekomen tot-slaaf-gemaakten woonden, nog steeds voorkomen.
Wij vinden het laf van Willem dat hij de durf niet heeft gehad om te gaan staan op de bodem waar het onrecht zich heeft voorgedaan. Wij vinden dat hij door in Amsterdam sorry te zeggen, gekozen heeft voor de weg van de minste weerstand. En dat is constant de werkwijze van het Nederlandse koningshuis en de Nederlandse regering.
We hopen dat de speech en de echte inhoud van Willem niet aan de echte Surinamers hier te lande voorbij is gegaan. Overigens is het ook een schande dat Willem geen woord rept over de slavernij van de inheemsen. En dat komt doordat deze groep in Nederland geen behoorlijke stem heeft. Weer eens een bewijs dat het bij Willem en zijn handlangers alleen gaat om zijn belangen: de belangen van Nederland.
