Assemblee-parlementariërs dienen bepaalde expertise en deskundigheid te bezitten om als volksvertegenwoordiger goed te kunnen optreden. Daarnaast is het van belang om een eigen visie en kijk op zaken te hebben om de gedachtegang van de samenleving op een hoger niveau te kunnen brengen. Althans dat wordt als de ideale situatie gezien. Echter, dat blijkt in de praktijk heel anders te zijn, natuurlijk de parlementariërs die de deskundigheid wel bezitten niet te na nagesproken. Het gedrag van parlementariërs wordt voor de samenleving niet als voorbeeldig ervaren, mede gelet op het ontbreken van competenties en deskundigheid. Ook is er geen verantwoordelijkheidsgevoel naar het volk toe.
Vaak moeten geplande vergaderingen worden verzet bij gebrek aan quorum, of zijn meer dan de helft van de leden in de “koffiekamer” tijdens de vergaderingen. Over hun onschendbaarheid en hun privileges willen wij het liever niet hebben.
Andere parlementariërs gebruiken openbare vergaderingen om hun persoonlijke agenda te promoten. Vaak komt het voor dat parlementariërs geen gezonde debatten kunnen voeren over de verschillende onderwerpen, vanwege een gebrek aan algemene ontwikkeling op zowel nationaal als internationaal niveau. Dit resulteert uiteindelijk erin, dat bij het voeren van debatten men elkaar persoonlijk bejegent en politieke gevechten start. Op internationaal niveau is het geen gezicht om te zien hoe leden van onze hoogste College van Staat omgaan met hun “deskundigheid”.
Dit zijn allemaal bekende zaken waarmee de burger dagelijks geconfronteerd wordt en uiteindelijk het geloof en vertrouwen in de door hem of haar gekozen volksvertegenwoordiger verliezen.
JM
