Suriname is voor de Gold Cup uitgeschakeld nadat de verwachtingen hoog waren gespannen. Het Surinaams team bestond voor 100% uit professionals die niet in de Surinaamse competitie uitkomen. Het team bestaat uit spelers die niet in Suriname wonen en werken. Wij hebben de ‘versterking’ van Natio van hieruit altijd ondersteund en verdedigd. Die versterking moet heten, dat de beste spelers uit de poel van inzetbare en bereidwillige spelers conform de FIFA-regels worden uitgekozen om Suriname te vertegenwoordigen. Om de besten uit te kiezen zijn we er altijd van uitgegaan dat gekeken moet worden naar het team waarvoor de speler speelt en wat ze in dat team presteren. Dat betekent dat spelers die in de Europese profcompetities spelen, beter worden geacht dan de jongens die hier in de nationale competitie spelen.
Nu heeft Suriname zich niet voor de Gold Cup geplaatst, het land is bij de eerste de beste horde uitgeschakeld door een team dat ook bestaat uit ‘free agents’: spelers die geen vaste club hebben. Suriname heeft dus verloren van een team dat voor een deel bestond uit clubloze spelers.
De verwachting is door trainer Winter gewekt dat wij in staat waren om van Puerto Rico te winnen. We zouden nu niet zeggen dat iets gelegen is aan de SVB. Wij vernamen dat Natio een behoorlijk aantal dagen bij elkaar was in een trainingskamp: eerst in Nederland, dan in Miami waar de wedstrijd is gespeeld. De laatste keer toen we aan Gold Cup meededen is dat gepresteerd door spelers die hier in de nationale SVB-competitie speelden. Er was maar een speler die erbij was en ook een mooie rol als onderdeel van het geheel speelde, en dat was Nigel Hasselbaink. Inmiddels heeft Natio alle wedstrijden met teams die echt meetellen, verloren, zowel onder trainer Dean Gorré, als onder Stanley Menzo en Aron Winter.
Wij gaan er niet meer gevoeglijk van uit dat spelers die in de profcompetities in Europa spelen, betere spelers zijn dan de spelers die in de hoogste competitie in Suriname spelen. Het is mogelijk dat de spelers in de Europese en Amerikaanse profcompetities in clubverband sterker en beter zijn dan de Surinaamse spelers, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze ook de beste spelers zijn voor Natio. Er is namelijk een behoorlijk verschil tussen clubvoetbal en landencompetities waar nationale ploegen tegen elkaar komen. De dynamiek en het karakter van clubs en nationale teams is anders. Dat heeft de wedstrijd Puerto Rico – Suriname weer eens bewezen.
Bij nationale teams draait het om liefde voor het vaderland, risico’s nemen voor het vaderland (blessures etc…) en spelen met een zekere inzet. Wij hebben niet de indruk, en dat hebben we vaak, dat de spelers die ook een Europese paspoort hebben altijd met inzet en liefde voor Suriname spelen. Het zijn allemaal goede spelers, ze hebben alles bij elkaar een mooie economische waarde. Het Surinaams team zou zoals het er nu uitziet, in de top 5 van de meest waardevolle teams zijn in de Caribbean, maar dat blijkt niet uit de resultaten. Wedstrijden worden gemakkelijk weggegeven, de Surinaamse spelers coachen elkaar niet en schelden elkaar niet uit. In wedstrijden die ze verliezen, zie je geen emotie en geen pijn. Men schijnt al heel snel bezig te zijn met de luchthaven en de reis terug naar Europa. We zien in de Surinaamse wedstrijden de hossel en de struggle niet. Het is allemaal te vrijblijvend, en dat is niet verwonderlijk omdat van de Europese jongens die niet eens Sranantongo praten, niet verwacht mag en kan worden dat ze van Suriname houden zoals ze van Nederland zouden houden. Ze zijn immers daar geboren en getogen.
Suriname is met een experiment gestart om theoretisch de beste spelers te selecteren en op te roepen. We zien dat heel vaak spelers afzeggen, dat is laatst weer gebeurd. Wij menen dat na het traject dat begonnen is met Dean Gorré, dat het ‘dubbele paspoorten’ experiment aan een grondige evaluatie wordt onderworpen. We moeten daarbij niet vergeten dat de laatste Gold Cup waaraan Suriname meedeed, de verworvenheid en de prestatie is van Surinaamse jongens. Ze hebben ervoor gevochten en ze waren niet bang voor blessures. Daarvoor moeten we respect hebben, nu temeer daar we zien dat profs dat niet kunnen klaarspelen.
Onder de profs bevinden zich dan ook nog klinkende namen als een Sheraldo Becker. Wij vragen ons dan af wat voor toegevoegde waarde deze spelers wel hebben voor de nationale selectie. In elk geval bevelen we SVB aan om een goed debat te houden. Natio is totaal uitbesteed en is nauwelijks een Surinaamse aangelegenheid. Het is allemaal een ver-van-mijn-bed-show geworden, Surinamers volgen Natio allen op tv. Het publiek is totaal vervreemd van Natio, de spelers hebben geen verantwoording af te leggen in Suriname van hun prestaties. Dat maakt het gemakkelijk voor de spelers om te verliezen en het vliegtuig te pakken naar huis of naar een vakantie waar het gezin wacht.
De vraag moet ook worden beantwoord wie de winnaars zijn van het nieuwe systeem en of Suriname en Surinamers en Surinamers zich ook onder de winnaars bevinden. Natio moet geen project zijn voor en door Holland. We zien op social media dat vooral Nederlandse volgers (supporters) van Natio steeds vol lof zijn over het team, al verliezen ze aan de lopende band. Wij begrijpen dat ondersteunen van de eigen Hollandse jongens.
Wij achten het niet uitgesloten dat na evaluatie zal blijken dat een aanzienlijk aantal spelers uit de Surinaamse hoogste competitie wel toegelaten moet worden tot Natio. Wat eerder wel gewerkt heeft is dat er aanvullingen komen van buiten. Cultureel zal het dan zijn dat de jongens uit de profcompetities zich aanpassen aan de Surinaamse jongens en niet omgekeerd.
We roepen de SVB op om de boeg om te gooien, wel na een rationele evaluatie. Daarbij moet zeker rekening worden gehouden met jongens die kans maakten voor een Oranje-oproep maar daarvoor niet meer in aanmerking komen door wedstrijden voor Natio. Wij bevelen aan dat de profs oefenen tegen Inter Moengo Tapoe en Robinhood en van hun eerst moeten winnen. Daar zal het een en ander duidelijk worden. In elk geval vinden wij het niet langer meer rechtvaardig en eerlijk dat Surinaamse jongens per definitie worden uitgesloten. Dat is een amateuristische benadering van de trainer.
